Dzisiaj czuję się jak rozdzierany między dwoma światami. Moje życie zmieniło się diametralnie, a wszystko przez jedną decyzję, która miała być aktem dobrej woli.
Nazywam się Krzysztof Wiśniewski. Zawsze myślałem, iż jestem zwykłym facetem, który chce po prostu żyć w spokoju. Ale stałem się pionkiem w wojnie między moją żoną a moją matką. A wszystko zaczęło się po narodzinach naszej córeczki.
Moja mama, Halina, to kobieta o… trudnym charakterze. Nigdy nie rozumiała granic, zawsze uważała, iż ma prawo wtrącać się w każdy aspekt mojego życia. Dla niej jestem ideałem – jej jedyny syn, jej dumny chłopiec. I oczywiście nie pozwoli, żeby ktokolwiek inny miał decydować o tym, co „najlepsze” dla mnie. choćby moja żona.
Żonę mam na imię Zosia. Znamy się już pięć lat i kocham ją za jej rozsądek, cierpliwość i tę upartą sprawiedliwość. Kiedy zaczynaliśmy się spotykać, mama od razu ją znienawidziła. Drażniło ją wszystko – sposób, w jaki Zosia mówi, gotuje, choćby to, jak się śmieje. Zrzucałem to na zwykłą zazdrość, bo przecież mama zawsze uważała, iż nikt nie zatroszczy się o mnie lepiej niż ona. Ale to właśnie ta jej postawa stała się zarzewiem naszych kłopotów.
Trzy tygodnie temu Zosia urodziła naszą córeczkę – długo wyczekiwaną Malwinę. Poród był ciężki, a żona długo dochodziła do siebie. Gdy tylko mama dowiedziała się, iż córka się rodzi, wpadła w szał – żądała, żeby pozwolono jej być na sali. Oczywiście, Zosia się na to nie zgodziła, bo choćby własnej matki tam nie chciała, a co dopiero mojej.
Kiedy mama zrozumiała, iż nie będzie tam dopuszczona, urządziła scenę na korytarzu szpitala. Krzyczała, płakała, oskarżała wszystkich, iż odbierają jej prawo do bycia babcią.
Po powrocie do domu, mimo wszystko, Zosia pozwoliła moim rodzicom przyjść i zobaczyć wnuczkę. Ale postawiła warunek: moja mama ma zachować język za zębami. I mama obiecała, iż będzie grzeczna. Ale wystarczyło, iż przekroczyła próg naszego mieszkania, a wszystko poszło na opak.
— Co to za syf w tym domu?! — zaczęła od razu. — Żyjesz w chlewie, Zosia? Wstyd! Jesteś matką, powinnaś chociaz podłogi umyć przed wizytą gości.
Zosia wysłuchała w milczeniu, po czym powiedziała spokojnie, ale stanowczo:
— Więcej tu nie przychodź. I zapomnij, gdzie mieszkamy.
Po tym incydencie wszyscy krewni – zarówno moi, jak i Zosi – odwiedzili nas. Nawięcej mój ojciec. Tylko mama się nie pojawiła. Zosia wcale za nią nie tęskniła. Żyliśmy w swoim własnym, ciepłym świecie.
Ale pewnego dnia Zosia pojechała do lekarza, a ja zostałem z córeczką. Zrobiło mi się żal mamy, pomyślałem: przecież tak pragnie zobaczyć wnuczkę. Co się może stać w dwie godziny? Więc zaprosiłem ją.
Mama przyjechała natychmiast. Ostrzegłem: masz dokładnie dwie godziny. Ale oczywiście to zignorowała. Po dwóch i pół godzinie Zosia wróciła i zastała teściową, która spokojnie kołysała naszą córkę.
To, co wydarzyło się potem, lepiej by się nigdy nie stało.
Zosia wybuchła. Krzyczała, płakała, z drżącymi rękoma wyrwała dziecko z ramion mojej mamy. Wrzasnęła, żeby natychmiast wyszła. Mama zaczęła się tłumaczyć, ja wdałem się w awanturę. Straciłem cierpliwość:
— To nie tylko twoje dziecko! — krzyczałem. — To też moja córka! I ja też mam prawo decydować, kto może ją widzieć! Nie masz prawa wyrzucać mojej matki!
— To wynoście się oboje! — wrzasnęła w odpowiedzi. — Natychmiast!
Zosia wyrzuciła nas za drzwi. Mnie i moją matkę. I powiedziała, żebym nigdy nie wracał.
Teraz mieszkam u rodziców. Tata chodzi cicho, a mama syczy na Zosię przy każdej okazji. I nie wiem, co robić. Tęsknię za córeczką. Tęsknię za domem. Rozumiem, iż postąpiłem źle. Ale Zosia też chyba przesadziła.
Jak znaleźć wyjście, gdy stoisz pomiędzy dwiema kobietami, które oczekują, iż zawsze będziesz po ich stronie?
Może ktoś mi powie, kto tak naprawdę zawinił? Czy już straciłem rodzinę, którą tak starałem się zbudować?
