17 listopada 2025 r.
Dziś, spoglądając wstecz, zapisuję to w moim dzienniku, bo chcę zrozumieć, co naprawdę ukształtowało moje życie. Moja matka, Maria, była przyjaciółką pewnego żonatego mężczyzny, z którego w końcu wyszedłem na świat. Nie mieliśmy stałego dachu nad głową od małego wędrowaliśmy po różnych wynajmowanych mieszkaniach w Warszawie, Łodzi i Poznaniu.
W wieku pięciu lat Maria poznała kolejnego mężczyznę, którym był inżynier Tomasz. Postanowiła z nim zostać, ale postawił warunek: przyjmie ją tylko, jeżeli zostanie sama. Matka bez wahania wymieniła mnie na tego mężczyznę przywiozła mnie do jej ojca, Jana, przekazując wszystkie potrzebne dokumenty, zadzwoniła pod drzwi ich mieszkania, usłyszała kliknięcie zamka i uciekła. Stałem sam w drzwiach.
Jan otworzył drzwi, a w jego oczach pojawiło się rozpoznanie od razu wiedział, kim jestem. Wpuścił mnie do środka. Jego żona, Helena, przyjęła mnie serdecznie, tak jak ich dzieci: pięcioro lat dziewczynkę Zofię i chłopca Michała. Jan chciał początkowo oddać mnie do domu dziecka, ale Helena nie pozwoliła, twierdząc, iż nie mam winy. Była niczym święta opoka.
Na początku wciąż czekałem na swoją biologiczną mamę, wierząc, iż zaraz wróci po mnie. Z czasem przestałem i zaczynałem nazywać Helenę mamą. Jan nie darzył żadnego ze swoich dzieci ciepłymi uczuciami, w tym mnie. Traktował mnie jak zbędny element, choć i tak zapewniał utrzymanie. Był surowym autokratą; kiedy wracał do domu, zamykaliśmy się razem w pokoju dziecięcym, by nie natknąć się na jego gniew. Helena nie mogła odejść od władczego męża, a dzieci nie były dla niej dostępne z zasady. Przez lata znosiła jego kaprysy, nauczyła się go omijać i, kiedy trzeba, tłumić jego złość, chroniąc nas przed krzykami. W domu panowała cisza, znaliśmy jego rytuały i nie prowokowaliśmy go. Nie brakowało nam niczego Helena, nasza mama, dawała nam podwójną miłość i czułość.
Pewnego dnia lekarz z Krakowa, dr Adam Kowalski, podzielił się ze mną sztuczką, która przywróciła wyostrzony wzrok. Kiedy Jan w końcu odszedł do kolejnej kochanki, odetchnęliśmy z ulgą. Byliśmy już prawie dorośli Zofia i Michał kończyli szkołę, a ja przygotowywałem się do egzaminu maturalnego. Trójka przyjaciół wspierała się nawzajem w nauce, każdy marzył o studiach na prestiżowej uczelni. Jan, choć nie był czuły, obiecał i zapłacił nasze czesne. Ukończyliśmy studia i otrzymaliśmy wymarzone specjalizacje.
Niestety, los zaskoczył nas śmiercią Jana. Po jego odejściu pozostawił spory majątek. Jego ostatniej kochance nic nie przypadło nie zdążyła choćby poślubić go. My zostaliśmy pełnoprawnymi właścicielami jego firmy i kont bankowych w złotych.
Rozwinęliśmy biznes, a w końcu nadszedł moment, by otworzyć oddział za granicą. Uznano mnie za głównego kierownika nowego oddziału. Proponowałem, by wziąć ze sobą naszą matkę Maria, bo była jedyną, która zasługiwała na życie w cieplejszym kraju. Zofia i Michał poparli mój pomysł.
W dniu wyjazdu nagle pojawiła się moja biologiczna mama. Rozpoznałem ją od razu jej twarz utkwiła się w mojej pamięci od dzieciństwa. Zrozumiała, iż wyjeżdżam i zawołała: Synu, jestem twoją prawdziwą matką! Czy naprawdę mnie zapomniałeś? Jesteś już dorosły, a ja tak tęskniłam, martwiłam się, co u ciebie. Zostańmy razem!.
Odpowiedziałem jej z chłodem: Pamiętam, jak uciekłaś, zostawiając mnie małego przy drzwiach. Nie jesteś moją matką. Moja prawdziwa mama odjeżdża ze mną, a ciebie nie chcę znać. Odwróciłem się i odszedłem, nie żałując tego kroku.
Maria, która nie bała się przyjąć dziecka mojego ojca z innej kobiety, wychowała mnie w miłości i trosce. Była przy mnie, gdy chorowałem, przytulała mnie po złamanym sercu, uspokajała po kłótniach z przyjaciółmi, wybaczała moje wygłupy i nie przypominała, iż nie jestem jej biologicznym synem. Dla niej stałem się synem, a dla mnie ona matką. Nie mam innej.
Wyjechaliśmy razem do Austrii. Tam poznałem swoją przyszłą żonę, Alicję, którą moja mama od razu polubiła i z którą stworzyliśmy dobre relacje. Maria nie stała się przeszkodą w moim życiu osobistym, wręcz odważyła się zbudować własne szczęście, spotkała miłego mężczyznę Leopolda, i razem cieszyli się życiem. Teraz podróżuje, odwiedza dzieci i wnuki, a kiedy patrzę w jej radosne oczy, czuję spokój: cieszę się, iż jest w moim życiu. Jest moim aniołem stróżem.
Lekcja, którą wyniosłem: prawdziwa rodzina to nie krew, ale miłość i oddanie. Nie liczy się, kto nas urodził, ale kto nas kocha i dba o nas każdego dnia.
