„Matka żyje na mój koszt” – te słowa sprawiły, iż zrobiło mi się zimno. Do dziś nie mogę zapomnieć tamtego dnia, gdy przeczytałam wiadomość od syna, od której krew ścięła mi się w żyłach. Moje życie w rodzinnym mieszkaniu w Krakowie wywróciło się do góry nogami, a ból po jego słowach wciąż odzywa się w sercu.
Dawno temu mój syn Bartosz wraz z żoną Katarzyną wprowadzili się do mnie zaraz po ślubie. Razem cieszyliśmy się narodzinami ich dzieci, przeżywaliśmy ich choroby i pierwsze kroki. Katarzyna była na urlopie macierzyńskim – najpierw z pierwszym dzieckiem, potem z drugim i trzecim. Gdy nie mogła, ja brałam zwolnienia, by zajmować się wnukami. Dom zamienił się w wir obowiązków: gotowanie, sprzątanie, dziecięcy śmiech i płacz. Na odpoczynek nie było czasu, ale pogodziłam się z tym chaosem.
Czekałam na emeryturę jak na zbawienie. Odliczałam dni w kalendarzu, marząc o spokoju. ale ta idylla trwała tylko pół roku. Każdego ranka odwoziłam Bartosza i Katarzynę do pracy, szykowałam wnukom śniadanie, karmiłam je, odprowadzałam do przedszkola i szkoły. Z najmłodszą wnuczką chodziłyśmy na spacery do parku, potem wracałyśmy do domu, gotowałyśmy obiad, prałyśmy, sprzątałyśmy. Wieczorami woziłam dzieci na lekcje muzyki do szkoły.
Moje dni były zaplanowane co do minuty. Mimo to znajdowałam czas na swoje hobby – czytanie i haftowanie. To była moja oaza spokoju w tym zamęcie. Pewnego dnia dostałam wiadomość od Bartosza. Gdy ją przeczytałam, zastygłam, nie wierząc własnym oczom.
Najpierw pomyślałam, iż to czyjś okrutny żart. Później Bartosz przyznał, iż wysłał wiadomość przypadkiem – nie do mnie. Ale było już za późno. Jego słowa wypaliły mi duszę: „Matka żyje na mój koszt, a my jeszcze wydajemy na jej leki”. Powiedziałam, iż mu wybaczyłam, ale mieszkać z nimi pod jednym dachem nie mogłam.
Jak mógł tak napisać? Oddawałam każdą złotówkę z emerytury na wspólne potrzeby. Większość leków dostawałam darmowo jako rencistka. ale jego słowa pokazały, jak naprawdę mnie traktuje. Milczałam, nie robiłam awantury. Zamiast tego wynajęłam małe mieszkanie i wyprowadziłam się, tłumacząc, iż będzie mi wygodniej żyć samej.
Czynsz pochłaniał prawie całą moją emeryturę. Zostałam niemal bez grosza, ale prosić syna o pomoc nie zamierzałam. Przed przejściem na emeryturę kupiłam laptopa, mimo namów Katarzyny, iż „sobie nie poradzę”. Ale poradziłam sobie. Córka mojej przyjaciółki nauczyła mnie z niego korzystać.
Zaczęłam fotografować swoje hafty i wrzucać je do mediów społecznościowych. Poprosiłam dawnych kolegów z pracy, by mnie polecili. Po tygodniu moje hobby zaczęło przynosić pierwsze pieniądze. Były to skromne sumy, ale dały mi pewność, iż nie zginę i nie będę się upokarzać przed synem.
Miesiąc później przyszła do mnie sąsiadka i poprosiła, bym za wynagrodzeniem nauczyła jej wnuczkę haftować i szyć. Dziewczynka stała się moją pierwszą uczennicą. Potem dołączyły do niej jeszcze dwie malutkie. Rodzice płacili hojnie za lekcje, i moje życie stopniowo zaczęło się układać.
Lecz rana w sercu nie goi się. Niemal przestałam kontaktować się z rodziną Bartosza. Spotykamy się tylko przy rodzinnym stole, na święta. Czasem patrzę na jego dzieci i myślę: czy one też kiedyś tak o mnie napiszą? Choć teraz żyję lepiej, tamte słowa wciąż bolą jak świeże cięcie nożem.
