„Żyje na mój koszt” – od tych słów zrobiło mi się zimno. Do dziś nie potrafię zapomnieć tamtego dnia, gdy przeczytałam wiadomość od syna, od której krew ścięła mi się w żyłach. Moje życie w rodzinnym mieszkaniu w Krakowie wywróciło się do góry nogami, a ból po jego słowach wciąż odzywa się w sercu.
Wiele lat temu mój syn Krzysztof z żoną Dorotą wprowadzili się do mojego mieszkania zaraz po ślubie. Razem cieszyliśmy się narodzinami ich dzieci, razem przeżywaliśmy ich choroby i pierwsze kroki. Dorota była na macierzyńskim z pierwszym dzieckiem, potem z drugim i trzecim. Gdy nie mogła, brałam zwolnienia, by opiekować się wnukami. Dom zamienił się w wir obowiązków: gotowanie, sprzątanie, dziecięcy śmiech i łzy. Nie było czasu w odpoczynek, ale pogodziłam się z tym chaosem.
Czekałam na emeryturę jak na zbawienie. Odliczałam dni w kalendarzu, marząc o spokoju. Jednak ta sielanka trwała tylko pół roku. Codziennie rano odwoziłam Krzysztofa i Dorotę do pracy, przygotowywałam wnukom śniadanie, odprowadzałam do przedszkola i szkoły. Z najmłodszą wnuczką spacerowałyśmy po parku, potem wracałyśmy, gotowałyśmy obiad, prałyśmy i sprzątałyśmy. Wieczorami zawoziłam dzieci na zajęcia do szkoły muzycznej.
Moje dni były wypełnione po brzegi, ale zawsze znajdowałam czas na moje hobby – czytanie i haftowanie. To była moja przystań, mój kawałek ciszy w tym zgiełku. Pewnego dnia dostałam wiadomość od Krzysztofa. Gdy przeczytałam, zamarłam, nie wierząc własnym oczom.
Najpierw pomyślałam, iż to czyjś okrutny żart. Później Krzysztof przyznał, iż wysłał tę wiadomość przez przypadek, nie do mnie. Ale było za późno – jego słowa wypaliły mi duszę: „Mama żyje na mój koszt, a my jeszcze wydajemy na jej leki.” Powiedziałam, iż mu wybaczyłam, ale pod jednym dachem już nie mogłam z nimi mieszkać.
Jak on mógł tak napisać? Oddawałam każdą złotówkę z emerytury na wspólne potrzeby. Większość leków dostawałam za darmo jako emerytka. Ale jego słowa pokazały, co naprawdę o mnie myśli. Nie robiłam awantury. Zamiast tego wynajęłam małe mieszkanie i wyprowadziłam się, tłumacząc, iż będzie mi wygodniej sama.
Czynsz pochłaniał prawie całą emeryturę. Zostałam niemal bez grosza, ale nie zamierzałam prosić syna o pomoc. Przed przejściem na emeryturę kupiłam laptopa, mimo iż Dorota przekonywała, iż „sobie nie poradzę”. Ale poradziłam sobie. Córka mojej przyjaciółki nauczyła mnie go obsługiwać.
Zaczęłam fotografować swoje hafty i dodawać je do mediów społecznościowych. Poprosiłam dawnych kolegów z pracy, by mnie polecali. Po tygodniu moje hobby przyniosło pierwsze pieniądze. To były drobne kwoty, ale dały mi pewność, iż nie zginę i nie będę się upokarzać przed synem.
Miesiąc później sąsiadka poprosiła, bym za pieniądze nauczyła jej wnuczkę haftować i szyć. Dziewczynka została moją pierwszą uczennicą. Potem dołączyły jeszcze dwie. Rodzice chętnie płacili za lekcje, a moje życie powoli się układało.
Lecz rana w sercu nie zagoiła się. Praktycznie przestałam kontaktować się z rodziną Krzysztofa. Widujemy się tylko na rodzinnych uroczystościach. Czasem patrzę na wnuki i myślę, iż w ich oczach jest coś więcej niż tylko obojętność. Może kiedyś zrozumieją, iż poświęcenie nie ma ceny, a rodzina to nie tylko wspólny dach. Warto dbać o więzi, zanim wypali je chłód niewdzięczności.
