Z mamą moje relacje zawsze były na granicy. Ona bardziej kocha moją młodszą siostrę, a ja kiedyś bardzo jej zazdrościłam. Teraz już dorosłam, ale przez cały czas jest mi przykro z powodu matczynego podejścia.
Mama sama mówiła, iż ja pojawiłam się przypadkiem, a siostra to już jej świadomy wybór, więc i macierzyństwo było inne. Świetnie, prawda?
Siostra mogła, jeżeli nie wszystko, to bardzo wiele. Denerwowało mnie to tylko wtedy, gdy chodziło o moje rzeczy. A siostra zawsze potrzebowała właśnie moich.
Na moje koncerty i występy mama nie chodziła, bo siostrze byłoby tam nudno. Choć siostra była już w takim wieku, iż mogła zostać sama w domu, mama i tak nie przychodziła.
Ze swoich sukcesów musiałam się cieszyć bardzo cicho, by nie zasmucać siostry. Mama zabraniała mi się spotykać z chłopakiem, żeby siostra nie była zazdrosna. Ona nie ma nikogo: będzie jej przykro. Miała trzynaście lat, a ja siedemnaście. Chyba jest różnica! Jeszcze za wcześnie na myślenie o chłopakach w jej wieku, ale mamie to w ogóle nie przeszkadzało.
Siostra nie wie, iż studiowałam na koszt państwa. Mama znów postanowiła nie zasmucać ukochanej córeczki, która ledwo zdobyła minimalny wynik na płatny kierunek.
Siostra nie jest głupia – po prostu przyzwyczaiła się, iż wszystko jakoś się załatwia, a ona nie musi się starać. Ale nie zawsze to działa: tam, gdzie mama nie może pomóc, schemat się sypie.
Mama zamiast tłumaczyć siostrze, iż bez pracy nie ma kołaczy, wmawiała jej, iż to wszyscy wokół są głupi, a siostra po prostu miała pecha.
Na moim ślubie nie było ani mamy, ani siostry. Bo siostra wpadła w histerię, gdy dowiedziała się, iż wychodzę za mąż. Nie ma chłopaka, a ja już zakładam rodzinę.
Gdyby ktoś nie zachowywał się jak zarozumiała dama, nie dorobił się trzech podbródków, to i w życiu osobistym miałby lepiej.
Nie próbuję teraz poniżyć siostry, tylko obiektywnie rozważam. Miała problemy z wagą już w szkole, ale mama zamiast wizyty u lekarza, diety i sportu wmawiała jej, iż to tylko wiek: przerośnie nadwagę.
Nie zadziałało. Siostra urosła, a waga rosła razem z nią. Ma naprawdę duże problemy z wagą: o trzech podbródkach nie żartowałam ani razu.
Mama i tutaj, zamiast obiektywności, wygłasza coś głupiego. Na przykład: “wygląd to nie wszystko, trzeba kochać siebie w każdej postaci” i inne bzdury. A o tym, iż z taką wagą siostra, choćby jeżeli znajdzie męża, będzie miała problemy z macierzyństwem, mama nie myśli.
Nie będę się rozwodzić nad charakterem siostry, ale od dzieciństwa wmawiano jej, iż jest księżniczką, słoneczkiem, jedyną w swoim rodzaju: najwspanialszym, najzdolniejszym dzieckiem, cudownym cudem. Myślę, iż rezultat takiego wychowania jest oczywisty.
Na ślub nie przyszły ani mama, ani siostra. Mąż bardzo się martwił o mój stan, choć niepotrzebnie: nie byłam szczególnie zaskoczona tą decyzją, jakoś od dzieciństwa przyzwyczaiłam się do takich sytuacji.
Minęły jeszcze cztery lata. Mam już dziecko, które mama widziała tylko raz – ukradkiem przyszła na wypis, żeby siostra nie zauważyła. Minęły dwa lata, a babcia wnuka przez cały czas nie widziała.
Mama niedawno miała urodziny, złożyłam jej życzenia, zapytałam, kiedy będzie w domu: chciałam przyjechać i wręczyć prezent. Mama milczała przez jakieś trzydzieści sekund, a potem powiedziała, iż dziś zamierza świętować i mogę przyjechać, ale pod pewnymi warunkami.
– Możesz przyjść, ale bez męża i dziecka: nie trzeba zasmucać siostry – ostrzegła mnie mama.
I tak nie zamierzałam ich zabierać, przyjadę, wręczę prezent i pojadę. W przyszłym roku trzeba będzie zlecić to kurierowi, a ja po prostu chcę ostatni raz spojrzeć tej osobie w oczy. Myślę, iż więcej się z nią nie spotkam.
