Przyjechałam do syna i synowej, żeby pomóc, a on wyrzucił mnie za drzwi tuż przed Świętami Bożego Narodzenia.
Nazywam się Zofia Kowalska. Mój syn Marek był sensem mojego życia. Mieszkaliśmy razem we Wrocławiu od czasu, gdy skończył szkołę. Starałam się nie wtrącać w jego życie osobiste, choć w naszym domu pojawiały się różne dziewczyny. Kilka razy wydawało się, iż to już będzie ślub, ale za każdym razem coś się nie udawało.
Marek zawsze marzył o silnej, prawdziwej rodzinie, ale najwyraźniej nie wszystkie jego partnerki tego chciały. Ostatnia dziewczyna powiedziała wprost, iż nie będzie żyć z „maminsynkiem”. Usłyszeć to było szczególnie bolesne — przecież nigdy nie mieszałam się w ich relacje, nie narzucałam swojej opinii, nie kontrolowałam. Ale widocznie sama moja obecność była dla niej przeszkodą.
Zrozumiałam: dopóki mieszkamy razem, synowi będzie trudno zbudować własne życie. Podjęłam niełatwą decyzję — wyjechałam na wieś, do rodzinnego domu, żeby dać Markowi przestrzeń. Minął rok. W tym czasie zdążył się ożenić, a w ich rodzinie spodziewano się dziecka. Maluch miał przyjść na świat pod koniec stycznia. Przez cały ten czas syn nie zaprosił mnie w odwiedziny, ale nie miałam do niego pretensji. Myślałam, iż młodzi potrzebują czasu dla siebie.
Zbliżały się Święta Bożego Narodzenia, więc postanowiłam przyjechać wcześniej, w grudniu. Chciałam nie tylko ich zobaczyć, ale i pomóc — może trzeba coś przygotować na przyjęcie dziecka, doradzić, wesprzeć synową, gdyby było ciężko. Wzięłam ze sobą torby z upominkami, domowe przetwory, manualnie zrobiony koc i prezenty. Myślałam, iż się ucieszą. Liczyłam, iż razem spędzimy Wigilię, iż zostanę na tydzień — póki synowa jest w ciąży, pomogę w domu, umyję podłogi, ugotuję obiad. Jestem matką, więc zawsze jestem blisko, kiedy mnie potrzebują.
Ale tego, jak Marek mnie przywitał, nie zapomnę do końca życia. Otworzył drzwi i od progu powiedział: „Mamo, mogłaś najpierw zadzwonić… Nie mamy miejsca. niedługo przyjeżdża pani Barbara — mama Agnieszki. Ustaliliśmy wcześniej, iż to ona nam pomoże. Przepraszam, ale nie możesz zostać.” choćby nie zaprosił mnie do środka, stał jak obcy, jakbym była jakąś przypadkową znajomą, która zawitała nie w porę.
Wszedłam mimo wszystko, uparłam się — posiedziałam chwilę w kuchni, wypiliśmy herbatę. Marek udawał, iż wszystko w porządku, pytał, jak się czuję. Ale co pięć minut zerkał na zegarek. Zrozumiałam. Nie czekał na mnie. Nie chciał mnie tu. choćby nie próbował ukryć irytacji.
Potem pomógł mi zanieść torbę na przystanek i wsadził do ostatniego autobusu. W Wigilię. W święto, które zawsze było rodzinne. Tej nocy płakałam tak, jak nie płakałam choćby w dzień pogrzebu męża. Bo czułam, iż wymazano mnie z życia. Mama już nie jest potrzebna. Pomoc nie jest potrzebna. Jestem zbędna.
Minął tydzień. Ani telefonu. Ani wiadomości. Ani przeprosin. Jakby nic się nie stało. Jakbym w ogóle nie przyjeżdżała. Jakbym była nikim. Choć całe życie poświęciłam synowi. Pracowałam na dwóch etatach, żeby mógł się uczyć, żyłam skromnie, żeby on miał lepiej. A teraz nie zasługuję choćby na zwykłe „dziękuję” i miejsce przy wigilijnym stole.
Nie wiem, na co zasłużyłam. Czy w dzisiejszych czasach miłość matki już nic nie znaczy? Czy matka, która oddała wszystko dla dziecka, ma wracać sama do domu z ciężkim sercem i poczuciem, iż jest niechciana?
