Postacie jest czwartą indywidualną wystawą Wiktora Gutta w galerii, która składa się z wyboru prac z lat 1990/2000, oraz najnowszych rzeźb warszawskiego artysty.
“ W latach 1969 – 2022 poświęciłem 38 swoich prac postaciom, które z różnych powodów były mi bliskie. Brat, matka, zaprzyjaźnieni artyści, a także postacie ze świata sztuki oraz historii i religii.
To były różne formy – od klasycznie rozumianej rzeźby poprzez fotografie, film, instalacje czy efemeryczne i dokumentowane działania. Dobór postaci wynikał z potrzeby bliskości, przyjaźni, czy ciekawości. Czasami był to wizualny komentarz do zjawisk czy osób, które społecznie stanowiły dla mnie ucieleśnienie zła. […]
Ważną częścią moich najnowszych rzeźb stanowił kontekst natury. Postacie Oskara Hansena, Aldousa Huxleya, George’a Orwella, Mariny Abramović, Cudjo Lewis, Hermana Nitscha czy Pani Leokadii umieściłem w otaczającym mnie środowisku drzew, roślin, pór roku. Natura aktywnie formowała wniesione formy rzeźbiarskie. Nasycała faktury i powierzchnie swoim kolorem i trudnym do nazwania duchem. Stawały się bytem pośrednim między Naturą a mną. Kontekst natury diametralnie różny od kontekstu miasta, wyznaczał zupełnie inne odniesienia przestrzenne i zmysłowe: nisko – wysoko, daleko – blisko, ciepło – zimno, żywe – martwe, mokre – suche i wiele innych. Ważna była dla mnie stała obecność tych prac w naturze, bo wtedy wszystkie zmiany i kontrasty objawiały się w całym cyklu dobowym i rocznym. Tą zmianę percepcji opisał Huxley i tak się stało z poświęconą jemu rzeźbie. W filmie pokazującym powstawanie tej pracy, relacja rzeźby do tła natury zmieniła się po wyciszeniu dźwięku szumiących drzew. Ujawniał się inny wymiar przestrzeni. Tło natury i pierwszoplanowa rzeźba stały się jednością. […]
Wszystkie postacie, z którymi podjąłem dialog poprzez różne formy i media, są obecne w mojej wyobraźni i emocjach. Towarzyszą mi na co dzień, są drogowskazem etycznym i mają wpływ na to, jak postrzegam świat wokół mnie.”
W. G.
Wiktor Gutt (ur. 1949 w Warszawie) ukończył w 1974 r. warszawską ASP, gdzie w tej chwili prowadzi pracownię rzeźby na wydziale Wzornictwa i katedrze Mody. Studiował rzeźbę u prof. Jerzego Jarnuszkiewicza i prof. Oskara Hansena, przyczyniając się wraz z innymi byłymi studentami do rozwoju i twórczej dekonstrukcji hansenowskiej teorii Formy Otwartej. W wyniku tej pedagogiki zrezygnował z rzeźby rozumianej wyłącznie jako kompozycję zamkniętą w bryle, ale rzeźby jako obiektu otwartego na zmienność otaczającej ją natury. Zainspirowany myślą filozofów (Lévinas, Rosenzweig) i antropologów (Mauss, Lévi Strauss, Paulin, itp.) i ich pracami nad „społecznościami pierwotnymi”, skupił swoją praktykę, na efemerycznych malowaniach na ciele, rejestrowanych fotografią czy kamerą. Komunikacja niewerbalna stała się podstawą jego aktywności artystycznej. W latach 1970 jako pierwszy polski artysta Neoawangardy zajął się twórczością dziecka. Do jego najważniejszych dzieł należą Wielka rozmowa (1972), Kultura niszcząca (1977), Wyrazy na twarzy (1981) – zrealizowane we współpracy z Waldemarem Raniszewskim (1947-2005) –, cykle rzeźb i fotografii Viva la muerte, Postacie (1969-teraz) oraz cykl Inicjacje dziecięce który kontynuuje do dzisiejszego dnia. Prace Gutta znajdują się w zbiorach publicznych Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie; Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowy w Krakowie.
Mieszka i pracuje w Warszawie i na wsi Biadaczka.
