— Żyjemy razem tylko ze względu na syna, nie kocham swojej żony — wyznał.
Trzydzieści trzy lata mojego życia przeleciały jak przelotny oddech, zostawiając w duszy gorzką pustkę. Ja, Zofia, nigdy nie wychodziłam za mąż, mimo mojej atrakcyjności. Ale wszystko było nie takie proste. Do moich dwudziestu czterech lat poświęciłam się opiece nad chorą matką, a potem ciężko chorym ojcem.
Gdy skończyłam dwadzieścia dziewięć lat, moi rodzice odeszli z tego świata w ciągu czterech miesięcy jeden po drugim. Zostałam sama w mieszkaniu, a moja dusza wypełniła się straszną pustką. Samotność stała się moim wiernym towarzyszem.
Dawno temu, w młodości, moje serce należało do chłopaka o imieniu Aleksander. Ale odmówiłam wyjścia za niego za mąż, bo przede mną stało trudne zadanie — opieka nad rodzicami. Opuszczając pracę, aby zapewnić bliskim jedzenie i lekarstwa, budowałam swoje życie wokół nich.
I oto, gdy życie rzuciło mi ciężkie wyzwania, a ja zostałam sama, poczułam, jak bardzo jestem samotna. Moje przyjaciółki już założyły rodziny, urodziły dzieci, a ja uczyłam się żyć w samotności.
Mój miasto nie było duże, a pytanie o to, gdzie spotkać mężczyznę na poważne związki, stawało się coraz bardziej palące. Randki online wydawały mi się niepewne, a mężczyźni po trzydziestce, którzy nie byli żonaci, wydawali się podejrzani. Każdy z nich miał swoje problemy: z pracą, mieszkaniem, prawem, rozumem lub złymi nawykami.
Pewnego razu przypadek doprowadził mnie do spotkania z Aleksandrem. Był żonaty i miał czteroletniego syna. Jego opowieść o tym, jak znalazł się w małżeństwie z powodu ciąży, obudziła we mnie sympatię i współczucie.
— Żyjemy razem tylko ze względu na syna, nie kocham swojej żony — wyznał.
Słowa Aleksandra dotarły do mojego serca, i zaczęłam go wspierać, mimo wątpliwości. Opowiadał mi o swojej żonie, Katarzynie, i jej ambicjach. Jej rodzice podarowali im dom, ale ona odmawiała pracy, polegając na pieniądzach swojego ojca.
Przez lata wspierałam Aleksandra, starając się stworzyć mu przytulność w duszy i domu. Obiecał, iż za dwa lata, gdy ich syn pójdzie do szkoły, rozwiodą się, i będzie wolny. Wierzyłam mu, bo mówił, iż mnie kocha i będziemy szczęśliwi.
Ale prawdziwa prawda ujawniła się przede mną, gdy przypadkowo usłyszałam rozmowę o rodzinie Aleksandra u przyjaciół. Jego żona, Katarzyna, pomyślnie obroniła dysertację i została szefem działu. Aleksander okazał się tylko cieniem jej sukcesu, zamkniętym w swoim niezadowoleniu.
Moja przyjaciółka, Elżbieta, ostrzegła mnie: „Aleksander cię oszukuje! Nie chcesz być jego kochanką przez całe życie?” Ale ja przez cały czas wierzyłam mu, ignorując ostrzeżenia.
Gdy usłyszałam kolejną prawdziwą historię o jego nieszczerości, zdecydowałam, iż to moment na rozstanie. Powiedziałam mu, iż już nie wierzę i iż nadszedł czas, by był szczery przynajmniej wobec swojej żony.
Aleksander twierdził, iż planował rozwód za miesiąc, ale teraz dla mnie to nie miało znaczenia. Zdałam sobie sprawę, iż nie potrzebuję go — ani wolnego, ani nieżonatego. To był mój wyjście z zamkniętego kręgu kłamstw i pustych obietnic. Tak w końcu uwolniłam się od ciężaru niewiary i pustych obietnic.
