Nigdy bym nie pomyślała, iż zwykły poranek może wywrócić całe moje życie do góry nogami.

Nigdy bym nie pomyślał, iż to, co zaczęło się jak zwykły poranek, przewróci moje życie do góry nogami.
Właśnie miałem napić się kawy, jak zawsze, gdy nagle usłyszałem szczekanie Reksa. Ale to nie było jego zwykłe „hau hau”.
Głos miał niski, poważny, niemal zatroskany. To do niego nie pasowało. Zaintrygowany i trochę niespokojny odstawiłem filiżankę i wyszedłem przed dom zobaczyć, co się dzieje.
Na początku go nie widziałem, ale jego szczekanie niosło się z drugiego końca podwórka, przy lesie. Przystąpiłem żwawiej. Serce już się tłukło, choć nie wiedziałem dlaczego. Reks był spokojnym, mądrym psem, a ja wiedziałem, iż nigdy nie warczał bez powodu.
Po chwili w końcu go dostrzegłem. Siedział nieruchomo przy czymś leżącym na ziemi. Gałąź? Ranne zwierzę? Gdy podszedłem bliżej, zamarłem. To nie było ani to, ani to.
Zwykły poranek aż mój pies pokazał mi coś niewyobrażalne.
To było dziecko.
Malutkie niemowlę, niezdarnie owinięte w kocyk. Policzki miało zaczerwienione od chłodu, ale oddychało.
Nie płakało, tylko wyglądało na wyczerpane. A Reks, wierny jak zawsze, pilnował go bez ruchu.
Szybko zdjąłem kurtkę, żeby otulić dziecko, i pobiegłem do domu wezwać pomoc. Te minuty wydały mi się najdłuższe w życiu. Ale malucha gwałtownie zabrano do szpitala. Był osłabiony, ale żył.
Zwykły poranek aż mój pies pokazał mi coś niewyobrażalnego.
Śledztwo wykazało, iż dziecko zostało porzucone niedługo wcześniej. Żadnych świadków, żadnych kamer. Tylko to samotne pole i Reks.
Od tamtego dnia mój pies stał się bohaterem całej wsi. Ludzie mi gratulują, ale ja nic nie zrobiłem. To Reks wszystko zrozumiał, wszystko wyczuł.
Ja tylko poszedłem za jego instynktem.
Tego dnia uratował mnie podwójnie: uratował życie i przypomniał mi, iż choćby w najcichszych zakątkach świata może zdarzyć się coś niezwykłego.
I teraz, każdego ranka, gdy piję kawę, patrzę na niego inaczej.
Zwykły poranek aż mój pies pokazał mi coś niewyobrażalnego.