Porzucił ją z dziećmi. Dziesięć lat później wrócił, ale ona już nie była tą samą osobą.

Opuścił ją z trójką dzieci. Dziesięć lat później powrócił, ale ona nie była już tą samą osobą.
To opowieść o kobiecie, która wierzyła w miłość, poświęciła wszystko dla rodziny i powierzyła serce oraz życie mężczyźnie, który obiecał być przy niej na zawsze. Los okazał się jednak okrutny została zdradzona, porzucona i pozostawiona na pastwę losu bez grosza. Mogła się poddać, płakać, błagać o pomoc, ale nie zrobiła tego. Wstała, odbudowała życie z ruin i stała się silniejsza, niż kiedykolwiek mogła sobie wyobrazić. Gdy po dziesięciu latach mężczyzna, który ją zrujnował, stanął w jej drzwiach, wiedziała, iż nie ma już miejsca w jej świecie.
Marzenie, które nie doczekało się początku
Elena od dziecka marzyła o zostaniu lekarką. Wyobrażała sobie białą fartuch, ratowanie istnień i wykonywanie czegoś naprawdę ważnego. Wiedziała, iż będzie musiała ciężko pracować, ale nie przeszkadzało jej to jej przeznaczenie było jasne.
Jednak życie miało inne plany.
W wieku 22 lat poznała Manuela. Był czarujący, pewny siebie, z uśmiechem zdolnym roztopić lód. Zakochała się w nim po uszy, przekonana, iż odnalazła partnera na całe życie. Wszystko potoczyło się szybko: romans, ślub, wiadomość o spodziewanych bliźniakach.
Nie zdając sobie sprawy, Elena przestała istnieć dla siebie.
Macierzyństwo pochłonęło całą jej energię i czas. Dni i noce wypełniły pieluchy, butelki i niekończące się oczekiwanie, aż Manuel wróci z pracy. Tłumaczyła sobie, iż wszystko jest w porządku, iż szczęście rodziny to jedyne, co się liczy.
Jednak w najgłębszym zakątku serca wciąż tliło się marzenie o medycynie.
Gdy bliźniaki trochę podrosły, postanowiła spróbować ponownie. Zapisała się na uczelnię pełna nadziei.
Odpowiedź nadeszła odrzucona.
Czuła się zdruzgotana.
Wtedy podjęła decyzję: nie będzie już próbować. Rodzina stała się jedyną priorytetem.
Nie wiedziała, iż niedługo choćby to zostanie jej odebrane.
Dzień, w którym wszystko runęło
Kilka lat minęło, a Elena znów zachorowała. Dla niej było to błogosławieństwo, dowód, iż rodzina jest pełna.
Manuel jednak się zmienił.
Zaczął coraz później wracać do domu, był odległy, zamyślony, telefon nieustannie w ręku, odpisywał w ciszy.
Elena zaczęła podejrzewać, ale nie chciała przyjąć prawdy.
Aż pewnej nocy prawda spadła na nią niczym cios w twarz.
Manuel usiadł naprzeciw niej z poważnym wyrazem.
Musimy porozmawiać rzekł chłodno.
Elena poczuła dreszcz.
Co się stało? zapytała, choć w głębi już wiedziała.
On odwrócił wzrok.
Odchodzę.
Elena zadrżała.
Co? Jak możesz?
Nie kocham cię już. Jest inna.
Ziemia pod jej stopami zniknęła.
Manuelu mamy dwoje dzieci i kolejnego w drodze. Nie możesz tak zrobić
Ale on już podjął decyzję. Chwycił walizkę, którą wcześniej przygotował, i wstał.
Elena mogła błagać, by został, by nie zostawił jej samej.
Jednak w progu zobaczyła swoje dzieci, stojące z przerażeniem w oczach.
Wiedziała, iż nie może się poddać.
Powoli wstała i stanowczo rzekła:
jeżeli odchodzisz teraz, nie wracaj nigdy.
On nie zawahał się. Drzwi zamknęły się za nim, a wraz z nimi życie, które Elena uważała za swój los.
Odrodzenie z popiołów
Pierwsze miesiące były koszmarem.
Samotna, bez pieniędzy, z trojgiem dzieci całkowicie na niej zależnych.
Mogła się poddać, ale nie zrobiła tego.
Pewnego ranka spojrzała w lustro.
Zobaczyła wyczerpaną kobietę, oczy przygaszone, twarz wyświechtą od zmęczenia.
To nie była ona.
Wtedy podjęła decyzję: dość.
Znowu zapisała się na studia.
Tym razem została przyjęta.
Jednak prawdziwa walka dopiero się zaczęła.
W dzień studiowała, w nocy pracowała w restauracji, a o świcie wracała do domu, by opiekować się dziećmi.
Bywały chwile, gdy czuła, iż nie wytrzyma.
Wtedy wspominała tę noc. Dźwięk zamykających się drzwi. Obietnicę złożoną sobie: już nigdy nie będę zależna od nikogo.
Po dziesięciu latach Elena nie była już kobietą, którą opuścił Manuel.
Stała się lekarką. Silną. Niezależną.
Nikt nie mógł jej już odebrać tego, co zbudowała własnymi rękami.
Niespodziewany cios w drzwiach
Pewnej mroźnej zimowej nocy ktoś zapukał.
Elena otworzyła.
A tam stał on.
Manuel.
Jednak nie był już tym, którego pamiętała. Jego ramiona były garbowe, włosy pokryte siwieniem, oczy puste.
Nie mam gdzie pójść wyszeptał.
Elena milczała.
Straciłem wszystko kontynuował Kobieta, dla której odszedłem zdradziła mnie. Nie mam pracy, nie mam pieniędzy, nie mam nikogo.
Jego głos pękał.
Zawsze byłaś silna mruknęła, spuszczając wzrok.
Elena już nie czuła żadnych emocji.
Ani gniewu, ani smutku, ani litości.
Ty podjąłeś decyzję powiedziała spokojnie a ja podjęłam swoją.
Wpuściła go do środka, podała talerz jedzenia, nic więcej.
Gdy skończył jeść, stał w bezruchu, czekając.
Czekał na słowo pocieszenia.
Na drugą szansę.
Lecz takiej już nie było.
Bez słowa wstał i wyszedł.
Elena patrzyła, jak oddala się w ciemności.
Po raz pierwszy od dziesięciu lat poczuła spokój.
Wygrała.
Nie zemstą, nie nienawiścią, ale świadomością, iż nigdy nie była od niego zależna.