Młodsza siostra mojego męża przyjechała w odwiedziny, a on bez wahania oddał jej pokój z klimatyzacją, zmuszając mnie i mojego chorego synka do spania w salonie.
Tamtego popołudnia, gdy upał był nie do zniesienia, jego siostra pojawiła się nagle z walizką. Mąż przywitał ją z radością, jakby była królową:
Skoro już jesteś, to śpisz w pokoju z klimatyzacją. Ty i dziecko możecie się przemęczyć kilka dni w salonie, trochę gorąca wam nie zaszkodzi.
Zamarłam, patrząc na synka, który dopiero co wyzdrowiał, ale wciąż miał gorączkę.
Wiesz, iż on jest osłabiony? Klimatyzacja pomaga mu oddychać, jak możesz?
Nie zdążyłam dokończyć, bo przerwał mi ostro:
Rób, co ci mówię. To tylko kilka dni, nie dramatyzuj.
Wieczorem rozłożyłam materac w salonie, obok starego wiatraka, który tylko huczał i tłoczył gorące powietrze. Syn, cały mokry od potu, trząsł się z gorączki. Przytuliłam go, wachlowałam i ledwo powstrzymywałam łzy. Z sąsiedniego pokoju dobiegały śmiechy męża i jego siostry jakby ten upał i cierpienie mojego dziecka w ogóle dla nich nie istniały.
Trzeciej nocy syn dostał wysokiej gorączki i zaczął majaczyć. Przerażona, pobiegłam z nim do klimatyzowanego pokoju, ale mąż wybiegł i zablokował drzwi:
Co ty robisz?! Nie budź mojej siostry!
Zamarłam. W tamtej chwili uświadomiłam sobie jedno: ten człowiek nie zasługuje, by być moim mężem ani ojcem mojego dziecka.
Następnego ranka, gdy jego siostra smacznie spała w chłodzie, cicho zwinęłam nasze rzeczy i wyszłam z synem. Drzwi zatrzasnęły się za mną, a on wołał moje imię tym razem nie odwróciłam się.
Schroniłam się u mamy. Przez tydzień telefon dzwonił bez przerwy, ale nie odbierałam. Jego wiadomości były zawsze takie same: *”Przepraszam, wróć”, “Myślałem tylko o siostrze, nie chciałem cię urazić”*.
Gdy syn w końcu wyzdrowiał, sąsiedzi powiedzieli mi, iż siostra męża dostała udaru cieplnego i trafiła do szpitala. Okazało się, iż klimatyzator miał usterkę na szczęście nic poważnego. Mąż wpadał w panikę, obwiniając się, iż tak ją rozpieszczał i zostawił nas w tym piekle.
Trzy dni później stał pod domem mojej mamy. Dumny mężczyzna, którego znałam, teraz miał spuszczoną głowę i zaczerwienione oczy:
Popełniłem błąd nie zasługuję na was. Ale daj mi szansę to naprawić. Bez was dom jest zimny jak nigdy
Spojrzałam na niego ze ściśniętym sercem. Gniew już nie płonął tak jak poprzednio, ale rana wciąż bolała.
Myślisz, iż przeprosiny wystarczą? A gdyby wtedy coś stało się naszemu dziecku? Jestem zbyt zmęczona, by żyć z kimś, kto zawsze stawia kogoś innego na pierwszym miejscu.
Upadł na kolana na podwórku, nie zważając na sąsiadów. Ale ja weszłam z synkiem do środka i zamknęłam drzwi tym razem również w moim sercu.
Zrozumiałam, iż są błędy, których nie da się cofnąć, choćby z całym żalem świata.
Przez kolejne dni przychodził pod dom, przynosząc owoce, mleko, zabawki dla dziecka. Ale nie wychodziłam. Mama patrzyła na mnie w milczeniu i w końcu powiedziała:
Jeśli podjęłaś decyzję, będę przy tobie. Tylko nie żałuj później.
Przytuliłam synka, czując jego ciepło. On był moją siłą. Nie chciałam, by dorastał w domu, gdzie miłość schodzi na drugi plan.
Pewnego wieczora, gdy złote światło zachodu zalewało ulicę, usłyszałam jego cichy głos zza drzwi:
Będę czekać miesiąc, rok całe życie, jeżeli trzeba.
Nie odpowiedziałam. Tylko odsunęłam firankę i patrzyłam, jak jego sylwetka znika. W tamtej chwili wiedziałam, iż oboje straciliśmy wszystko: to, co kiedyś było cenne, i szansę, by to odbudować, gdy w
