Przy stole z rodzicami… którzy mnie nie poznali
To nie jest wymyślona historia, nie scenariusz filmowy ani miejska legenda. To rzeczywistość, od której ściska się serce. Opowieść, którą usłyszałam od przyjaciółki mojej cioci, na zawsze wyryła się w mojej pamięci. Opowiem ją jej słowami — bo tylko w ten sposób można oddać cały ból, zagubienie i siłę, z jaką przeszła tę drogę.
Nazywam się Kinga i wychowałam się w domu dziecka. Od półtora roku — bez czułości, bez kołysanek, bez matczynego głosu. Zamiast tego — instytucjonalne ściany, obce głosy i ciągła wewnętrzna pustka. Zostawili mi karteczkę — kilka linijek o tym, iż rodzice musieli mnie porzucić z powodu ciężkiej sytuacji materialnej. Było to na początku lat dziewięćdziesiątych, kiedy wszystko się waliło — państwa, rodziny, życia. Wierzyłam. Chciałam wierzyć. Że nie mieli wyboru. Że wrócą.
Wspomnień nie zostało, tylko zdjęcia. Kilka starych fotografii, na których byli mama, tata i ja — malutka. Te zdjęcia były moim oknem na inny świat. Nocami przeglądałam je, zapamiętując każdy rys twarzy, każdy cień na ścianie. Liczyłam, iż pewnego dnia drzwi do sali otworzą się — i oni po mnie przyjdą.
Ale lata mijały. Skonczyłam osiemnaście lat i opuściłam dom dziecka. Wyjechałam do dużego miasta, tego, w którym zrobiono te zdjęcia. Mieszkałam na wynajmowanych pokojach, ledwo wiążąc koniec z końcem, ale dostałam się na studia — upór i umiejętność dążenia do celu pomogły. niedługo pojawił się on — Krzysztof. Uprzejmy, troskliwy, dobry. Byliśmy razem półtora roku. Był moją podporą. Po raz pierwszy czułam się nie porzuconym, nie zapomnianym dzieckiem, ale kobietą, kochaną i potrzebną.
Pewnego dnia Krzysiek zaproponował, bym poznała jego rodziców. Mieszkali w Poznaniu, a on sam przeprowadził się do Warszawy za pracą. Bałam się. Wymigiwałam się, mówiąc o nauce, nadmiarze obowiązków. Ale on nalegał, twierdził, iż jego mama od dawna chce poznać przyszłą synową. W końcu się zgodziłam.
Przyjechaliśmy w weekend. Przywitali nas małżonkowie około sześćdziesiątki — uprzejmi, zadbani, z manierami gospodarzy starej daty. Dom był przestronny, czysty, przytulny. W odwiedzinach była jeszcze jedna rodzina — młodsza siostra przyszłej teściowej z mężem i córką. Wszyscy byli mili, nalewali herbatę, rozmawiali o ślubie, snuli plany.
Ale we mnie wszystko się ściskało. Coś było nie tak. Bardzo nie tak. Nie mogłam zrozumieć, skąd to uczucie — jakbym tu już była. Te ściany, ten pokój, portrety… I nagle jak porażenie prądem — poznałam wnętrze. To był dokładnie ten sam pokój, który widziałam dziesiątki razy na zdjęciach. Te same ściany, meble, choćby narzuta na kanapie — wszystko było boleśnie znajome. Właśnie tu byłam dzieckiem. Stąd zabrano mnie do domu dziecka.
Zrozumiałam: przede mną stoją moi rodzice. Ci, którzy mnie porzucili, zostawili samą w zimnej sali sierocińca. I ci, którzy potem, po kilku latach, urodzili kolejne dziecko i żyli dalej — jakby mnie nigdy nie było. Młodsza córka siedząca przy tym samym stole była moją siostrą. Ale tylko dla nich — nie dla mnie.
Nie pamiętam, jak wstałam od stołu. Powiedziałam, iż źle się czuję. Podziękowałam za gościnę. I wyszłam. Po prostu wyszłam. Łzy płynęły mi po policzkach, nogi się trzęsły. Czułam, iż serce mi pęknie. Ale nie wróciłam.
Krzysiek później dzwonił, martwił się. Długo milczałam, w końcu powiedziałam prawdę. Przytulił mnie i obiecał, iż zostanie przy mnie, bez względu na wszystko. I rzeczywiście został.
Wzięliśmy ślub. Z jego rodzicami widuje się rzadko — chłodno i formalnie. Nigdy nie dowiedzieli się, kim jestem. Zmieniłam imię po wyjściu z domu dziecka. Datę urodzenia też — dla wszystkich poza mężem. Gdy jego matka pytała, kiedy mam urodziny, podawałam inną datę. Nie zauważyła. I chyba nigdy nie zauważy.
A ja? Żyję. Z mężem, z dzieckiem. Z przeszłością, która nigdy nieư odeszła, ale której nie pozwolę kierować moim życiem. Wybaczyłam. Ale nie zapomniałam. I pewnie nigdy nie zapomnę. Ale teraz wiem, kim jestem. I wiem na pewno, iż miłość i rodzina to nie zawsze ci, którzy cię urodzili. A ci, którzy zostali…
