Dzisiaj znów płakałam. Mój syn odwrócił się ode mnie po tym, co stało się na jego rocznicy.
Nazywam się Katarzyna. Mieszkam w małym miasteczku na Podkarpaciu, gdzie wszyscy się znają, a plotki rozchodzą się szybciej niż błyskawica. Z mężem jesteśmy szczęśliwie małżeństwem od wielu lat, mamy dwoje dorosłych już dzieci – syna i córkę. Mój mąż zawsze dobrze zarabiał, więc poświęciłam się rodzinie: domowi, dzieciom, tworzeniu przytulności. To było moje powołanie i nigdy nie żałowałam tej decyzji.
Nasze dzieci dawno wyfrunęły z rodzinnego gniazda. Córka, Aniela, wyszła za mąż i teraz mieszka w Portugalii, ciesząc się słońcem i nowym życiem. Często do siebie dzwonimy i wiem, iż jest szczęśliwa. Syn, Bartosz, został bliżej – w sąsiednim mieście. Ma żonę, dobrą pracę, szacunek znajomych. Zawsze byłam z niego dumna.
Jesteśmy na emeryturze, ale starcza nam na wygodne życie. Nigdy nie zawracaliśmy dzieciom głowy prośbami o pomoc – sami zawsze staraliśmy się być ich podporą. Dlatego gdy Bartosz zaprosił nas na piętnastą rocznicę swojego małżeństwa, ucieszyłam się. Bankiet w eleganckiej restauracji w centrum miasta, okazja, by znów być razem.
W restauracji zebrało się mnóstwo gości: przyjaciele Bartosza, koledzy z pracy, rodzina. Atmosfera była radosna, pełna śmiechu i ciepłych słów. Potem nadszedł moment wspomnień. Bartosz, uśmiechnięty, poprosił, żebym opowiedziała coś z jego dzieciństwa. Wzruszyłam się – chciał, bym podzieliła się czymś tylko naszym.
Przypomniałam sobie, jak mały Bartek uwielbiał zakładać sukienki swojej siostry i mówić, iż jest księżniczką. Opowiedziałam to z czułością, a goście wybuchnęli śmiechem. Wydawało mi się, iż dodaję wieczorowi uroku.
Ale kilka minut później podeszedł do mnie z twarzą wykrzywioną gniewem. „Mamo, jak mogłaś? Zrobiłaś ze mnie pośmiewisko!” – syknął. Zamarłam. Moje słowa, pełne miłości, stały się dla niego ciosem. Próbowałam tłumaczyć, iż to tylko niewinna historia, ale odszedł, choćby nie słuchając. Resztę wieczoru mnie unikał, a ja czułam, jak serce pęka z bólu.
Minęły już dwa tygodnie, a rana tylko się pogłębia. Bartosz nie odbiera telefonów. Kiedy pojechałam do niego, spojrzał na mnie zimno. „Nie chcę cię widzieć. Zawstydziłaś mnie przed znajomymi. Jak mam teraz na nich patrzeć?” Jego słowa bolały jak nóż. Próbowałam przeprosić, ale tylko powtórzył: „Odejdź.”
Teraz minęły już dwa miesiące ciszy. Mój syn, którego kocham całym sercem, odrzucił mnie przez jedno niewinne wspomnienie. Nie śpię po nocach, wracam myślami do tamtego wieczoru, zastanawiam się – gdzie popełniłam błąd? To przecież tylko dziecięca zabawa. Dlaczego tak to odczytał? Może naprawdę nie rozumiem jego świata?
Mam nadzieję, iż czas to uleczy. Może Bartosz ochłonie i zrozumie, iż nigdy nie chciałam go zranić. Ale teraz moje serce jest złamane. Gadałam o tym z Anielą – była wstrząśnięta. „Jak mógł ci tak zrobić?” – powiedziała. Jej wsparcie pomaga, ale nie koi bólu. Czy naprawdę straciłam syna przez jedną głupią historię? Jak mam z tym żyć?
