Od tamtego dnia, gdy Ola wyszła za mąż, minęło już sporo lat. Z każdym rokiem między nami robiło się coraz więcej pustki. Wydawało się, iż po prostu wykreśliła nas ze swojego życia. Dzwoniła coraz rzadziej, przyjeżdżała jeszcze rzadziej. A gdy już się spotykaliśmy, jej oczy były chłodne i obojętne.
W tamten piątek długo się zbierałam, żeby do niej zadzwonić. Z Wojtkiem planowaliśmy skromnie obchodzić naszą rocznicę – trzydzieści lat razem. Chcieliśmy po prostu zebrać rodzinę, upiec kiełbaski, posiedzieć przy jednym stole. Marzyło mi się trochę ciepła, znajomych głosów, choćby na kilka godzin…
— Halo? — w końcu odezwała się Ola, lekko zdyszana.
— Olenko, to mama. Znowu na siłowni? Możesz rozmawiać?
— Nie, mamo, myję samochód Pawłowi.
— A dlaczego ty?
— A kto, mamo? Na myjnię wozić – drogo. Nie jestem z porcelany.
— No dobrze, córeczko… Chciałam cię zaprosić w niedzielę do nas z Pawłem. Mamy z tatą rocznicę. Posiedzimy, pogadamy…
— A co się nagle zachciało wam świętować? — zaśmiała się ironicznie. — Starość radością?
— Trzydzieści lat, Ola. Jak nie obchodzić?
— Sorry, mamo. Nie damy rady. Zaprosili nas na ślub – kolega Sławeka się żeni. Ślub jest jeden, a wasze roczniki będą jeszcze nie raz.
Ścisnęłam słuchawkę, starając się nie pokazać, jak bardzo bolało mnie to słuchać.
— Szkoda… A my tak się cieszyliśmy…
— My też, mamo. Ale jak ludziom odmówić? Nie gniewaj się, na pewno was później odwiedzimy.
— No dobrze — szepnęłam — zadzwonię jeszcze do twojego brata.
Marcin też nie mógł. Miał swoje plany. Gdy odłożyłam telefon, łzy same zaczęły płynąć po policzkach. Jak u dziecka, któremu odmówiono cukierka. Jak u matki, którą zapomniano.
— Danusiu, co się stało? — wszedł Wojtek i zobaczył, jak po cichu płaczę w kuchni.
— Nic, Wojtku… Po prostu dzieci nie przyjadą. A ja, głupia, marzyłam, żeby wszyscy razem usiedli…
— No przestań. To nasz dzień. Ja i ty – to wystarczy.
W nocy nie mogłam zasnąć. Żal dusił mnie jak obręcz. Całe moje wnętrze krzyczało: „Dlaczego? Dlaczego ja im nie jestem potrzebna? Czyżbyśmy dla nich za mało zrobili? Wykształcili ich, dali mieszkania, pomagali, jak mogliśmy… A teraz jesteśmy obcy…”
— Danuś — szeptał Wojtek — oni mają swoje życie. A ty masz mnie. I ja tu jestem.
— A mi pusto, Wojtku… — tylko tyle zdołałam powiedzieć. — Ty całe dni w pracy, a ja sama…
Następnego dnia wrócił wcześniej niż zwykle. Uśmiechał się.
— Coś się stało?
Wyjął zza pleców ogromny bukiet.
— To dla ciebie. A jutro jedziemy nad jezioro. Na tydzień. Tylko ty i ja.
Domek był jak z bajki: drewniany, z widokiem na jezioro, kwiaty dookoła, śpiew ptaków. Rano obudził mnie zapach – całe łóżko było usłane płatkami róż. W kącikach wisiały balony, a na lustrze widniał napis: „Z okazji rocznicy, kochana!”
Ledwo powstrzymałam łzy szczęścia. A gdy wyjrzałam przez okno – zobaczyłam Wojtka z koszykiem w rękach. Podszedł, otworzył go – i usłyszałam ciche „miau”. Malutki rudy kłębuszek, puszysty i śmieszny, patrzył na mnie.
— No i co, przyjmiesz nowego członka rodziny? — uśmiechnął się jak dzieciak.
— Wojtku… To najlepsze święto w moim życiu…
Spędziliśmy tydzień jak w miodowym miesiącu. Siedem dni, ale wspomnień starczyło na całe życie. A gdy wróciliśmy – telefony aż drżały.
— Mamo! Gdzie wy byliście?! Dzwoniliśmy, szukaliśmy! Telefon się nie odbierał!
— Spokojnie, córeczko. My z tatą odpoczywaliśmy. Mamy prawo trochę pożyć dla siebie?
— No pewnie… Ale ty nie dzwoniłaś, nie martwiłaś się…
— Teraz twoja kolej się martwić. A my z tatą postanowiliśmy żyć trochę dla siebie.
— Dla siebie? Mamo, ty to na poważnie?
— My z tatą mamy miesiąc miodowy. I teraz nie mamy czasu w was.
Minął rok. Żyjemy z Wojtkiem inaczej. On zrezygnował z pracy, jesteśmy bardziej oszczędni, ale znacznie szczęśliwsi. Dzieci stały się bardziej uważne, dzwonią, przyjeżdżają. A my patrzymy na siebie – i dziękujemy losowi, iż nie daliśmy się zapomnieć. Że sobie przypomnieliśmy: w tym życiu najważniejsze jest MY.
