„Teściowa prosi mnie, abym odwiedzał ją rzadziej: trzymam dystans, ale pewnego dnia dzwoni z prośbą o pomoc”

Moja synowa poprosiła, bym nie odwiedzała ich tak często. Zrezygnowałam z wizyt dopiero potem zadzwoniła, potrzebując pomocy.
Po ślubie mojego syna starałam się regularnie zaglądać do domu. Nigdy nie przychodziłam z pustymi rękami zawsze gotowałam coś delikatnego, niosłam słodkości, piekłam tarty. Synowa chwaliła moje potrawy, chętnie próbowała pierwszą. Czułam, iż budujemy ciepłą i szczerą więź. euforia dało mi to, iż mogę być użyteczna, obecna i akceptowana w ich domu nie jako obca, ale jako bliska.
Pewnego dnia wszystko się zmieniło. Zajrzałam do nich, a w domu była sama synowa. Wypiłyśmy herbatę, jak zwykle. Już wtedy zauważyłam coś niepokojącego w jej spojrzeniu jakby chciała coś powiedzieć, ale nie odważyła się. Gdy w końcu wypowiedziała słowa, uderzyły mnie w serce.
Byłoby lepiej, gdybyś przychodziła rzadziej Niech Theo przyjdzie sam, jeżeli chce, szepnęła, spuszczając oczy.
Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi. W jej głosie czaiła się chłód, a w oczach irytacja? Nie potrafię określić. Po tej rozmowie przestałam ich odwiedzać. Zniknęłam z ich codzienności, by nie przeszkadzać. Mój syn przychodził sam, a synowa już nigdy nie pojawiła się w naszym domu.
Zamilkłam. Nikt nie usłyszał moich żalów. Wewnątrz jednak bolało mnie to odrzucenie. Nie rozumiałam, co zrobiłam źle chciałam tylko pomagać. Całe życie dbałam o rodzinny spokój, a teraz moja obecność stała się ciężarem. Bolesne było pojęcie, iż nie jestem mile widziana.
Minęły miesiące. Narodziło się nasze długo wyczekiwane wnuczę. Byliśmy zachwyceni, ale staraliśmy się nie narzucać przychodziliśmy jedynie na zaproszenie, spacerowaliśmy z dzieckiem, by nie przeszkadzać. Robiliśmy wszystko, by nie być nadmiarowi.
Pewnego dnia zadzwoniła synowa. Głos miał miękki, prawie formalny ton, kiedy powiedziała:
Czy mogłybyście dziś przyjąć małą? Muszę wyjść nagle.
To nie była prośba, a raczej fakt, jakby to my mieliśmy potrzebę tej przysługi. Wbrew temu, co jeszcze niedawno nam mówiła, iż nie powinniśmy przychodzić.
Długo rozmyślałam, co zrobić. Duma kazała odmówić, ale rozsądek podpowiadał, iż to okazja nie dla niej, ale dla dziecka, dla Theo, dla spokoju w rodzinie. Odpowiedziałam jednak inaczej:
Przywieźcie ją do nas. Poprosiłaś, bym nie wchodziła do was bez powodu. Nie chcę naruszać waszej prywatności.
Zamilkła, po krótkiej ciszy zgodziła się i przywiózła dziecko. Ten dzień, razem z mężem, był jak święto. Bawiliśmy się, śmialiśmy, spacerowaliśmy z małą czas płynął za szybko. Jakże cudowne jest być dziadkami! Mimo to w sercu wciąż tliła się gorycz. Nie wiedziałam, jak postępować dalej.
Czy powinnam zachować dystans? Czy czekać, aż ona zrobi pierwszy krok? A może wykazać się mądrością i przezwyciężyć urazę? Dla mojej wnuczki jestem gotowa na wiele: wybaczyć, zapomnieć bolesne słowa, spróbować odbudować więź.
Czy naprawdę jestem im potrzebna? Czy ona wciąż mnie potrzebuje?
Nie wiem, czy zrozumie. Czy poją, jak łatwo można zburzyć lata budowane relacje i jak trudno potem naprawiać je kawałek po kawałku.