Ewa, z drżeniem w głosie, zwróciła się do przyjaciółki, zadając pytanie, które niepokoiło jej duszę: “Jak mam powiedzieć Robertowi, iż zostanie ojcem?”
Ewa, unosząc brew, na chwilę się zamyśliła i odpowiedziała: “Dlaczego po prostu mu o tym nie powiesz?”
“Nie rozumiesz, marzyliśmy o rodzinie przez siedem lat, a teraz w końcu nasze marzenie się spełniło,” – powiedziała Ewa z taką emocją, iż jej uczucia wypełniły otoczenie.
Przyjaciółka doradziła: “Kup pudełko na prezent, zrób z tego moment prawdziwy prezent.”
“Tak, masz rację, właśnie tak zrobię,” – uśmiechnęła się Ewa.
Po powrocie do domu Ewa udała się najpierw do sklepu, aby wybrać piękne pudełko na prezent, a potem do sklepu spożywczego, aby przygotować kolację. Całą drogę była w siódmym niebie szczęścia. Przygotowawszy kolację, zapakowała test ciążowy do pudełka i zorganizowała romantyczną kolację przy świecach, czekając na przybycie Roberta. Jednak do północy nie pojawił się.
Zamieszanie i niepokój ogarnęły Ewę. Próbowała się dodzwonić do Roberta, ale bez rezultatu. W końcu przyszła wiadomość: “Nie szukaj mnie, nie dzwoń też, odszedłem do innej!”
Te słowa były jak uderzenie pioruna dla Ewy. Nie mogła zrozumieć, kiedy to się stało, dlaczego niczego nie zauważyła. Pogrążona w bólu i rozpaczy, płakała, leżąc w łóżku. Następnego dnia wzięła zwolnienie lekarskie, mówiąc, iż czuje się źle. Sytuacja wydawała się beznadziejna, ale w niej rosło nowe początki – jej przyszłe dziecko.
Poród przebiegł łatwo i na czas. Teraz Ewa była sama, ale obok niej był mały Aleksander. Gdy chłopiec miał trzy lata, Ewa zdecydowała się radykalnie zmienić swoje życie. Sprzedała mieszkanie i samochód, zrezygnowała z pracy i zdecydowała się zacząć wszystko od nowa, bliżej morza. Tutaj nabyli przytulny dom, który stał się początkiem nowego etapu.
Pewnego dnia, zauważywszy piękny widok z okna, Ewa zdecydowała otworzyć swój dom dla turystów. Połowę swojego mieszkania przeznaczyła na pokoje gościnne, co okazało się udanym posunięciem. Pieniądze płynęły, a turyści byli zachwyceni urokiem i pięknem miejsca.
Sasza poszedł do szkoły, życie płynęło spokojnie i radośnie. Ewa wspominała Roberta, zastanawiając się, jak potoczyłoby się ich wspólne życie, gdyby został. Dbając o siebie, starała się zachować swoją urodę i zdrowie.
“Mamo, dlaczego nigdy nie chodzimy na plażę?” – zapytał pewnego dnia Sasza.
“Nie wiem, tam przyjeżdżają tylko nie miejscowi,” – zamyśliła się Ewa.
“A dlaczego? My też tacy sami, ja też chcę!” – nalegał chłopiec.
“Dobrze, w weekend na pewno pójdziemy,” – obiecała mu.
Tego dnia w gościnnym domu Ewy zostało tylko jedno wolne miejsce. Odebrała telefon od mężczyzny, który chciał zarezerwować je dla siebie i swojej ośmioletniej córki. Zgodził się dopłacić za dodatkowe miejsce, a Ewa przystała na to.
Nocą nie mogła zasnąć, jakby coś niepokoiło jej podświadomość. Wciąż w łóżku, nagle przypomniała sobie głos, który był jej znajomy. To był głos Roberta.
W sobotę, gdy Sasza przygotowywał się do wyjścia na plażę, matka powiedziała: “Zaraz, tylko przywitam gości.”
Ewa nie miała nic przeciwko, więc również zaczęła się przygotowywać do wyjścia. W lekkiej sukience, z ciemnymi okularami i kapeluszem z szerokimi rondami, wyszła na zewnątrz. Przechodząc obok, usłyszała znajomy głos: “Ale piękność!”
Ewa odwróciła się i nie mogła uwierzyć własnym oczom. Przed nią stał Robert.
Jej ręce drżały, kolana uginały się, była jak sparaliżowana. “Wczoraj dzwoniłem, rezerwowałem pokój z dodatkowym miejscem,” – podszedł bliżej.
“Robert,” – wyszeptała.
“Ira, co ty tutaj robisz?” – nie mógł uwierzyć własnym oczom.
“To mój dom,” – odpowiedziała cicho.
“Mamo, no kiedy już pójdziemy,” – wybiegł Sasza, wykapany obraz swojego ojca.
“Jak? Dlaczego milczałaś?” – Robert chwycił Irę za ramiona i potrząsnął.
“Przecież kazałeś mi nie pisać i nie dzwonić, więc posłuchałam,” – była jak somnambuliczka.
Mężczyzna i dziewczynka zamieszkali, a wszyscy razem poszli na plażę. Dzieci gwałtownie się zaprzyjaźniły, pluskały się w wodzie, a Robert i Ira siedzieli na brzegu.
“Przepraszam cię,” – złapał ją za rękę.
“Co się wtedy stało?” – zapytała.
“Zanim cię poznałem, byłem żonaty, ale tylko przez kilka miesięcy. gwałtownie zrozumieliśmy, iż nie pasujemy do siebie, rozwiedliśmy się, a ja odszedłem. Tego dnia ona zadzwoniła do mnie, mówiąc, iż ma mało czasu. Gdy przybyłem, okazało się, iż jest ciężko chora. Kiedy byliśmy razem, zaszła w ciążę, ale nie chciała mnie obciążać. Nie mogłem jej zostawić. Odeszła półtora roku później, a my zostaliśmy sami. Wstydziłem się do ciebie zwrócić, więc wyjechałem,” – łzy płynęły po jego policzkach.
“Przebaczam ci,” – powiedziała Ira, przytulając się do niego.
“A ja zawsze cię kochałem i przez cały czas kocham.”
