Przez jedną kłótnię z córką straciłam prawo widywania wnuczki…
Szłam znaną ścieżką do przedszkola – tą samą, którą od lat przemierzam, śpiesząc za moją ukochaną Zosią. Zwykle to ona dostrzegała mnie pierwsza i biegła z okrzykiem: „Babciu-u-u!” prosto w moje ramiona. Tym razem było inaczej. Zobaczyłam ją z daleka: zrobiła krok w moją stronę, oczy zabłysły, ale wychowawczyni natychmiast ją zatrzymała, szepnęła coś cicho – i Zosia, opuściwszy głowę, odwróciła się, odchodząc w kąt z zabawkami. Wtedy ta sama pani powiedziała mi spokojnym, ale pełnym współczucia tonem:
– Przepraszam, ale mama zostawiła oświadczenie. Dziewczynkę można odbierać tylko jej lub tacie. Nikomu innemu.
Stałam jak wryta. Jakby ktoś wymierzył mi policzek. Jak to? Dlaczego? Przecież ja nie jestem obca! To moja wnuczka… Zawsze byłam przy niej – nie dla podziękowań, ale z miłości.
Moja córka Kinga wyszła za mąż pięć lat temu. Dwa lata później przyszła na świat Zosia – nasze słoneczko. Nie tylko pomagałam – wrosłam w rytm ich życia: karmiłam, spacerowałam, usypiałam, czytałam bajki, przyprowadzałam i odbierałam z przedszkola. Zwłaszcza gdy Kinga z mężem tonęli w pracy. Zięć często wracał późnym wieczorem, Kinga pod koniec dnia – w grupie zostawała tylko Zosia i jeden chłopiec, którego dziadkowie mieszkają w innym mieście. A ja? Byłam tam! Zawsze!
Lecz cały ten ból i gniew wybuchły przez pozostanie zwykłą rozmowę przy sobótce. Przyniosłam drożdżówki, Zosi – nową lalkę, i zauważyłam, iż Kinga ma inną chód i zaokrąglony brzuszek. Podejrzenia się potwierdziły – spodziewała się drugiego dziecka. Nie mogłam milczeć jak matka:
– Kinga, naprawdę decydujesz się na kolejne dziecko w takiej sytuacji finansowej?
Odpowiedziała spokojnie:
– Tak. Chcemy. To odpowiedni czas. Różnica między dziećmi będzie idealna.
I wtedy się zaczęło. Nie wytrzymałam: przypomniałam jej kredyt na mieszkanie, ciągły strach przed zwolnieniem w pracy, życie od pensji do pensji. Powiedziałam wprost, iż nie wiem, jak poradzę sobie z dwójką wnuków na rękach.
Kinga wybuchła. Zięć w milczeniu wyszedł z pokoju, nie chcąc się wtrącać, a ona – wyrzuciła z siebię wszystko:
– Nigdy cię o nic nie prosiłyśmy! To ty się narzucasz, sama, a teraz jeszcze masz pretensje? Dziękuję, mamo, ale już sobie poradzimy.
I radzą sobie. Ale jakim kosztem? Zosia to wrażliwe, nieśmiałe, ciche dziecko. W przedszkolu jest jej ciężko: zabierają zabawki, nie dopuszczają do zabawy, popychają. Teraz, gdy nie odbiera się jej po drzemce, tylko zostaje na dyżurce do ostatniej chwili, godzinami siedzi wśród hałaśliwych starszaków. Krzyki, chaos. A ona? Przytula się do pani, czeka, aż ktoś po nią przyjdzie. A ja – nie mogę. Zabronili mi.
Upokorzona dzwoniłam do Kingi, błagałam: „No dość! Pokłóciliśmy się, każdy ma prawo do emocji…” A ona – chłodno:
– Niech siedzi do siódmej, wychowawcy za to dostają pieniądze. Może w końcu się otworzy, bo rośnie na niemyślą. Wszystko do ciebie i do ciebie…
A ja wiem: Zosia co rano ze łzami ściska mamę za rękę, a wieczorem wpatruje się w okno, szukając znajomego kształtu – mnie. A ja stoję z daleka, jak obca. Serce ściska się z bólu i bezsilności.
Tak oto – jedno nieostrożne słowo, i już nie jestem babcią. Tylko kobietą, która kiedyś czytała bajki, plotła warkoczyki i całowała w czoło. A teraz? Odebrano mi prawo bycia blisko. Milczenie naprawdę jest złotem. Szkoda, iż go nie zachowałam…
