Mama żyje za moje pieniądze te słowa zamroziły mi krew w żyłach. Do dziś pamiętam ten dzień, gdy przeczytałam wiadomość od syna, która napełniła mnie lodowatym strachem. Moje życie w krakowskim mieszkaniu wywróciło się do góry nogami, a ból tych słów wciąż rozbrzmiewa w moim sercu.
Dawno temu, mój syn Wojciech i jego żona Kasia wprowadzili się do mnie tuż po ślubie. Razem świętowaliśmy narodziny ich dzieci, przeżywaliśmy choroby i pierwsze kroki. Kasia była na urlopie macierzyńskim najpierw z pierwszym dzieckiem, potem z drugim i trzecim. Gdy nie mogła, ja brałam zwolnienia, by opiekować się wnukami. Dom zamienił się w wir obowiązków: gotowanie, sprzątanie, śmiech i płacz dzieci. Nie miałam chwili wytchnienia, ale przyzwyczaiłam się do tego chaosu.
Czekałam na emeryturę jak na zbawienie. Odliczałam dni w kalendarzu, marząc o spokoju. ale ta sielanka trwała tylko pół roku. Każdego ranka odprowadzałam Wojtka i Kasię do pracy, szykowałam wnukom śniadanie, karmiłam ich, prowadziłam do przedszkola i szkoły. Z najmłodszą wnuczką spacerowałyśmy po parku, potem wracałyśmy, gotowałam obiad, prałam, sprzątałam. Wieczorami zawoziłam je na lekcje muzyki.
Moje dni były zaplanowane co do minuty. Ale znajdowałam chwile dla swojej pasji czytania i haftowania. To była moja przystań, skrawek ciszy wśród zgiełku. Pewnego dnia dostałam wiadomość od Wojtka. Gdy ją przeczytałam, stanęłam jak wryta, nie wierząc własnym oczom.
Najpierw myślałam, iż to okrutny żart. Później Wojtek przyznał, iż wysłał wiadomość przez pomyłkę, nie do mnie. Ale było za późno jego słowa wypaliły mi duszę: Mama żyje na naszym garnuszku, a jeszcze wydajemy na jej leki. Powiedziałam, iż wybaczam, ale nie mogłam już mieszkać pod jednym dachem.
Jak mógł tak napisać? Oddawałam każdy grosz emerytury na potrzeby domu. Większość leków dostawałam za darmo jako emerytka. ale jego słowa odsłoniły prawdę. Milczałam, nie robiłam sceny. Zamiast tego wynajęłam małe mieszkanie i wyprowadziłam się, tłumacząc, iż lepiej mi będzie samej.
Czynsz pochłaniał prawie całą emeryturę. Zostało mi niewiele, ale nie zamierzałam prosić syna o pomoc. Przed przejściem na emeryturę kupiłam laptop, mimo komentarzy Kasi, iż sobie nie poradzę. Ale poradziłam. Córka przyjaciółki nauczyła mnie go używać.
Zaczęłam fotografować hafty i pokazywać je w sieci. Poprosiłam dawnych kolegów, by mnie polecali. Po tygodniu moja pasja przyniosła pierwsze pieniądze. Były to skromne sumy, ale dały mi wiarę, iż nie zniknę i nie upokorzę się przed synem.
Po miesiącu sąsiadka przyszła i poprosiła, bym za opłatą nauczyła jej wnuczkę szyć i haftować. Dziewczynka była moją pierwszą uczennicą. Później dołączyły jeszcze dwie. Rodzice hojnie płacili za lekcje, a moje życie zaczęło się powoli prostować.
Lecz rana w sercu nie zagoiła się. Praktycznie przestałam rozmawiać z rodziną Wojtka. Widujemy się tylko na rodzinnych spotkaniach.
