Moja historia to opowieść o bólu, zdradzie i zniszczonej rodzinnej więzi, która odcisnęła się głęboko w moim sercu. Nigdy nie sądziłam, iż mój własny syn, którego wychowywałam z miłością, potrafi postąpić tak okrutnie. Ta rana wciąż krwawi, a wspomnienia tamtych dni są jak cierń wbity w duszę.
Nazywam się Zofia Kowalska, mam sześćdziesiąt pięć lat i mieszkam w małym miasteczku na południu Polski. Wychowałam dwoje dzieci – syna Jacka i córkę Kingę. Niedawno poprosiłam Jacka, by wyprowadził się z mieszkania, które zajmował z rodziną, bym mogła przekazać je Kindze. ale to, co zobaczyłyśmy z córką, gdy przekroczyłyśmy próg, złamało nam serca. Jacek i jego żona Jolanta nie tylko się wynieśli – zdemolowali całe wnętrze: zdarli tapety, wyrwali panele, zabrali żyrandole, zasłony, a choćby zabrali wannę i toaletę. Była to zemsta, a jestem pewna, iż podjudzała go Jolanta.
Dziesięć lat temu, gdy Jacek ożenił się z Jolantą, odziedziczyłam dwupokojowe mieszkanie po ciotce. Młodzi oczekiwali wtedy pierwszego dziecka, więc, chcąc im pomóc, pozwoliłam im się tam wprowadzić. „To nie jest wasze na zawsze – powiedziałam. – To tylko tymczasowe miejsce, dopóki nie znajdziecie swojego”. Mieszkanie było stare, bez remontu, bo mieszkała tam starsza kobieta. Jacek i Jolanta, przy wsparciu jej rodziców, włożyli w nie pieniądze: wymienili okna, instalację elektryczną, łazienkę, wyrzucili starą meble i urządzili wszystko od nowa. Cieszyłam się, iż stworzyli przytulny dom, ale zawsze przypominałam – to nie ich własność.
Lata mijały. Jacek i Jolanta urodzili dwoje dzieci, posłali je do przedszkola i szkoły niedaleko domu. Żyli wygodnie i, zdawało się, zapomnieli o moich słowach. Przez dziesięć lat nie odłożyli na własne mieszkanie, nie ruszyli z miejsca. Ich życie toczyło się spokojnie, a ja milczałam, nie chcąc burzyć ich spokoju. Wszystko się zmieniło, gdy Kinga, moja młodsza córka, oznajmiła, iż chce żyć samodzielnie. Ma dwadzieścia cztery lata, właśnie skończyła studia,aczęła pracę i marzy o własnym życiu, o założeniu rodziny. Nie wahałam się – postanowiłam przekazać jej mieszkanie.
Gdy powiedziałam Jackowi, iż muszą się wyprowadzić, zbladł. „Jak to – wyrzucasz nas?” – wykrzyknął. Jolanta milczała, ale w jej oczach płonęła złość. „Mówiłam, iż to nie wasze na zawsze – odparłam stanowczo. – Mieliście czas, by znaleźć własne mieszkanie. Wynajmijcie coś lub przenieście się do rodziców Jolanty”. Dałam im miesiąc na znalezienie nowego miejsca, ale ten czas zamienił się w koszmar. Kłóciliśmy się codziennie, Jacek krzyczał, iż niszczę im życie, Jolanta oskarżała mnie o niesprawiedliwość. Trwałam twardo, choć ich nienawiść rozdzierała mi serce.
W końcu się wynieśli. Przyjechałam z Kingą, by posprzątać przed jej wprowadzką. ale to, co zobaczyłyśmy, przerosło najgorsze obawy. Mieszkanie wyglądało jak po bombardowaniu – poKrótkie spojrzenie na zniszczone wnętrze wystarczyło, by zrozumieć, iż moje własne dziecko postanowiło unicestwić nie tylko mieszkanie, ale też resztki naszej wspólnej przeszłości.
