— A tobie po co to wszystko?
— Nazywasz mnie bezduszną? Mnie? To ty najpierw zapomniałeś o podstawach, potem o wszelkich przyzwoitościach, a teraz przywlokłeś pod mój dach brzemienną kobietę i żądasz większego pokoju! Jak ci się podoba taka sytuacja, synku?
Barbara mówiła ostro, ale szczerze. Nie atakowała, tylko broniła swojego.
Tymczasem Krzysztof krążył po pokoju, jakby szukał dogodnej pozycji do ataku, wypatrując słabości. Widać było po nim, iż nie czuje się winny.
…Wszystko zaczęło się dawno temu. Od dnia, gdy Barbara i Jan – niech spoczywa w pokoju – wprowadzili się do swojego pierwszego mieszkania. choćby bez łóżka. Zaczynali od dmuchanych materacy. Z czasem uzbierali na drugie mieszkanie, dla syna. Potem zbudowali dom letniskowy. Dwurodzinny, by kiedyś na werandzie i w ogrodzie bawiły się wnuki.
Ale Jan odszedł, gdy Krzysztof ledwo zaczął studia. Mąż zostawił Barbarze wszystko: owoce ich wspólnej pracy, szczęśliwe wspomnienia i ostatnie źródło ciepła – ich syna.
Krzysztof zdobył dyplom, wyprowadził się, ożenił. Barbara doczekała się wnuka. Była szczęśliwa. Ale po roku Krzysztof oznajmił, iż się rozwodzi.
— Nie dogadaliśmy się charakterami. Nie mogę z nią żyć — powiedział, jakby mówił o znalezionym szczeniaku. — No i doszliśmy do porozumienia… Skoro jestem ojcem, podarowałem jej mieszkanie. W zamian obiecała nie wnosić o alimenty.
Barbara złapała się za głowę.
— Brawo, rycerzu. Z pustymi kieszeniami. To nie ty kupowałeś to mieszkanie — zbeształa go.
Już wtedy przeczuwała, iż za ten pokaz wielkoduszności zapłaci ona. I nie myliła się.
Wkrótce syn wrócił, już z nową żoną. I już w ciąży.
Prosili, by mogli u niej trochę pomieszkać. Barbara nie odmówiła. Na początku.
Starała się być życzliwa. Gotowała, sama wymieniała ręczniki w łazience, rozwieszała ich ubrania. choćby przyzwyczaiła się zostawiać dodatkowe porcje na kuchence: nagle Eliza zgłodnieje.
Ale gwałtownie okazało się, iż wdzięczność nie wchodzi w grę.
Eliza nie pracowała, tłumacząc, iż w jej stanie to niemożliwe. Barbara nie protestowała, choć w głębi duszy się nie zgadzała.
— Na jej miejscu harowałabym przynajmniej do siódmego miesiąca — narzekała przed przyjaciółką Wandą. — Mieszkania nie mają, Krzysiek zarabia średnio. Powinna była wiedzieć, za kogo wychodzi. Powinna myśleć. A ona tylko leniuchuje.
— Basiu, bądź wyrozumiała. W końcu to ciężarna dziewczyna… — łagodziła Wanda.
— Dziewczyna? Ja też rodziłam, wiem, jak to jest. Trzeba myśleć, zanim się zrobi dzieciaka. Nie jest ciężko chora, choćby nie ma mdłości. Po prostu wygodnie się urządziła. I do kogo przybiegną, gdy zabraknie im na wózek?
— Poczekaj trochę, może się ułożą. Jak dziecko pójdzie do przedszkola, pójdzie do pracy…
— Daj spokój. Jakie przedszkola? Mieli być tu kilka miesięcy — przekonywała sama siebie Barbara.
Sprzątanie także szło opornie. W pokoju syna wszystko pokrywała warstwa kurzu. Barbara nie nadążała zmywać naczyń – w zlewie wciąż coś lądowało. Kubki po herbacie stały w pokoju Krzysztofa i czerniały od osadu.
Barbara znosiła to. Najpierw obserwowała, potem działała.
Krzysztof tymczasem rozpłynął się w swoim świecie. Wracał z pracy późno, a w domu albo grzebał w telefonie, albo od niechcenia głaskał brzuch Elizy i szedł palić na ławkę przed blokiem. Palił długo, ze telefonem. Gadał z sąsiadami.
Widać było, iż takimi metodami nie zbiją majątku.
— Mamo, może zamienimy się pokojami? U nas choćby łóżeczko nie zmieści się — rzucił pewnego dnia, jakby prosił o sól.
Barbara nie od razu znalazła odpowiedź. W trzy sekundy przed oczami przemknęły sceny z przeszłości. Jak z Janem tapetowali ściany, wybierali zasłony, jak mąż uśmiechał się, nazywając ich dom twierdzą.
A teraz ktoś zamienia tę twierdzę w ruinę i bezczelnie buduje gniazdko z gruzów.
— Do łóżeczka jeszcze cztery miesiące. Przecież jesteście tu tymczasowo, tak?
Spuścił wzrok. Eliza odwróciła się. I stało się jasne: nie tymczasowo. Oni już tu się urządzili. Wszystko postanowili.
Syn próbował jeszcze kilka razy. Barbara nie ustąpiła.
Następna awantura wybuchła tydzień później. Krzysztof rzucił przy śniadaniu:
— A może sprzedamy domek? Starczy na wkład własny.
Dobrze, iż Barbara siedziała. To już nie była prośba. To było żądanie.
— Krysiu, całe życie z twoim ojcem harowaliśmy na ten dom. Tata włożył w niego duszę, sam niemal projektował. I nie sprzedam go też dlatego, iż nie umiesz dbać o majątek.
— Ale po co ci on? Jesteś sama. A tak wzięlibyśmy kredyt, mieszkalibyśmy osobno, wszystkim byłoby lżej.
Barbara otworzyła szeroko oczy. Nie spodziewała się takiego ciosu. Wciąż dotkliwie odczuwała brak Jana, czasem płakała nocą.
— No, chodziło mi… — zmieszał się syn. — Przecież sama tego domu nie utrzymasz.
Zapadła cisza. Barbara zrozumiała: syn i synowa wyssą z niej wszystko. A co z nią będzie, gdy odda pokój, domek, mieszkanie?
Pewnie nic dobrego. Krzysztof dalej będzie rozdawać to, co zdobyto ciężką pracą. A ona będzie tylko znosić.
Nie, trzeba to skończyć.
— Macie trzy dni, żeby się wyprowadzić — oznajmiła lodowatym tonem. — Gdzie chcecie. Z waszą ciążą, łóżeczkiem i kredytem. Dość.
Zrobiło się cicho. Bardzo cicho. Przez cały następny miesiąc Barbara nie dostała od nich choćby SMS-a.
Zaczęła lepiej spać. Rano nie słychać było szumu wody, trzaskania szafek, nie kończyły się pretensje Elizy o zgubione gdzieś w domu rzeczy.
Ale wstawanie stało się trudniejsze.
W kuchni było dziwnie pusto. Mleko kwaśniało nie dlatego, iż o nim zapomniano, ale bo nie miał go kto pić. Nie trzeba było codziennie gotować obiadu. Telewizor stał wyłączony.
W każdy piątek Barbara jeździła do domku. Śnieg jeszcze leżał, ale słońce już grzało. Gdy pierwszy raz przekrocBarbara powoli wróciła do swojego zwykłego życia, choć w sercu na zawsze pozostała rysa, bo choćby najsilniejsza miłość czasem musi nauczyć się stawiać granice.
