Samotna ciąża: moje doświadczenia z wiejskimi plotkami

28 maja

Za każdym razem, gdy przyjeżdżałam do mojej babci i dziadka do wsi, słyszałam za plecami szepty, gdy pchałam przed sobą wózek: „To ta sama Kinga, co zaszła w ciążę bez męża, wnuczka Heleny i Józefa, no patrzcie, jak wychowali, jaka kompromitacja, sama, bez faceta”. Wiejska plotka roznosiła się szybciej niż wiatr. Drażniło mnie to, ale milczałam. Babcia zawsze powtarzała: „Nie przejmuj się, moja droga, ludzie gadają, bo zazdroszczą, iż masz odwagę żyć po swojemu”.

Decyzja, która zmieniła wszystko

Miałem 24 lata, gdy dowiedziałem się, iż zostanę ojcem. Matka mojego dziecka, moja dziewczyna w tamtym czasie, od razu dała mi do zrozumienia, iż „nie jest na to gotowa”. Nie nalegałem – wiedziałem, iż dam radę sam. W Warszawie, gdzie mieszkałem i pracowałem, nikt specjalnie nie wtrącał się w moje życie. Ale na wsi, dokąd przyjechałem do babci, żeby odpocząć i złapać oddech, zaczęło się. Sąsiadki szeptały za moimi plecami, ciotki pod sklepem wymieniały znaczące spojrzenia, a niektórzy wręcz pytali wprost: „Kinga, a gdzie twój mąż? Czy to tak, bez ślubu?”.

Nie zamierzałem się tłumaczyć. Tak, nie jestem zamężna. Tak, zdecydowałam się urodzić sama. I nie, nie wstydzę się tego. Ale wieś ma swoje zasady – tutaj wszyscy wszystko o wszystkich wiedzą, a jeżeli nie wpasowujesz się w ich wizję „właściwego życia”, czeka cię sąd sąsiadów. Na szczęście babcia i dziadek stanęli po mojej stronie. „Dziecko to błogosławieństwo, reszta to bzdury” – mawiał dziadek. Babcia dodawała: „Liczy się, żebyś była szczęśliwa, a ludzie zawsze znajdą powód, by plotkować”.

Nowe życie i nowe wyzwania

Gdy urodził się mój syn, wróciłem do miasta. Życie samotnego ojca nie było łatwe – praca, przedszkole, rachunki, nieprzespane noce. Ale nie żałuję ani jednej decyzji. Mój Tomek to moje światło, mój cel. Rośnie radosny i interesujący świata, a ja robię wszystko, by niczego mu nie brakowało. Na wieś teraz zaglądam rzadziej, ale za każdym razem spotykam te same spojrzenia. Tylko teraz nauczyłem się je ignorować. Czasem choćby uśmiecham się, gdy słyszę: „Oj, Kinga, a ty wciąż sama?”.

Babcia kiedyś powiedziała: „Wiesz, za moich czasów też bywało różnie. Ja twoją mamę urodziłam bez ślubu i jakoś przetrwałam. Ważne, żebyś nie dał się złamać cudzym słowom”. Te słowa stały się moim mottem. Zrozumiałem, iż nikomu nic nie jestem winien. Moje życie należy do mnie i to ja decyduję, jak je przeżyć.

Co chcę przekazać innym

Dziś mam 27 lat i jestem szczęśliwy. Tak, bywa ciężko, tak, czasem brakuje sił, ale jestem dumny, iż sam wychowuję syna. jeżeli i ty spotykasz się z osądami, pamiętaj: cudza opinia to tylko szum. Nie definiuje, kim jesteś ani ile jesteś wart. Żyj dla siebie i tych, których kochasz. A plotki? Przeminą, gdy znajdą sobie nowy temat.

Jeśli masz podobną historię, napisz, jak sobie radzisz z oceną innych. Może masz sposób na odpowiedzi na niewygodne pytania? Podziel się, naprawdę chętnie posłucham.