Była taka chwila, gdy jedno tylko zdanie, jedno nieopatrzne słowo, sprawiło, iż cały mój świat rozpadł się w jednej chwili. Do dziś trudno uwierzyć, iż to nie scenariusz telenoweli, ale moje własne życie.
Nazywam się Kinga, a jeszcze kilka dni temu byłam panną młodą. Szczęśliwą, zakochaną, pełną nadziei na nowy rozdział. Z Markiem byliśmy razem blisko trzy lata. Nie było idealnie, ale któż dziś żyje w perfekcji? Byliśmy jak dwie połówki kłóciliśmy się, godziliśmy, marzyliśmy. Gdy okazało się, iż jestem w ciąży, Marek nie uciekł, jak zrobiłoby wielu. Oświadczył się, zaczęliśmy planować wesele. To miała być bajka.
Wybór sukni zajęł mi wieczność, dłonie drżały, gdy dotykałam koronek. Restauracja, menu, muzyka wszystko dopięte na ostatni guzik. Mama płakała ze wzruszenia, a tata był zamknięty w sobie, myślałam, iż to tylko stres. W dniu ślubu obudziłam się wcześnie, spojrzałam w lustro i nie wierzyłam własnym oczom to był mój dzień.
Ślub cywilny odbył się bez problemów, goście krzyczeli: Sto lat!. Potem zaczęła się uczta w eleganckiej restauracji w samym sercu Warszawy. Muzyka, toast za toastem, tańce. Wszyscy byli uradowani. Wszyscy, tylko nie ja.
Godzinę po rozpoczęciu wesela wyszłam zaczerpnąć powietrza. I wtedy, przypadkiem, usłyszałam rozmowę, która wywróciła mój świat do góry nogami. Tata stał z Markiem w kącie, palili papierosy. Nie chciałam przeszkadzać, ale gdy tylko usłyszałam głos ojca, zamarłam.
Też się na to nabrałem mówił z sarkastycznym uśmiechem. Ożeniłem się z jej matką, bo tak trzeba było. Bez miłości, bez szczęścia. Tylko wieczne poczucie obowiązku. Nie powinieneś był tego zaczynać, Marek. Ona, tak jak jej matka, zrujnuje ci życie. Swoje i twoje.
Zdrętwiałam. Nie pamiętam, jak odeszłam. To nie był tylko cios to była podwójna zdrada. Mój ojciec, którego podziwiałam, wzór rodziny, człowiek, któremu ufałam bardziej niż komukolwiek. I mój narzeczony. Nie zaprzeczył. Tylko milczał i skinął głową. Wiedział. Obaj wiedzieli. I nikt się nie zatrzymał, nikt nie pożałował tych słów.
Uciekłam. Bez słowa wyjaśnienia. Nie oglądając się za siebie. Nie płakałam szlochałam. Trzęsłam się. W środku wszystko wiło się z bólu. Nie było domu, rodziny, miłości. Wszystko stało się obce, brudne, pełne kłamstw. Myślałam, iż moja rodzina to wzór. A okazało się, iż żyłam w iluzji.
Zniknęłam. Wróciłam po dwóch dniach. Nie odzywałam się do nikogo. Cicho położyłam klucze od samochodu, który ojciec mi podarował, na jego biurku. Potem zadzwoniłam do Marka. Powiedziałam tylko: Dziś złożę papiery do rozwodu. Już nie jesteśmy mężem i żoną. Najpierw nie wierzył, krzyczał, błagał, tłumaczył się. Ale to był koniec. Wymazałam go z życia.
Tak, to trudne. Ale może ta prawda mnie ocaliła. Bo gdybym nie usłyszała tej rozmowy, żyłabym w kłamstwie, budowałabym przyszłość z kimś, kto od początku nie chciał tego związku. Kto widział we mnie obowiązek, pomyłkę.
Teraz jestem sama. Z blizną na sercu i dzieckiem pod sercem. Ale jestem wolna. I nigdy więcej nie pozwolę, by ktoś mnie zdradził. Czasem lepiej uciec przed ślubem, niż spędzić całe życie w kłamstwie.
