Początkowo myślałam, iż to tylko niewinna, urocza chwila.
Mój sześcioletni synek, Kacper, ostatnio nie rozstawał się z kredkami — rysował dinozaury z ogromnymi pazurami, bitwy robotów i smoki z wyłupiastymi oczami. Jego małe dłonie były zawsze umazane woskiem albo flamastrami, a po całym domu roiło się od kartek z jego dziełami. Ale tego dnia coś było inaczej.
Wybiegł z pokoju, trzymając w ręku rysunek. „Mamo! Zrobiłem to dla policjanta!” — oznajmił z błyszczącymi oczami.
Spojrzałam. „To bardzo miłe, kochanie. Dla którego policjanta?”
„No wiesz” — wzruszył ramionami — „tego, który macha. Tego, co rozdaje błyszczące naklejki.”
Musiał chodzić o aspiranta Nowaka. Często patrolował naszą okolicę — sympatyczny, prostolinijny facet o życzliwych oczach i powolnym uśmiechu. Co kilka dni jego radiowóz przejeżdżał przez naszą ulicę; machał do dzieci, wręczał im odznaki małego pomocnika policji i rozmawiał z rodzicami o bezpieczeństwie. Kacper zwykle był wobec niego nieśmiały, ale ewidentnie coś się zmieniło.
Kilka minut później, jakby na zawołanie, ulicą przejechał policyjny samochód. Aspirant Nowak zwolnił, mijając nasz dom, i przyjaźnie pomachał.
Kacper ruszył jak strzała na chodnik, ściskając swój rysunek. „Zaczekaj! Mam coś dla ciebie!”
Radiowóz zatrzymał się płynnie. Aspirant wysiadł z lekkim śmiechem. „No hej, mały! Co tam masz?”
Stałam na ganku, obserwując tę scenę z czułym uśmiechem. Kacper zwykle milczał w obecności dorosłych, ale teraz wydawał się dumny.
„Namalowałem ciebie” — powiedział, podnosząc kartkę.
Aspirant Nowak przykucnął, by znaleźć się na wysokości Kacpra, i odebrał rysunek z ciepłym podziękowaniem. Przyjrzał mu się uważnie, przytakując, gdy chłopiec tłumaczył, co przedstawia.
„To nasz dom. Ty jesteś w samochodzie. A to ta pani, która do mnie macha” — wyjaśnił Kacper.
Zamarłam. Jaka pani?
„Jaka pani?” — zapytał delikatnie aspirant, spoglądając w moją stronę.
Kacper wskazał róg kartki. „Ta w oknie. Zawsze macha. Mieszka w niebieskim domu obok.”
W niebieskim domu.
Mój uśmiech zbladł. Ten dom stał pusty od miesięcy. Kowalscy wyprowadzili się na początku roku. Na trawniku wciąż tkwiła krzywo wbita tabliczka „NA SPRZEDAŻ”, już wyblakła.
Zeszłam z ganku, zdezorientowana. „Kacper, o czym mówisz? Tam nikogo nie ma.”
Kacper wzruszył ramionami, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. „Ale ona tam jest. Ma długie włosy. Czasem wygląda smutno.”
Aspirant Nowak powoli się wyprostował, ponownie przyglądając się rysunkowi. „Mogę to zatrzymać?” — zapytał Kacpra.
Chłopiec skinął głową. „Jasne! W domu mam jeszcze mnóstwo innych.”
Policjant się uśmiechnął, ale wyczułam subtelną zmianę w jego głosie. „Dzięki, mały. Powieszę to na komisariacie.”
Gdy wracał do samochodu, jeszcze raz spojrzał w stronę niebieskiego domu.
Tego wieczoru, ledwie zdążyłam położyć Kacpra spać, rozległo się pukanie do drzwi.
Aspirant Nowak stał na progu, ale wyraz jego twarzy był poważniejszy niż wcześniej. „Proszę pani, przepraszam, iż przeszkadzam. Mogę chwilę porozmawiać?”
„Oczywiście. Coś się stało?”
Wszedł do środka i zniżył głos. „Przeszedłem się wokół posesji obok. Tak, na wszelki wypadek. Drzwi od tyłu były wyważone. Zamek połamany, ledwie trzymał się w futrynie.”
Ścisnęło mnie w żołądku. „Myśli pan, iż ktoś tam mieszka?”
„Możliwe. Jakiś squatter albo ktoś się ukrywa. Dyspozytor potwierdził, iż dom powinien być pusty — jeszcze nie sprzedany. Ale rysunek syna zwrócił moją uwagę. Proszę spojrzeć.”
Pokazał mi ponownie rysunek, wskazując na okno na piętrze. Tam, zaskakująco wyraźnie jak na dziecięcy szkic, była czerwona postać — kobieta z długimi włosami, z uniesioną w geście powitania dłonią.
„To nie są zwykłe bazgroły” — powiedział. „To celowe.”
Mój umysł się zaczął kotłować. „Naprawdę myśli pan, iż on coś widział?”
„Dzieci zauważają rzeczy, na które my, dorośli, nie zwracamy uwagi. Zwłaszcza gdy się nie spodziewają niczego podejrzanego. Dziś w nocy wrócę z dodatkową obsadą. Cicho, bez świateł, bez syren. Dam pani znać, jeżeli coś znajdziemy.”
Skinęłam głową, a wzrok mimowolnie powędrował w stronę ciemnych okien domu obok. Dotąd myślałam, iż to tylko kolejna zapomniana nieruchomość. Ale teraz… nie byłam już taka pewna.
Noc była niespokojna. Każdy skrzyp podłogi sprawiał, iż serce podskakiwało mi do gardła. Około północy usłyszałam ciche zgrzytanie żwiru pod kołami. Przez żaluzję zobaczyłam światło latarki przesuwające się po trawniku.
Potem — głosy. Ciche. Nerwowe.
I nagle — okrzyk: „Mamy kogoś!”
Podbiegłam do okna właśnie w momencie, gdy dwaj funkcjonariusze wyprowadzali z domu młodą kobietę. Wyglądała na wyczerpaną. Brudną. Miała podarte ubranie i bose stopy. Jej twarz była wynędzniała, oczy szerokie z przerażenia. Nie stawiała oporu — poruszała się tak, jakby nie widziała światła dziennego od tygodni.
Serce tłukło mi się jak szalone.
Następnego ranka aspirant Nowak znów się pojawił.
„Jest bezpieczna” — powiedział cicho. „Nazywa się Alicja. Zaginęła ponad miesiąc temu. Z miasteczka dwie godziny stąd.”
Zaparło mi dech. „Co tu robiła?”
„Ukrywała się” — odparł. „Uciekła przed kimś, kto ją skrzywdził. Myślała, iż mu ufa. Kiedy w końcu się wyrwała, trafiła do naszej dzielnicy i znalazła niezamknięte tylne drzwi tego domu. Mieszkała na strychu. Bała się wyjść. Nie miała telefonu. Żywiła się tym, co udało jej się znaleźć w śmietnikach.”
„Boże…” — wyszeptałam.
„Powiedziała nam jednak jedną rzecz” — kontynuował, a jego oczy zabłysły. „Wspomnia”Ale powiedziała, iż ten mały chłopiec, który codziennie rysował w ogrodzie i czasem machał w jej stronę, dał jej nadzieję, iż świat może jeszcze być dobry.”
