Pamiętam ten dzień, gdy Mateusz przekroczył próg naszego domu. Miał pięć lat chudy, z nieufnymi oczami, które wydawały się za duże jak na jego twarz. W dłoniach ściskał wytarty plecak jedyne, co posiadał. Z Kasią czekaliśmy na tę chwilę trzy lata.
Witaj w domu, championie powiedziałem, kucając, by znaleźć się na jego wysokości.
Milczał. Tylko patrzył. Mieszanka strachu i nieufności jakby nie wiedział, czy ma prawo nam zaufać.
Pierwsze miesiące były trudne. Krzyczał przez sen, chował się pod łóżko, gdy słyszał głośne dźwięki. Na zmianę wstawaliśmy do niego w nocy, głaskaliśmy jego włosy, szeptaliśmy, iż wszystko w porządku, iż nikt go już nie odda.
Nie oddacie mnie, prawda? zapytał pewnego dnia po kolejnym koszmarze.
Nigdy, synku odpowiedziałem. Choć mówiłem to pewnie, coś ścisnęło mnie w środku: samo słowo oddać boleśnie drapało serce.
Minął rok. Mateusz rozkwitł. Śmiał się, biegał po podwórku, rysował nas trójką na lodówce moja rodzina. Gdy pierwszy raz nazwał mnie tato, nie powstrzymałem łez. Byliśmy szczęśliwi.
A potem wiadomość, na którą czekaliśmy i której baliśmy się usłyszeć.
Jestem w ciąży szepnęła Kasia, trzymając test, który drżał w jej dłoniach.
Przytuliliśmy się, płakaliśmy z radości. Po latach leczenia i rozczarowań to był cud. ale wraz z nim do domu wpełzło coś niewidzialnego. Cisza między nami stawała się coraz gęstsza.
Ludzie wokół sypali dobrymi słowami:
Teraz będziecie mieli prawdziwe dziecko.
Jak dobrze, iż będziecie mieć kogoś swojego.
Te słowa raniły jak nożem. Mateusz też je słyszał. I chociaż zapewnialiśmy, iż nic się nie zmieni, widział, jak nasze spojrzenia coraz częściej zatrzymywały się na brzuchu Kasi, a nie na nim.
Gdy urodziła się Zosia, trzymałem ją w ramionach i poczułem coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłem: instynktowną więź, niemal zwierzęcą. Była moją kopią. Moją krwią. I w tej chwili euforii wkradł się cień.
Mój brat powiedział to, czego ja choćby nie śmiałem pomyśleć:
A co teraz z chłopcem? Przecież możecie go oddać. Teraz będziecie mieć swoje dziecko.
Odmachnąłem się, ale słowa osiadły w głowie jak trucizna. Z każdą bezsenną nocą, z każdą godziną, gdy kołysałem Zosię i słyszałem, jak Mateusz samotnie bawi się w swoim pokoju, ta myśl wracała.
Kasia odezwała się pierwsza:
Może naprawdę będzie mu lepiej w innej rodzinie? Gdzie będzie jedynakiem? Teraz sobie nie radzimy.
Przeszedł mnie chłód. Ale milczałem. I gdy następnego dnia wykręciłem numer pracownicy socjalnej, głos mi drżał:
Chcielibyśmy przedyskutować zmianę opieki.
Na drugim końcu zapanowała cisza.
Panie Kowalski, czy zdaje pan sobie sprawę, iż ten chłopiec uważa was za swoją rodzinę? w końcu zapytała.
Tak. Ale okoliczności się zmieniły.
Po rozmowie długo siedziałem w ciemności. Czułem do siebie odrazę a zarazem dziwny spokój, jakby zrzuciłem ciężar. ale gdy wieczorem Mateusz przytulił się do mojej ręki i szepnął:
Tato, zrobiłem coś źle? wszystko we mnie pękło.
Tej nocy patrzyłem, jak śpi, i nagle zrozumiałem: Zosia przyszła na świat dzięki przypadkowi. Mateusz dzięki naszemu wyborowi. I to właśnie ten wybór czyni nas rodzicami o wiele głębiej niż wspólne DNA.
Kasieńko, nie możemy tego zrobić powiedziałem w środku nocy. Nie możemy go stracić.
Rozpłakała się. Wypłakała cały wstyd, zmęczenie, strach.
Następnego ranka usiedliśmy razem z Mateuszem.
Synku zaczęła cicho chcemy, żebyś wiedział: zostajesz z nami. Na zawsze.
Patrzył to na nią, to na mnie. Oczy zabłysły łzami.
Nie oddacie mnie?
Nigdy objąłem go. Jesteś naszym synem. A Zosia twoją siostrą. To nasza rodzina.
Tego wieczoru pomagał Kasi zmieniać pieluszki, nucił kołysankę, którą kiedyś śpiewaliśmy jemu. I po raz pierwszy zobaczyłem: już stał się starszym bratem.
Minęło wiele lat. Mateusz wyrósł mądry, wrażliwy, z tą samą głęboką uśmiechniętą twarzą, która kiedyś skrywała ból. Zosia go uwielbia. Gdy ktoś pyta, czy są rodzeństwem, śmieje się:
Tak, najbliżsi na świecie.
Czasem, gdy widzę ich razem, przypominam sobie tamten mroczny okres i myślę: jak blisko byliśmy zniszczenia tego, co najcenniejsze. O mało nie wyrzekliśmy się miłości, którą sami wybraliśmy.
Teraz wiem na pewno: ojcostwo to nie biologia. To decyzja. Codzienna, świadoma, czasem bolesna.
I za każdym razem, gdy Mateusz nazywa mnie tato, słyszę w tym nie tylko zwrot ale drugą szansę.
