Tajemnica ujawniona w dniu mojego ślubu: moja żona ma córkę!
Krzysztof, nie chciałem ci tego mówić w dniu twojego ślubu Ale czy wiesz, iż twoja nowa żona ma dziecko? słowa kolegi przykuły mnie do fotela.
O czym ty mówisz? odmówiłem wiary w te słowa.
Moja żona, widząc twoją Danutę na ślubie, szepnęła mi do ucha: «Dziwne, czy pan młody wie, iż jego narzeczona ma córkę w domu dziecka?»
Wyobrażasz sobie? Omal się nie zakrztusiłem sałatką. Moja Magda pracuje w szpitalu położniczym. Pamięta Danutę po znamieniu na szyi. Mówi, iż dziewczynkę nazwała Zosia i dała jej swoje nazwisko. Minęło już pięć lat kolega wpatrywał się we mnie, czekając na reakcję.
Zamarłem za kierownicą. Co za wiadomość!
Postanowiłem sprawdzić to sam. Nie wierzyłem w tę historię. Wiedziałem, iż Danuta nie ma osiemnastu lat w dniu ślubu skończyła trzydzieści dwa. Miała życie przede mną. Ale dlaczego porzuciła własne dziecko? Jak można z tym żyć?
Dzięki pracy gwałtownie odnalazłem dom dziecka, w której wychowywała się Zosia.
Dyrektor pokazał mi uśmiechniętą dziewczynkę:
To nasza Zosia Nowak. Powiedz panu, ile masz lat, kochanie.
Nie dało się przeoczyć zeza u dziecka. Serce mi się ścisnęło. Od razu poczułem do niej przywiązanie. W końcu to córka mojej żony! Moja babcia mawiała:
Dziecko, choćby pokręcone, to skarb dla rodziców.
Zosia podeszła do mnie odważnie:
Mam cztery lata. Czy ty jesteś moim tatą?
Zagubiony, nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Jak wytłumaczyć, iż nie każdy mężczyzna to ojciec?
Zosiu, porozmawiajmy. Chciałabyś mieć mamę i tatę? pytanie było głupie, ale już chciałem ją przytulić i zabrać do domu.
Tak! Zabierzesz mnie? wpatrywała się we mnie, szukając odpowiedzi.
Przyjdę po ciebie, ale później. Zostaniesz, kochanie? miałem łzy w oczach.
Zostanę. Nie okłamiesz? Zosia stała się poważna.
Nie okłamię pocałowałem ją w policzek.
W domu wyjawiłem wszystko Danucie.
Nieważne, co było wcześniej. Musimy zabrać Zosię. Ja ją zaadoptuję.
A mnie zapytałeś? Ja chcę to dziecko? Do tego zezuje! Danuta podniosła głos.
To twoja córka! Wyleczymy jej oczy. Jest cudowna. Pokochasz ją od razu byłem w szoku.
Przekonywałem ją długo.
Czekaliśmy rok, zanim zabraliśmy Zosię do domu. Często ją odwiedzałem. Z czasem staliśmy się bliscy. Danuta jednak nie chciała dziecka i próbowała przerwać adopcję. Nalegałem.
W końcu Zosia przekroczyła próg naszego mieszkania. Najprostsze rzeczy budziły w niej zachwyt. Po półtora roku operacje skorygowały zeza. Cieszyłem się, iż nie potrzebowała ciężkiej operacji.
Córka stała się kopią matki. Byłem szczęśliwy. Dwie piękne kobiety: żona i córka.
Minął rok, a Zosia wciąż chowała ciastka pod poduszkę. Bała się głodu. To drażniło Danutę, mnie zaś smuciło.
Próbowałem scalić rodzinę, ale Danuta nigdy nie pokochała córki. Kochała tylko siebie.
Kłótnie o Zosię stały się codziennością.
Po co przywlokłeś tę dzikusię? Nigdy nie będzie normalna! Danuta wrzeszczała, histeryczna.
Kochałem ją, ale matka ostrzegała:
Synu, to twoja sprawa, ale widziałam Danutę z innym. Z nią nic nie zbudujesz. To przebiegła kobieta. Oszuka cię, zanim się zorientujesz.
Miłość jest ślepa. Danuta była moim ideałem. Pęknięcie pojawiło się, gdy Zosia zamieszkała z nami. Jej obojętność wobec dziecka otworzyła mi oczy.
Próbowałem przestać ją kochać. Pamiętam radę przyjaciela:
Stary, jeżeli chcesz ochłonąć, zmierz kobietę centymetrem.
Żartujesz? nie rozumiałem.
Piersi, talia, biodra. I po miłości.
Zmierzyłem Danutę. Nic. Śmiałem się z głupiego żartu.
Pewnego dnia Zosia zachorowała. Gorączkowała, płakała. Chodziła za Danutą, tuląć lalkę Marysię. Cieszyłem się, iż trzyma lalkę, a nie ciastka.
Tego dnia lalka była naga Zosia nie miała siły ją ubrać. Danuta wrzasnęła:
Przestań jęczeć! Idź spać!
Zosia płakała, ściskając lalkę. Nagle Danuta wyrwała ją, otworzyła okno i rzuciła na śnieg.
Mamo, to moja Marysia! Zamarznie! Mogę ją zabrać? Zosia wybuchnęła płaczem, biegnąc do drzwi.
Zbiegłem po schodach z ósmego piętra. Lalka wisiała na gałęzi. Otrzepałem śnieg. Jej gumowa twarz płakała roztopionym śniegiem. Wracałem, czując, iż siwieję.
Danuta siedziała w salonie, czytając magazyn. W tej chwili moja miłość zniknęła. Zrozumiałem, iż to tylko puste opakowanie.
Rozwiedliśmy się. Zosia została ze mną.
Później spotkałem Danutę. Rzuciła szyderczo:
Byłeś tylko przystankiem.
TwDanuta odeszła, a ja zrozumiałem, iż prawdziwa rodzina to nie krew, ale miłość, którą dajemy i otrzymujemy.
