Mój syn wręczył rysunek policjantowi – i to zapoczątkowało śledztwo
Na początku myślałam, iż to tylko niewinny, słodki moment.
Mój sześcioletni syn, Kacper, ostatnio obsesyjnie rysował – dinozaury z ogromnymi pazurami, bitwy robotów, smoki z wyłupiastymi oczami. Jego małe rączki były zawsze poplamione woskiem kredek albo flamastrami, a po całym domu porozrzucane były kartki z rysunkami. Ale tego dnia coś było inaczej.
Wypadł z pokoju, trzymając w dłoniach rysunek. „Mamo! Zrobiłem to dla policjanta!” – ogłosił, mając oczy lśniące z ekscytacji.
Zerknęłam. „To miłe, kochanie. Dla którego policjanta?”
„No wiesz” – odpowiedział, wzruszając ramionami – „tego, który macha. Tego, co rozdaje błyszczące naklejki.”
To musiał być aspirant Nowak. Regularnie patrolował naszą okolicę – przyjazny, zwyczajny facet o życzliwych oczach i powolnym uśmiechu. Co kilka dni jego radiowóz przejeżdżał ulicą, machał do dzieci, rozdawał odznaki małego pomocnika policji i rozmawiał z rodzicami o bezpieczeństwie w sąsiedztwie. Kacper zwykle był nieśmiały w jego obecności, ale widocznie coś się zmieniło.
Kilka minut później, jak w zegarku, podjechał radiowóz. Aspirant Nowak zwolnił, przejeżdżając obok, i przyjaźnie pomachał.
Kacper pognał na chodnik, ściskając swój rysunek. „Zaczekaj! Zrobiłem coś dla ciebie!”
Radiowóz zatrzymał się płynnie. Aspirant Nowak wysiadł z lekkim śmiechem. „No hej, mały! Co tam masz?”
Stałam na ganku, obserwując z delikatnym uśmiechem. Kacper zwykle był cichy choćby wśród znanych dorosłych, ale teraz wydawał się dumny.
„Narysowałem ciebie” – powiedział Kacper, podnosząc kartkę.
Aspirant Nowak przykucnął, by znaleźć się na wysokości Kacpra, i przyjął rysunek z ciepłym „dziękuję”. Przyglądał się, potakując, gdy chłopiec tłumaczył obrazek.
„To nasz dom. To ty w samochodzie. A to ta pani, która do mnie macha” – wyjaśnił Kacper.
Zamarłam. Jaka pani?
„Jaka pani?” – zapytał łagodnie aspirant, spoglądając w moją stronę.
Kacper wskazał róg kartki. „Ta w oknie. Zawsze macha. Mieszka w niebieskim domu obok.”
W niebieskim domu.
Mój uśmiech zbladł. Ten dom stał pusty od miesięcy. Państwo Kowalscy wyprowadzili się na początku roku. Na trawniku wciąż stała krzywa tabliczka z napisem „NA SPRZEDAŻ”.
Zeszłam z ganku, zdezorientowana. „Kacper, o czym mówisz? Tam nikogo nie ma.”
Kacper wzruszył ramionami, jakby to była najzwyklejsza rzecz na świecie. „Ale ona tam jest. Ma długie włosy. Czasem wygląda smutno.”
Aspirant Nowak wstał powoli, wpatrując się w rysunek. „Mogę to zatrzymać?” – zapytał Kacpra.
Chłopiec skinął głową. „Jasne! W domu mam jeszcze dużo innych.”
Policjant się uśmiechnął, ale zauważyłam subtelną zmianę w jego tonie. „Dzięki, mały. Powieszę to na komisariacie.”
Gdy wracał do radiowozu, jeszcze raz spojrzał na niebieski dom.
Tego wieczora, ledwie po tym, jak położyłam Kacpra spać, rozległo się pukanie do drzwi.
W progu stał asp. Nowak, wyglądając na bardziej poważnego niż wcześniej. „Pani Katarzyno, przepraszam, iż przeszkadzam. Mogę na chwilę porozmawiać?”
„Oczywiście. Coś się stało?”
Wszedł do środka i zniżył głos. „Zrobiłem objazd wokół posesji obok. Tylko przeczucie. Tylne drzwi wyglądały na wyważone. Zamek był wyłamany, ledwie trzymał się w futrynie.”
Ścisnęło mnie w żołądku. „Myśli pan, iż ktoś tam mieszka?”
„Możliwe. Jakiś squatter albo ktoś, kto się ukrywa. Według dyspozytorni dom powinien być pusty – jeszcze nie sprzedany. Ale rysunek pańskiego syna zwrócił moją uwagę. Proszę.”
Pokazał mi ponownie rysunek, wskazując na okno na piętrze. Tam, zaskakująco wyraźnie jak na dziecięcy szkic, była czerwona postać – kobieta z długimi włosami i uniesioną w geście pozdrowienia dłonią.
„To nie są zwykłe bazgroły” – powiedział. „To celowe.”
Zawróciło mi w głowie. „Myśli pan, iż on naprawdę kogoś widział?”
„Dzieci często zauważają rzeczy, na które my, dorośli, nie zwracamy uwagi. Zwłaszcza gdy nie szukamy niczego szczególnego. Wezwę dziś wsparcie, cicho. Bez świateł, bez syren. Dam pani znać, co znajdziemy.”
Skinęłam głową, a wzrok mimowolnie powędrował w stronę ciemnych okien niebieskiego domu obok. Myślałam, iż to tylko kolejna zapomniana nieruchomość. Ale teraz… nie byłam już taka pewna.
Ta noc była niespokojna. Każdy skrzyp w domu sprawiał, iż serce podskakiwało mi do gardła. Około północy usłyszałam ciche dudnienie opon na żwirze. Przez żaluzję zobaczyłam światło latarki przesuwające się po trawniku.
Potem – głosy. Ciche. Stanowcze.
I nagle okrzyk: „Mamy kogoś!”
Podbiegłam do okna i zdążyłam zobaczyć, jak dwóch policjantów wyprowadza z domu młodą kobietę. Wyglądała na wyczerpaną. Była brudna, ubrana w podarte ubrania, bosa. Jej twarz była wychudzona, oczy rozszerzone paniką. Nie stawiała oporu – poruszała się, jakby od tygodni nie widziała światła dziennego.
Serce waliło mi jak młot.
Następnego ranka asp. Nowak wrócił.
„Jest bezpieczna” – powiedział cicho. „Nazywa się Emilia. Zgłoszono jej zaginięcie ponad miesiąc temu. Z miasteczka oddalonego o prawie dwie godziny stąd.”
Zaparło mi dech. „Co tam robiła?”
„Ukrywała się” – odpowiedział. „Uciekła z trudnej sytuacji. Od mężczyzny, któremu ufała. Gdy uciekała, trafiła do naszej dzielnicy i znalazła tylne drzwi tego domu niezamknięte. Mieszkała na strychu. Bała się wyjść. Nie miała telefonu. Żywiła się tylko tym, co znalazła w śmietnikach.”
„O Boże” – szepnęłam.
„Ale powiedziała nam coś jeszcze” – kontynuował, mając wilgotne oczy. „Mówiła, iż widywa„Przez cały ten czas widywała pańskiego synka, jak bawi się w ogrodzie – mówiła, iż jego euforia i niewinne rysunki dawały jej nadzieję, iż świat wciąż może być dobry.”
