Nawet chodzić nie potrafisz! drwił, ale ona zrobiła jeden krok, który zmienił wszystko.
Kontynuował. No cóż twoje mieszkanie. Nasze stare. To znaczy było nasze, ale wiesz teraz tu jesteś. A ja mam nowe życie.
Jego głos ucichł. Wykonał nieznaczny gest w stronę jej nóg, jakby to tłumaczyło wszystko.
Mimo to, Kinga milczała.
Powoli odwróciła się do stolika obok i sięgnęła po cienką teczkę. Wszystko było już przygotowane. Podała mu ją z chłodnym, wyćwiczonym spokojem.
Proszę, powiedziała. Wszystko jest w środku.
Wziął ją, zdezorientowany.
Co to jest?
Akt własności. Dokumenty przelewu. Testament.
Marcin wyglądał na oszołomionego. Oddajesz nam dom? Tak po prostu?
Nawet Weronika cofnęła się lekko. Czekaj mówisz poważnie?
Głos Kingi był niczym porcelana. Tak. Teraz jest jej. Mam inne sprawy do załatwienia.
To zdanie *Mam inne sprawy do załatwienia* wybrzmiało jak grzmot w próżni.
Marcin się zaśmiał. Zbyt głośno. Inne sprawy? Ty? Kinga, przecież choćby chodzić nie możesz!
Cisza opadła jak kurtyna.
Kinga zamknęła oczy. Nie w geście porażki ale w czymś przypominającym spokój.
Potem, powolnymi, niemal wyreżyserowanymi ruchami, odsunęła koc z kolan. Spod niego wyłoniły się nogi kiedyś sztywne i bezwładne teraz delikatnie otulone miękką wełną. Rozwiązała złożoną laskę przymocowaną do boku wózka.
I wstała.
Jeden krok.
Drugi.
Ciche stuknięcie laski o podłogę rozbrzmiało głośniej niż wszystkie jego obelgi.
Marcin zastygł. Weronika opuściła szczękę. Powietrze zgęstniało od niedowierzania.
Miałam wypadek, Kinga powiedziała cicho, stanowczo. Nie wyrok.
Znowu postąpiła naprzód. Laska stuknęła z pewnością siebie.
Ale lekarze mówiłaś, iż Marcin jąkał się.
Mówiłam, iż potrzebuję czasu. I odpoczynku. I żebyście mnie zostawili w spokoju. Kinga spojrzała mu prosto w oczy. Niechcący, właśnie mi to daliście.
Podeszła do drzwi.
Ale zanim wyszła, odwróciła się. Jej twarz była spokojna. Ton ostateczny.
Zabraliście mi dom, powiedziała.
Chwila ciszy.
Ja zabrałam wam wolność.
Marcin zmarszczył brwi. Weronika podeszła bliżej, teraz wewnętrznie rozchwiana.
Co to znaczy? spytała, jej głos był napięty.
Głos Marcina zadrżał. O co ci chodzi, Kinga?
Kinga uśmiechnęła się zmęczonym uśmiechem ani dobrym, ani okrutnym. Po prostu pogodzonym.
Przeczytaj ostatnią stronę, powiedziała. Uważnie.
Wyszła z pokoju.
Dźwięk jej laski oddalał się w korytarzu.
Za nią cisza nie opadła roztrzaskała się. Echem odbiła się jak dźwięk czegoś cennego, co pękło i nie da się już poskładać.
Dłonie Marcina drżały, gdy otwierał teczkę.
Jedna strona.
Druga.
W końcu ostatnia.
Jego palce się zacisnęły. Kolor zniknął z jego twarzy.
Nie wyszeptał.
Weronika wychyliła się nad jego ramieniem.
Co? Co tam jest?
Czytał głośno, głos mu pękał: Zgodnie z warunkami załączonego dokumentu, przeniesienie własności jest ważne tylko w przypadku, gdy nowi właściciele przejmą pełną i wyłączną opiekę nad dzieckiem, pochodzącym z pozamałżeńskiego związku.
Podniósł wzrok. Ty nigdy nie wspomniałaś o dziecku.
Weronika również zbladła. Jej idealna maska pękła. Marcin
Popatrzył na nią oskarżycielsko. Dlaczego mi nie powiedziałaś?
Ja nie sądziłam
Przerwało im pukanie.
W drzwiach stała pielęgniarka, trzymając owinięte w kocyk niemowlę.
Pani Nowak? zwróciła się do Weroniki.
Tak? odparła ledwie słyszalnie.
Pielęgniarka uśmiechnęła się uprzejmie i podała jej dziecko. Dzidziuś został wypisany do domu. Oto akt urodzenia i tymczasowe dokumenty opieki wszystko wypełnione zgodnie z życzeniem. Gratulacje.
Wzrok Marcina przeskakiwał od pielęgniarki do dziecka, potem z powrotem do dokumentów.
Ale ojciec jest
Pielęgniarka zmrużyła oczy. Och on nie jest biologicznym ojcem, odparła z uprzejmym skinieniem głowy. Potwierdziły to badania DNA w szpitalu, dla celów ubezpieczeniowych. Wszystko jest udokumentowane.
Kinga nie tylko wyszła z tego pokoju.
Odeszła wolna.
MijKroki Kingi na korytarzu były ciche, ale każde stuknięcie laski odbijało się echem w ich nowych życiach i tylko ona wiedziała, iż czasem najcichsze dźwięki są najtrudniejsze do wymazania.
