**Dziennik Tomasza Kowalskiego**
Tomasz nie miał zwyczaju budzić się w środku nocy. Jego dni były długie, samotne, wypełnione rutyną pracy na gospodarstwie i ciszą, która towarzyszyła mu od śmierci żony lata temu. Nauczył się żyć z bólem, znajdować pocieszenie w samotności na swoim gospodarstwie Pod Aniołami. Ale tej nocy coś było inaczej.
Wiatr wyłajniczał, trzaskał okiennicami i targał dachem starego domu. Była prawie druga nad ranem, gdy głuchy łomot, a potem dziwny szmer w stodole zmusiły go do wstania z łóżka, zlany zimnym potem. Dźwięk przypominał stłumiony krzyk, jęk, który ginął wśród wycia wichury.
Z naftową lampą w jednej ręce i starym płaszczem narzuconym na ramiona wyszedł na zewnątrz. Ulewa lała się jak z cebra, a każdy krok w błocie wydawał się ważyć tonę. Stodoła, kilka metrów od domu, ledwie majaczyła w ciemnościach. Ale coś w środku mówiło mu, iż musi tam iść i to szybko.
Gdy otworzył drewniane wrota, owionął go zapach wilgoci, słomy i czegoś jeszcze czegoś ludzkiego. Drżące światło lampy oświetliło wnętrze, odsłaniając widok, którego nigdy by się nie spodziewał.
Na mokrej słomie i starych derkach leżała młoda kobieta, przemoczona do nitki, trzymająca w ramionach dwoje noworodków. Jej usta były sine z zimna, ale ręce nie drżały. Przyciskała dzieci do piersi, jakby świat od tego zależał.
Wszystko w porządku? zapytał Tomasz, z szorstkim głosem i sercem w gardle. Potrzebujesz pomocy?
Kobieta podniosła wzrok. Miała duże, ciemne oczy, pełne strachu i wyczerpania.
Tak proszę pomóż mi wyszeptała ledwie słyszalnie.
Tomasz nie był człowiekiem wielu słów. Ale w tej chwili zrozumiał, iż ta kobieta nie była tylko samotna była zdesperowana. Burza na zewnątrz była niczym wobec tej, którą nosiła w sobie.
Nie możesz tu zostać powiedział, niemal odruchowo. Brzmiał ostrzej, niż zamierzał.
Kobieta spuściła wzrok, przyciskając dzieci mocniej.
Tylko na jedną noc Nie mam dokąd pójść. Nikogo.
Te słowa zabolały go, jakby ktoś ścisnął go za gardło. Bo on znał to uczucie. Samotność. Opuszczenie. Bezradność.
Westchnął ciężko, przykucnął i narzucił jej swój płaszcz.
Zostaniesz ze mną. Chodź do domu powiedział w końcu stanowczo.
Pomógł jej wstać. Była zmarznięta, słaba, ale trzymała dzieci z siłą, która niemal graniczyła z cudem. Przebrnęli przez podwórko w deszczu, on osłaniał ich, jakby byli jego krwią.
Tej nocy Tomasz przygotował pokój, który od lat stał zamknięty. Rozpalił w piecu, zagrzał mleko, i po raz pierwszy od dawna stary dom znów ożył. Kinga, jak przedstawiła się później, nie była żebraczką ani złodziejką. Była kobietą złamaną przez zdradę, przez mężczyznę, który porzucił ją w ciąży, gdy najbardziej go potrzebowała.
Tomasz nie zadawał pytań tej nocy. Pozwolił jej odpocząć. Ale gdy patrzył, jak śpi wtulona w dzieci, coś w nim pękło. I choć jeszcze tego nie wiedział ta deszczowa noc stała się początkiem historii o odkupieniu, miłości i nowym początku.
**Rozdział 2: Nowy dzień**
Świt przyniósł ze sobą świeże, czyste powietrze. Deszcz ucichł, zostawiając pola lśniące w słońcu. Tomasz obudził się wcześnie, czując się dziwnie, jakby coś nowego kiełkowało w jego sercu. Gdy zajrzał do pokoju, gdzie zostawił Kingę i dzieci, zrozumiał, iż ciszę domu zastąpił teraz cichy szmer.
Kinga nie spała, kołysząc jedno z dzieci. Drugie spokojnie spało owinięte w derkę, którą Tomasz znalazł w stodole. Spojrzała na niego z wdzięcznością, a choć jej twarz była zmęczona, w oczach pojawił się błysk nadziei.
Dzień dobry powiedział Tomasz, starając się brzmieć lżej, niż się czuł.
Dzień dobry odparła, słabo się uśmiechając. Dziękuję za wszystko, co pan dla mnie zrobił. Nie wiem, jak mam się odwdzięczyć.
Nie ma za co wzruszył ramionami. Każdy by tak zrobił.
Ale w głębi duszy wiedział, iż to nieprawda. Nie mógł zignorować więzi, jaką poczuł. Kinga nie była tylko kobietą w potrzebie była symbolem tego, co stracił, i tego, co mógł jeszcze odzyskać.
Gdy przygotowywali się do dnia, Tomasz uświadomił sobie, ile jest do zrobienia. Gospodarstwo wymagało uwagi, a choć pojawienie się Kingi i dzieci wywróciło jego rutynę, dało mu też nowy cel.
Chciałabyś mi pomóc w gospodarstwie? zapytał, czując, iż to dobry pierwszy krok dla nich obojga.
Kinga spojrzała na niego zaskoczona.
Ja? Nic nie wiem o gospodarstwie
Nie martw się. Nauczę cię. Potrzebuję tylko dodatkowej pary rąk. A ty potrzebujesz miejsca dodał, uśmiechając się, by rozładować napięcie.
Skinęła głową i tak, z nowym poczuciem celu, zaczęli pracę. Gdy pracowali razem, Tomasz odkrył, iż Kinga była silniejsza, niż się wydawała. Z każdym zadaniem rozluźniała się, czasem się śmiejąc, opowiadając o swoim życiu sprzed burzy, która przygnała ją do jego stodoły.
**Rozdział 3: Opowieść Kingi**
Z biegiem dni więź między Tomaszem a Kingą umacniała się. Opowiedziała mu o swoim życiu, o dzieciństwie w małej wiosce i o byłym partnerze, który obiecywał miłość i ochronę, a zdradził ją w najbardziej bezbronnym momencie.
Zostawił mnie, gdy najbardziej go potrzebowałam powiedziała, głos jej się załamał. Powiedział, iż nie chce być ojcem, iż nie chce rodziny. Cz
