Syn odwrócił się ode mnie po wstydliwym incydencie na uroczystości.

Dziennik osobisty

Nazywam się Danuta. Mieszkam w małym miasteczku na Podlasiu, gdzie wszyscy się znają, a plotki rozchodzą się szybciej niż burza. Z mężem jesteśmy szczęśliwie małżeństwem od wielu lat i mamy dwoje dorosłych dzieci – syna i córkę. Mój mąż zawsze dobrze zarabiał, więc poświęciłam się rodzinie: domowi, dzieciom, ciepłu domowego ogniska. Było to moim powołaniem i nigdy nie żałowałam tej decyzji.

Nasze dzieci już dawno wyfrunęły z rodzinnego gniazda. Córka, Weronika, wyszła za mąż i teraz mieszka w Portugalii, ciesząc się słońcem i nowym życiem. Często do siebie dzwonimy i wiem, iż jest szczęśliwa. Syn, Krzysztof, został bliżej – w sąsiednim mieście. Ożenił się i zawsze dumna byłam z tego, jak ułożył sobie życie: solidna rodzina, dobra praca, szacunek współpracowników.

Jesteśmy już na emeryturze, ale starcza nam środków, by żyć wygodnie. Nigdy nie obciążaliśmy dzieci prośbami o pomoc i zawsze staraliśmy się być dla nich wsparciem. Dlatego gdy Krzysztof zaprosił nas na uroczyste obchody 15. rocznicy ślubu z żoną, ucieszyłam się. To była okazja, by zebrać się razem, cieszyć się ich szczęściem. Bankiet odbywał się w eleganckiej restauracji w centrum miasta, a ja wyczekiwałam ciepłego, rodzinnego wieczoru.

W restauracji zebrało się mnóstwo gości: przyjaciele Krzysztofa, koledzy z pracy, krewni. Atmosfera była lekka i radosna. Goście wznosili toasty, gratulowali jubilatom, dzielili się ciepłymi słowami. Potem przyszła pora na wspomnienia i zabawne historie z przeszłości. Krzysztof, promieniejąc uśmiechem, zwrócił się nagle do mnie i poprosił, bym opowiedziała coś śmiesznego z jego dzieciństwa. Byłam wzruszona – mój syn chciał, żebym podzieliła się czymś osobistym, czymś, co nas łączyło.

Zamyśliłam się i przypomniałam sobie, jak mały Krzysiu uwielbiał chować się w szafie siostry, wkładać jej sukienki i z poważną miną ogłaszać, iż jest „księżniczką”. Ta historia zawsze wywoływała uśmiech na naszych twarzach – taka niewinna dziecięca zabawa. Opowiedziałam ją z czułością, a goście wybuchnęli śmiechem, niektórzy choćby pokiwali głowami ze wzruszeniem. Myślałam, iż dodałam wieczorowi ciepła.

Ale już po chwili Krzysztof podszedł do mnie, a jego twarz wykrzywiła się gniewem. „Mamo, jak mogłaś? Wystawiłaś mnie na pośmiewisko przed wszystkimi!” – syknął. Zaniemówiłam. Moje słowa, wypowiedziane z miłością, nagle stały się dla niego ciosem. Próbowałam tłumaczyć, iż nie miałam złych intencji, iż to tylko niewinna historia, ale on tylko machnął ręką i odszedł. Cały wieczór mnie unikał, a ja czułam, jak serce ściska mi się z bólu i niedowierzania.

Minęły już dwa tygodnie, a rana w sercu tylko się powiększa. Krzysztof nie dzwoni, nie pisze. Gdy wykręcam jego numer, zrzuca połączenie, jakbym była dla niego obca. W desperacji pojechałam do jego domu, by porozmawiać i wyjaśnić sytuację. Ale ta rozmowa złamała mi serce. „Nie chcę cię widzieć, mamo – powiedział zimno. – Zalatowałaś mnie przed przyjaciółmi i kolegami. Jak mam teraz na nich patrzeć?” Jego słowa wbiły się we mnie jak nóż. Próbowałam się tłumaczyć, mówić, iż nie chciałam go urazić, ale tylko powtórzył: „Po prostu idź”.

Już dwa miesiące nie rozmawiamy. Mój syn, którego wychowywałam, kochałam i chroniłam, odwrócił się ode mnie przez jedną niewinną historię. Nie śpię po nocach, analizując tamten wieczór, zastanawiając się, gdzie popełniłam błąd. Przecież to zwykła dziecięca zabawa, którą powtarza wiele maluchów. Dlaczego wziął to tak do siebie? Może naprawdę nie rozumiem jego świata, jego wartości?

Wciąż mam nadzieję, iż czas zagoi tę ranę. Może Krzysztof ochłonie i zrozumie, iż nie życzyłam mu niczego złego. Ale póki co moje serce pęka z żalu i tęsknoty. Opowiedziałam o tym Weronice, a ona była przerażona: „Jak on mógł ci tak zrobić, mamo?” Jej wsparcie dodaje mi otuchy, ale nie uśmierza bólu. Czy naprawdę straciłam syna przez jedną głupią historię? Jak mam z tym żyć?