Z Iwoną jesteśmy razem od prawie siedmiu lat. Poznaliśmy się, gdy oboje studiowaliśmy na uniwersytecie i mieszkaliśmy w sąsiednich pokojach w akademiku. Zawsze wracał z wakacji z torbą pełną słoików i pojemników – jego mama gotowała niesamowicie smacznie i starała się, by synowi niczego nie brakowało.
Gdy Iwo mi się oświadczył, od razu zrozumiałam, iż przed prawdziwym początkiem naszej wspólnej drogi muszę poznać jego matkę – Halinę Stanisławową. To spotkanie okazało się zaskakująco ciepłe: przyjęła mnie z otwartym sercem, była mądrą, radosną kobietą, bez śladu wyniosłości. Halina Stanisławowa urodziła Iwę w wieku 18 lat, a gdy miał zaledwie pół roku, jej mąż zginął w wypadku samochodowym. Nie załamała się jednak – sama wychowała syna, bez czyjejkolwiek pomocy, i uczyniła z niego prawdziwego mężczyznę.
Jej życie nie było łatwe: harowała na dwóch etatach, żyła skromnie, ale nigdy nie narzekała. Gdy powiedzieliśmy jej, iż planujemy ślub, tylko się uśmiechnęła:
— No to mój Iwo jest już w dobrych rękach – i przytuliła mnie mocno.
Po ślubie przeprowadziliśmy się do rodzinnego miasta Iwy – dostał tam dobrą pracę. Halina Stanisławowa od razu zaznaczyła, iż nie powinniśmy mieszkać razem: przyzwyczaiła się do samotności i bała się, iż będzie nam przeszkadzać. Wynajęliśmy mieszkanie niedaleko niej – tylko parę przystanków autobusem.
Teściowa często nas odwiedzała. Zawsze umalowana, z elegancką fryzurą, w gustownym płaszczu i modnej torebce. Nigdy mnie nie pouczała, wręcz przeciwnie – chwaliła moje potrawy, pomagała w sprzątaniu, z nią było lekko i przyjemnie. Często chodziliśmy do niej na herbatę i domowe ciasta. Miała swoje własne, barwne życie – przyjaciółki, teatr, wystawy, urodziny kolejnej znajomej – nie potrafiła usiedzieć w miejscu.
Gdy urodził się nasz synek Kacper, Halina Stanisławowa stała się naszą prawdziwą podporą. Pokazała nam, jak kąpać malucha, jak go karmić, zabierała go na spacery, gdy odpoczywałam, odbierała z przedszkola, jeżeli spóźnialiśmy się z pracy. Czuliśmy do niej nie tylko szacunek, ale i ogromną wdzięczność.
Nagle jednak jakby zniknęła. Przestała przychodzić, nie zapraszała nas do siebie. Na moje pytania Iwo odpowiadał, iż wyjechała na kilka miesięcy do znajomej do innego miasta, iż po prostu postanowiła odpocząć. Wydało mi się to dziwne, bo nigdy wcześniej nie znikała na tak długo.
Czasem dzwoniła przez wideorozmowę, prosiła, by pokazać Kacpra, ale sama nie pojawiała się w kadrze. Gdy próbowałam dopytać, śmiała się i zmieniała temat. Coś było nie tak.
Pewnego dnia sama do niej zadzwoniłam, a ona powiedziała, iż leży w miejskim szpitalu – z sercem. Od razu chciałam do niej jechać, ale Halina Stanisławowa stanowczo odmówiła: „Jak wyjdę, sami się wszystkiego dowiecie” – odparła.
Po kilku dniach zaprosiła nas do siebie. Powiedziała, iż ma nam coś ważnego do wyznania. Gdy przyszliśmy, drzwi otworzył nieznajomy mężczyzna. Za jego plecami stała Halina Stanisławowa – promienna, odmłodzona, z niemowlęciem na rękach.
— Poznajcie, to Ryszard, mój mąż. A to – Zosia, nasza córeczka. Pobraliśmy się kilka miesięcy temu. Nie mówiłam wcześniej, bo bałam się waszej oceny. W końcu mam już 47 lat…
Nie wiedziałam, co powiedzieć. W gardle stanął mi gul, ale nie z powodu niezrozumienia – z euforii dla niej. Przytuliłam ją jak własną matkę i powiedziałam, iż jestem z niej dumna. Bo każdy ma prawo do miłości. Każdy zasługuje na szczęście – bez względu na wiek, przeszłość czy zdanie innych.
Teraz z euforią pomagam Halinie Stanisławowej z malutką Zosią. Tak jak ona kiedyś pomagała nam z Kacprem. Staliśmy się prawdziwą, zgraną rodziną – bez obcych, pełną wsparcia i ciepła. Jesteśmy rodziną. Prawdziwą.
