Mam koleżankę w pracy, Marię: cicha, skromna kobieta. Zawsze jest bardzo smutna i ma zapłakane oczy.
Jej mąż odszedł od niej po 12 latach małżeństwa. Potem wrócił, a później znów odszedł. I tak do tej pory nie może się zdecydować.
Jak opowiada, zdradzał ją przez całe życie, a ona udawała, iż niczego nie widzi. Przymykała na wszystko oczy, bo chciała dla dobra dziecka zachować rodzinę. On, wykorzystując to, stawał się coraz bardziej bezczelny, można powiedzieć, iż otwarcie spotykał się z kochankami.
Potem było gorzej – przestał nocować w domu, a w końcu odszedł na stałe. Od znajomych dowiedziała się, iż zamieszkał ze swoją dawną znajomą z czasów studiów.
Nie robiła mu awantur ani nie zabraniała widywać się z dzieckiem.
Od czasu do czasu odwiedzał ich w domu, a potem zdecydował się zostać z rodziną.
Kochanka, o wybuchowym charakterze, urządziła wtedy karczemną awanturę. Przyszła do ich domu. Jak krzyczała i wyzywała, słyszała cała klatka schodowa.
„Ani wstydu, ani sumienia” – szeptali o niej sąsiedzi.
Po dwóch tygodniach spędzonych z żoną, mąż znów spakował rzeczy i wrócił do kochanki.
Do dziś żyje na dwie rodziny, a kiedy wraca do żony, ta musi znosić wyrzuty i obelgi nowej partnerki.
Osobiście bardzo uderza mnie w tej historii postawa żony. Znam ją od wielu lat. Jest bardzo mądrą i atrakcyjną kobietą.
Dlaczego tak bardzo siebie nie szanuje? Jak długo będzie tolerować takie zachowanie męża?
Powinna wyrzucić go daleko! Mówi, iż wybacza ze względu na dziecko!
Wątpię, iż dziecku dobrze zrobi obserwowanie takiego niezdrowego wzoru rodziny.
