„Matka żyje na mój koszt” – te słowa sprawiły, iż zrobiło mi się zimno.
Do dziś nie mogę zapomnieć tego dnia, gdy przeczytałam wiadomość od syna, od której krew ścięła mi się w żyłach. Moje życie w rodzinnym mieszkaniu w Poznaniu wywróciło się do góry nogami, a ból po jego słowach wciąż odzywa się w sercu.
Wiele lat temu mój syn Bartosz z żoną Kasią wprowadzili się do mojego mieszkania zaraz po ślubie. Razem cieszyliśmy się narodzinami ich dzieci, razem przeżywaliśmy ich choroby i pierwsze kroki. Kasia była na urlopie macierzyńskim – najpierw z pierwszym dzieckiem, potem z drugim i trzecim. Gdy nie mogła, ja brałam zwolnienie, by zajmować się wnukami. Dom zamienił się w wir obowiązków: gotowanie, sprzątanie, dziecięcy śmiech i płacz. Nie było czasu w odpoczynek, ale pogodziłam się z tym harmidrem.
Czekałam na emeryturę jak na zbawienie. Odliczałam dni w kalendarzu, marząc o spokoju. Ale ta sielanka trwała tylko pół roku. Każdego ranka odwoziłam Bartosza i Kasię do pracy, przygotowywałam wnukom śniadanie, karmiłam ich, odprowadzałam do przedszkola i szkoły. Z najmłodszą wnuczką chodziłyśmy na spacery do parku, potem wracałyśmy do domu, gotowałyśmy obiad, prałyśmy, sprzątałyśmy. Wieczorami woziłam dzieci na zajęcia do szkoły muzycznej.
Moje dni były rozplanowane co do minuty. Ale zawsze znajdowałam czas na swoje hobby – czytanie i haftowanie. To było moje wybawienie, mój kawałek ciszy w tym chaosie. Aż pewnego dnia dostałam wiadomość od Bartosza. Gdy ją przeczytałam, zamarłam, nie wierząc własnym oczom.
Najpierw pomyślałam, iż to czyjś okrutny żart. Później Bartosz przyznał, iż wysłał wiadomość przypadkiem, nie do mnie. Ale było już za późno – jego słowa wypaliły mi duszę: „Matka żyje na mój koszt, a my jeszcze wydajemy na jej leki”. Powiedziałam, iż mu wybaczyłam, ale mieszkać z nimi pod jednym dachem już nie potrafiłam.
Jak on mógł tak napisać? Oddawałam każdą złotówkę swojej emerytury na wspólne potrzeby. Większość leków dostawałam za darmo jako emerytka. Ale jego słowa pokazały, jak naprawdę mnie postrzega. Milczałam, nie robiłam awantury. Zamiast tego wynajęłam małe mieszkanie i wyprowadziłam się, tłumacząc, iż będzie mi wygodniej sama.
Czynsz pochłaniał prawie całą moją emeryturę. Zostałam niemal bez grosza, ale nie zamierzałam prosić syna o pomoc. Przed przejściem na emeryturę kupiłam laptopa, mimo iż Kasia przekonywała, iż „sobie nie poradzę”. Ale poradziłam sobie. Córka mojej przyjaciółki nauczyła mnie go używać.
Zaczęłam fotografować swoje hafty i wrzucać je do mediów społecznościowych. Poprosiłam dawnych kolegów z pracy, by mnie polecili. Po tygodniu moje hobby przyniosło pierwsze pieniądze. Nie były to duże sumy, ale dały mi pewność, iż nie zginę i nie będę się upokarzać przed synem.
Miesiąc później przyszła sąsiadka i poprosiła, bym za pieniądze nauczyła jej wnuczkę haftować i szyć. Dziewczynka została moją pierwszą uczennicą. Potem dołączyły jeszcze dwie maluchy. Rodzice chętnie płacili za zajęcia, a moje życie powoli zaczęło się układać.
Ale rana w sercu nie zabliźniła się do dziś. Prawie przestałam kontaktować się z rodziną Bartosza. Widujemy się tylko na rodzinnych uroczystościach.
