Nie wiem nic, ale w rubryce 'ojciec’ jesteś wymieniony, więc zabierz bliźniaków!

Trzy lata po rozwodzie nagle zostałem ojcem nowo narodzonych bliźniaków. Sam jestem winny, trzeba było formalnie dopełnić rozwodu! Ale okazało się, iż to szczęście w nieszczęściu…
Z Olgą byliśmy małżeństwem dziesięć lat. Mieliśmy dwie córki, rocznicę różnicy, Kaja i Ola. Życie jak u każdego: dzień praca, wieczorem rodzina. Tylko nasza mama zaczęła często gdzieś znikać. To do koleżanki wpadnie, to w sklepie kolejka, to w pracy zaległości… W końcu „życzliwi” donieśli, iż Olga ma kochanka.
Naturalnie, postawiłem jej zarzuty. Olga od razu przeszła do obrony, a jak wiadomo, obrona to atak. Mawiała, iż za mało jej poświęcam czasu, iż już nie czuje się kobietą, iż codzienność pożera jej życie, a córki, córki to w ogóle podobno kochały tylko mnie… Wykrzyczała to wszystko i oznajmiła, iż odchodzi do tamtego. I odeszła, naprawdę odeszła, zostawiając dziewczynki ze mną.
Kaja i Ola długo nie mogły pojąć, gdzie się mama podziała, ale z czasem przywykły. I właśnie wtedy zaproponowano mi w pracy przenosiny do innego miasta, objęcie nowego oddziału. Zgodziłem się. Pakowaliśmy się z córkami w zawrotnym tempie i tak się złożyło, iż wyjeżdżając, nie zdążyłem z Olgą sformalizować rozwodu.
W nowej pracy poznałem dobrą kobietę. Agnieszka była w moim wieku i też sama wychowywała dwie córki. Nie zwlekając, przeprowadziliśmy się razem i założyliśmy jedną wielką rodzinę. Nasze dzieci były niemal w tym samym wieku, wieczorami w domu nieustanny harmider: raz dziewczynki wesoło się razem bawiły, raz dzieliły coś między sobą, istny dom dziecka, na Boga! Ja i Agnieszka cieszyliśmy się z nich niezmiernie, ale skrycie staraliśmy się o wspólnego syna, niestety bezskutecznie.
W dniu dziwnego telefonu, żyliśmy z Agnieszką razem już dwa lata i prawie straciliśmy nadzieję na syna… Cóż, tak miało być, będziemy wychowywać dziewczynki. Otóż telefon…
Po numerze w komórce od razu poznałem, iż dzwonią z telefonu stacjonarnego mojego rodzinnego miasta:
Mikołaj Piotrowicz?
Tak, słucham.
Mam złe wieści… Niestety, pańska żona, Olga Pawłówna, nie odzyskała przytomności i dziś zmarła. Proszę przyjechać po dzieci. Jutro je wypisują. Wszystko, co dotyczy Olgi Pawłówny, wyjaśnimy panu właśnie jutro.
To jakiś żart? Nie widziałem Olgi Pawłówny od trzech lat, a nasze dzieci są w tej chwili przy mnie.
Nic nie wiem, w rubryce «ojciec» widnieje pan, zabieraj pan bliźniaki!
Po drugiej stronie słuchawki rozległ się trzask. Zdruzgotany sprawdziłem w internecie numer rzeczywiście, wojewódzki szpital położniczy.
Agnieszka patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami, też nie rozumiejąc, o co chodzi, słyszała całą rozmowę. gwałtownie zebraliśmy się, zawieźliśmy dziewczynki do babci z dziadkiem i ruszyliśmy wyjaśniać, co się stało z moją byłą.
Przed szpitalem spotkaliśmy koleżankę Olgi. To ona nam opowiedziała, iż kochanek rzucił moją eksżonę zaraz po tym, jak powiadomiła go o ciąży. Ciąża przebiegała u Olgi ciężko, bliźniaki to nie przelewki, a pod koniec stało się coś zupełnie niedobrego… Dzieci uratowano od razu, ale ich matka zapadła w śpiączkę i po kilku dniach jej nie stało. Bliźniaków trzeba było zarejestrować po porodzie, a matka nie mogła podać aktualnych danych. Zapisano je więc zgodnie z informacjami z USC, gdzie wciąż figurowałem jako jej mąż, automatycznie stając się ojcem tych dzieci.
Koleżanka Olgi, cała we łzach, obiecała pomoc w razie czego i odeszła. Agnieszka stała obok i dziwnie mocno ściskała moją dłoń.
Gosia, co jest?
Mikołaju, przecież weźmiemy ich do siebie, prawda?
Widać było, iż Agnieszka ze wszystkich sił stara się ukryć euforia i ledwo powstrzymuje uśmiech.
Kogo? Bliźniaków?
Tak, tak No, proszę!czę! A nuż nigdy nie uda nam się swoich, a tu gotowe, dwa
Gosiu, to nie jakieś zabawki, żeby tak Sam nie wiem
Mikołaju, no poważnie mówię! A dziewczyny jak się ucieszą! Twoim to już w połowie rodzony brat No, Mikołaju
Krótko mówiąc, nie oparłem się. Zabraliśmy bliźniaki. Olgę Pawłowną pożegnaliśmy uroczyście, jak przystało.
Dziewczynki piszczały z radości, iż przywieźliśmy im braciszków, i ciągle pytały, jak to możliwe, iż nie zauważyły brzuszka u cioci Agnieszki! Szczęście czasem przychodzi skryte w bolesnej zawierusze, ale rodzinna miłość zawsze znajdzie sposób, dojrzewając w najdziwniejszych splotach losu.