No cóż, nikt nam nie jest potrzebny! wykrzyknęła Elwira, próbując przekonać swoją córkę. Jagienka zmarszczyła brwi, jakby miała zaraz zapłakać, ale po chwili podniosła głowę i rzekła: Dla mnie ona jest najdroższa nasza mała Niktinka, i tak już zawsze będzie!.
Tak stało się, iż z licznej wiejskiej rodziny Jana i Łukerii poślubiło się wszystkie córki, a jedynie najmłodsza, Malwina najcichsza i najpaczniejsza pozostała niezamężna. Nie znała jeszcze swego przyszłego męża, który chyba wciąż błąka się po dalekich stronach. Łukeria podniosła rękę nad córką, wyrażając żal. Malwina wspierała rodziców, dopóki jej bracia, już mieszkający w mieście, nie mieli własnych pociech.
Pierwszy z nich, Włodek, syn najstarszej siostry, przybył z niskim ukłonem i wielką prośbą: Ciociu Malwino, przyjdź opiekować się moją córeczką. Przedszkole nie przyjmuje, a żona musi iść do pracy. Malwina, już dorosła, stanęła przed dylematem rodzice starzeją się, a ona nie znała miasta. Włodek obiecał jednak, iż nie zapomni o dziadkach i iż czasem przyjedzie pomóc przy ziemniakach czy naprawić dach.
Rodzice namówili córkę, by wyjechała. Może w mieście poznasz kogoś nowego, choćby nie byłaś już w czterdziestce rzekli. Malwina nie wiedziała, iż rodzice już rozważali, jak przetrwać jej samotność, gdy odejdą w podróż po życia. W mieście zamieniła się z wiejskiej dziewczyny w nianię. Włodek znalazł dla niej podwórko przez znajomą podjęła się drobnych zleceń, a doświadczenie Malwiny rosło.
Starsza córka Włodka poszła do szkoły, druga niedługo dołączyła. Po śmierci ojca i matki Malwiny, nie opiekowała się już dziećmi Włodka, ale kolejnym bratankiem. Tradycja przenosiła ją z pokolenia na pokolenie, od przedszkola po szkołę podstawową. Choć nie była już potrzebna, niania wciąż znajdowała miejsce w rodzinie. Bratankowie zaczęli przyzwyczajać się do jej obecności, choć jednocześnie ją denerwowali. Włodek dziękował.
Kilka lat wcześniej, przed odjazdem rodziców Malwiny, dom w sąsiedniej wiosce otoczony lasem jagód i grzybami, przy brzegu rzeki został sprzedany za dobrą cenę w złotówkach. Włodek zaproponował: Kupmy razem małe mieszkanie dla cioci, niech nie mieszka pod krzakami. Bratankowie trochę się ociągali, ale w końcu zgodziły się na wspólne zakupy.
Wtedy lekarz ze Lwowa podkreślił, iż dobra dbałość o wzrok zwraca ostrość widzenia. Wnuki pytały: Co się stanie, jeżeli ona umrze? Kto weźmie tę małą domkę? Włodek machnął ręką: Kto poda szklankę, temu i miejsce; albo co Malwina zdecyduje. Niestety, Włodek nie dożył pięćdziesięciu lat zmarł na chorobę żołądka oraz raka.
Po jego odejściu rodzina zapomniała o Malwinie. Dzieci dorosły, nie potrzebowały już niani, a staruszka zbliżała się do siódmej dekady. Została sama, z niewielkim pokojem, stołem, szafą i rozkładaną sofą. Przyzwyczajona do opieki nad maluchami, poczuła się znudzona, dopóki nie pojawiła się kolejna oferta.
W sklepie przy kasie zaczęła rozmowę młoda kobieta: Czy nie panie przypadkiem opiekuje się dziećmi? Moja córka po operacji serca nie może iść do przedszkola. Szukam najłagodniejszej niani z zakwaterowaniem. Malwina pochyliła się, a dziewczynka dodała z uśmiechem: Idź ze mną, będę ci opowiadać bajki. Tak Malwina zdobyła nową podopieczną.
Jagienka, podopieczna Malwiny, miała już czwarty rok. Dwie małe dziewczynki gwałtownie się zaprzyjaźniły, mieszkały w jednej przestronnej, jasnej komnacie. Rodzice Jagienki ciężko pracowali, a ona spędzała większość czasu z Malwiną, którą nazywała Kasia. Niania, mimo braku wykształcenia, sumiennie wykonywała zalecane ćwiczenia oddechowe, spacery z dala od zanieczyszczonych ulic i regularny tryb dnia. Jagienka rosła zdrowa i silna.
Wieczorem, gdy nadchodził czas snu, dziewczynka wołała: Kasiu-Malwino, opowiedz mi coś o życiu. Niania snuła proste, ale mądre historie, a choćby podzieliła się własnym doświadczeniem jak wróciła z żoną jednego z bratanków na statek powrotny, kiedy ich pierwszy potomek dopiero dorastał. Tam spotkała studentkę Olę, która wpadła w tarapaty porzucona przez chłopaka, z nienarodzoną pociechą w ramionach. Olę zaniepokoiło, iż rodzice nie będą wiedzieć o dziecku i mogą ją odrzucić. Malwina, widząc małe życie w ramionach Oli, zgodziła się przyjąć je pod swój dach, mówiąc: Bóg nam to zesłał.
Ola położyła dziecko w ramionach Malwiny i uciekła na pokład, zostawiając jedynie torbę z pieluszkami, suchym mlekiem i termos z gorącą wodą. Malwina, choć nie była matką, wiedziała, co robić owinęła maleństwo kocykiem, kołysała i nakarmiła. Gdy statek odpłynął, dziewczynka Alenka płakała, a Malwina poczuła gorzką mieszankę żalu i odpowiedzialności. Ostatecznie żona brata, która przybyła, wyraziła sprzeciw: Dlaczego mielibyśmy przyjąć obce dziecko, kiedy nasze własne jest w porządku? I tak Alenka została zabrana.
Śmierć Olki pozostawiła w sercu Malwiny niezatwardzony żal. Jagienka, po usłyszeniu opowieści, objęła staruszkę: Mamy cię, kochana nianio. Malwina skinęła głową, wiedząc, iż choć była już niepotrzebna, wciąż miała swoją wartość.
Z czasem Elwira, zmęczona, postanowiła wynająć małe mieszkanie Malwiny, by płacić za lekcje muzyki dla Jagienki. W domu stało stare pianino, na które Elwira marzyła, by córka mogła grać bez kosztów szkoły. Malwina zgodziła się, a mieszkanie zostało wynajęte.
Po kilku latach Elwira odziedziczyła spadek po ciotce, a zysk z sprzedaży udziału w mieszkaniu pozwolił na przekształcenie małego lokum w jednopokojowe mieszkanie, współwłasność Jagienki i Malwiny. Rodzina przestała interesować się staruszką, a ona spokojnie mieszkała z jedynie niezbędnym wyposażeniem.
Jagienka dorosła, stała się piękną i zdrową młodą kobietą, skończyła szkołę i wyjechała na studia do Poznania. Malwina oddała jej wszystkie oszczędności, by mogła opłacić czynsz i wyżywienie, a może choćby trochę na wesele. Wtedy Malwina zaczęła tracić wzrok, stała się ślepa i nieporadna, ale wciąż trzymała się swoich obowiązków.
Elwira przeniosła Malwinę z jasnej komnaty do ciemnej spiżarni, mówiąc: Idź do swojego pokoju!. Dla Malwiny nie miało znaczenia, gdzie była, bo i tak była niewidoma. Elwira, czując się rozczarowana, zaczęła traktować ją jak obcą, nazywając: Nikt nie jest nam potrzebny!.
W końcu bratankowie, którzy kiedyś polegali na pomocy Malwiny, sami zaczęli polegać na Elwirze. Brak mieszkania nie pozwalał im przyjąć staruszkę. Matka Jagienki zaczęła zbierać dokumenty, by wstawić Malwinę do domu opieki. Skorzystała ze znajomości, by przyspieszyć procedurę.
Jagienka, pochłonięta studenckim życiem, rzadko wracała do domu, przychodząc jedynie po jedzenie. W drugim roku studiów jej przyjaciółka pomogła jej wynająć mieszkanie, by mieszkały razem, a Malwina ponownie wyłożyła część oszczędności.
Po zdaniu egzaminu Jagienka wróciła z radosną nowiną: Mój narzeczony Andrzej przyjedzie w weekend, by się ze mną wybrał do rodziny. Nie potrzebujemy wielkiego przyjęcia, ale suknia musi być biała dodała, a w pośpiechu zapytała: Gdzie jest niania?. Otworzyła drzwi do pokoju, w którym leżała Malwina. Elwira, niezbyt pewna, odpowiedziała: Nic się nie stało, po prostu przestawiliśmy półki w spiżarni, żeby było bardziej porządkowo.
Jagienka otworzyła drzwi, zobaczyła słabą, zgnilecą postać Malwiny i położyła na niej dłoń. Łzy spłynęły po policzkach, a dziewczyna szepnęła: Przepraszam, kochana, iż cię tak zostawiłam. Malwina, szukając w ciemności twarzy, szeptała: Jestem twoją nianią, twoją przyjaciółką, twoją….
Dwa godziny później Malwina, karmiona przez Jagienkę, siedziała na łóżku z delikatnym uśmiechem. Jagienka podarowała jej pachnące woreczki z suszonymi ziołami i kwiatami, by przywrócić odrobinę wiosny w jej życiu. Zmysły Malwiny, choć pozbawione wzroku, rozbudziły się dzięki zapachom i dotykowi.
W kuchni matka starała się prowadzić rozmowę z rozgniewaną córką, tłumacząc, iż dbanie o ślepną babcię nie jest łatwe, a jej własny mąż przechodzi kryzys wieku podwójnego. Jagienka, słysząc to, westchnęła: Może kiedyś zrozumiemy, iż nie każdy jest Nikt, a niektórzy po prostu potrzebują naszej miłości.
Zostało tylko jedno przesłanie: w życiu nie liczy się liczba lat czy zdolności, ale to, jaką wartość potrafimy dawać innym i jak poświęcamy się dla tych, którzy nie mogą odezwać się sami. Odpowiedzialność, szacunek i troska to najcenniejsze skarby, które pozostają po nas, gdy już nie ma nas tutaj.
