Dzisiaj opowiem wam, jak jeden nieprzemyślany telefon zmienił wszystko.
Nazywam się Krzysztof Kowalski. Zwykły facet, który znalazł się między młotem a kowadłem — między ukochaną żoną a własną matką. To, co wydarzyło się po narodzinach naszej córki, przewróciło moje życie do góry nogami i postawiło pod znakiem zapytania całe moje małżeństwo. I szczerze? Nie wiem, jak to naprawić.
Moja mama to osoba trudna. Nigdy nie umiała zachować się w czyimś domu, nie rozumiała granic i zawsze uważała, iż ma prawo mieszać się w moje życie. Dlaczego? Bo jestem jej ukochanym synem. Jedynym. Najlepszym. A skoro tak, to wszystko, co mnie dotyczy, dotyczy też jej. I nikomu innemu nie pozwoli przejąć kontroli. choćby mojej żonie.
Żonę mam na imię Jagoda. Jesteśmy razem od pięciu lat i kocham ją. Jest mądra, spokojna, uparta, ale sprawiedliwa. Kiedy zaczynaliśmy się spotykać, mama od razu ją znienawidziła. Drażniło ją w Jagodzie wszystko: sposób mówienia, gotowanie, choćby śmiech. Zrzucałem to na zwykłą zazdrość, bo mama zawsze uważała, iż nikt nie zatroszczy się o mnie lepiej niż ona. I pewnie właśnie to stało się zarzewiem całej tej rodzinnej katastrofy.
Trzy tygodnie temu Jagoda urodziła naszą córeczkę — długo wyczekiwaną Zosię. Poród był ciężki, żona długo dochodziła do siebie. Gdy mama dowiedziała się, iż zaczęło się rodzenie, wpadła w szał i zażądała być na sali. Oczywiście, Jagoda na to nie pozwoliła — choćby własnej matki tam nie chciała, a co dopiero mojej.
Kiedy mama nie dostała się na poród, urządziła scenę w szpitalnym holu. Krzyczała, płakała, oskarżała wszystkich, iż odbierają jej prawo do bycia babcią.
Po wypisie Jagoda, mimo wszystko, zgodziła się, żeby moi rodzice przyjechali i zobaczyli wnuczkę. Postawiła jednak warunek — moja matka ma trzymać język za zębami. Mama przysięgła, iż będzie grzeczna. Ale ledwo przekroczyła próg naszego domu, wszystko się posypało.
— Co to za syf u was na podwórku? To wy hodujecie świnie? — zaczęła. — Nie wstyd ci, Jagoda? Jesteś teraz matką! Chociaż podłogę mogłabyś umyć przed gośćmi.
Jagoda wysłuchała w milczeniu, po czym powiedziała spokojnie, ale stanowczo:
— Nie przychodźcie więcej do naszego domu. I zapomnijcie tu drogę.
Potem odwiedzili nas wszyscy krewni — zarówno moi, jak i Jagody. choćby mój ojciec. Tylko mama się nie pokazała. Jagoda wcale za nią nie tęskniła. Żyliśmy w swoim małym świecie, ja, żona i mała Zosia.
Ale pewnego dnia Jagoda pojechała do lekarza, a ja zostałem z córeczką. Zrobiło mi się żal mamy, pomyślałem, iż przecież tak bardzo chce zobaczyć wnuczkę. No co się może stać w dwie godziny? Więc ją zaprosiłem.
Mama przyjechała natychmiast. Uprzedziłem: masz dokładnie dwie godziny. Ale ona, pewnie, zignorowała to. Po dwóch i pół godzinie Jagoda wróciła i zastała teściową, która kołysała naszą córeczkę.
To, co się potem wydarzyło, lepiej by się nigdy nie zdarzyło.
Jagoda wybuchła. Krzyczała, płakała, drżącymi rękami wyrwała dziecko z rąk mojej matki. Wrzasnęła, żeby wynosiła się stamtąd. Mama zaczęła się tłumaczyć, ja wtrąciłem się. Nie wytrzymałem:
— Nie ty jedna urodziłaś to dziecko! — krzyczałem. — To też moja córka! Mam prawo decydować, kto może ją widzieć. Nie masz prawa wyrzucać mojej matki!
— To wynoście się oboje! — wrzasnęła w odpowiedzi. — Natychmiast!
Jagoda wyrzuciła nas za drzwi. Mnie i moją matkę. I powiedziała, żebym już nie wracał.
Teraz mieszkam u rodziców. Tata chodzi cicho, a mama syczy na Jagodę każdego dnia. A ja nie wiem, co robić. Tęsknię za Zosią. Tęsknię za domem. Rozumiem, iż postąpiłem źle. Ale Jagoda też, moim zdaniem, przesadziła.
Jak znaleźć wyjście, gdy jest się między dwiema kobietami, dla których zawsze musisz być tym, który ma rację?
Może mi powiecie, kto adekwatnie jest winny? Czy moja rodzina, którą tak długo budowałem, przepadła na zawsze?
