Odeszła do innego po dziesięciu latach małżeństwa. A rok później stała na moim progu – ciężarna i złamana…
Moja żonę, Kingę, poznałem prawie dwanaście lat temu. Wtedy jeszcze studiowałem na Politechnice Warszawskiej, mieszkałem w akademiku. Kinga dopiero co przyjechała z małego miasteczka na Podlasiu – przestraszona, samotna, zagubiona w tym hałaśliwym świecie. Nie zbliżyliśmy się od razu. Na początku choćby jej nie zauważyłem, bo była zbyt zamknięta w sobie. Siedziała z książkami, z nikim specjalnie nie rozmawiała.
Ale czas robił swoje. Po kilku miesiącach zaczęliśmy rozmawiać, najpierw ostrożnie, a potem każdego wieczoru nie mogliśmy się nagadać. Dzieliła się swoimi rozterkami, ja opowiadałem o swoich planach na przyszłość. niedługo dostaliśmy pokój dla par – pani kierownik w akademiku poszła nam na rękę, widziała, iż traktujemy się poważnie. Tak zaczęło nasze wspólne życie.
Zawsze wiedziałem, czego chcę. Chciałem być solidnym mężczyzną, głową domu, który nie tylko stawia ściany, ale i dba o ich ciepło. Od razu powiedziałem Kindze: „Nie będziesz pracować. Kobieta powinna zajmować się domem i dziećmi. A jeżeli facet nie jest w stanie utrzymać rodziny, to znaczy, iż nie jest prawdziwym mężczyzną.” Nie protestowała. Gotowała, sprzątała, czekała na mnie po pracy – byliśmy prawdziwą rodziną.
Z czasem wyszedłem na swoje. Zacząłem pracę w firmie budowlanej, doszedłem do stanowiska kierownika, a potem otworzyłem własny biznes. Kupiliśmy dom pod Warszawą, dwa samochody – dla mnie i dla żony. Żyliśmy tak, jak marzyliśmy. Tylko jedno nam nie wychodziło – dzieci. Lata mijały, a w domu było cicho. Odwiedziliśmy dziesiątki lekarzy, wydawaliśmy pieniądze, robiliśmy badania, ale nic się nie zmieniało. Starałem się nie pokazywać, jak bardzo mnie to boli. Ona też milczała, choć w jej oczach widziałem pustkę. W końcu się poddaliśmy. Uznaliśmy: jeżeli los nie daje – znaczy, nie pozostało czas.
A potem wszystko się zawaliło. Bez ostrzeżenia. Bez szansy, by zrozumieć, co się dzieje.
Wróciłem do domu pół godziny wcześniej niż zwykle – chciałem uniknąć korków. Na podjeździe nie było samochodu Kingi, brama była otwarta. Dziwne. Poczekałem. Wieczór ciągnął się w nieskończoność. A potem dostałem SMS z nieznanego numeru:
„Wybacz. Nie mogę dłużej żyć w kłamstwie. Mam kogoś innego. On wraca do domu, a ja jadę z nim. Okłamałam cię, ale może kiedyś mi wybaczysz…”
Świat wokół mnie rozpadł się jak tynk ze starej ściany. Siedziałem na podłodze, w ciszy, w domu, który budowałem dla nas dwojga, a teraz byłem w nim sam. Tylko mój kolega z pracy, Marek, wyciągnął mnie z tej czarnej dziury. Podtrzymał na duchu, nie dał mi się upić na śmierć ani uciec w nieznane.
Minął czas. Znów zacząłem oddychać. Zobaczyłem Kingę na zdjęciu w mediach społecznościowych – na tle jakichś gór. Zrozumiałem: mieszka gdzieś w Zakopanem. Nie mogłem wyrzucić jej z myśli. Wszystko w domu przypominało mi o niej. Modliłem się, żeby wróciła. I wszechświat mnie usłyszał.
Chociaż rok później – dokładnie tego samego dnia – zadzwonił dzwonek do drzwi. Otworzyłem… i omal nie upadłem. Na progu stała ona. Wychudzona, zniszczona cierpieniem, w brudnym, podartym ubraniu. I z brzuchem. Ogromnym. Była w zaawansowanej ciąży.
Kinga padła na kolana, płakała i błagała o przebaczenie. Ten jej kochanek ją wyrzucił. Zdradziła go, a on ją porzucił. Nie miała nic: ani pieniędzy, ani domu, ani nadziei. I co najgorsze – nikogo, kto przyjąłby ją w takim stanie. Tylko ja.
Możecie mnie potępiać. Możecie powiedzieć, iż jestem głupcem, iż powinienem był zatrzasnąć drzwi przed jej nosem. Ale wiecie co? Nie mogłem. Bo przez cały ten czas wciąż ją kochałem. Bo choćby przez ten ból chciałem znów mieć ją przy sobie. Bo wiedziałem – każdy może się pomylić. A jeżeli ja nie wybaczę jej, to sam stracę resztki siebie.
Minęło kilka lat. Mamy teraz syna – tego samego, o którym myślałem, iż nigdy nie będziemy mieli. Kocham go jak własnego, bo naprawdę jest mój – z wyboru, z miłości, z przyjęcia go do serca. I Kingę też kocham – choć ból w sercu na zawsze został blizną.
Nigdy jej nie wypomniałem. Nigdy nie przypomniałem tej zdrady. Bo prawdziwa miłość to nie kochać za coś, ale pomimo wszystko.
