W przeddzień porodu moja żona samotnie wybrała się na zakupy dla dziecka i niespodziewanie zobaczyła mnie na targu z moją kochanką. Wysłała mi tylko jedną wiadomość i pozostawiła mnie sparaliżowanego na miejscu.
Tego dnia niebo nad Warszawą było zachmurzone, chłodne i deszczowe. Kinga, w ósmym miesiącu ciąży, ostrożnie założyła lniany kapelusz i wyszła z torebką w kierunku targowiska. Jej mąż, Marek, powiedział, iż ma pilne spotkanie, więc wyszedł wcześnie. Nie zastanawiała się nad tym zbyt długo, choć poczuła lekką gorycz: mimo iż poród był tuż-tuż, musiała sama wychodzić po każdą pieluchę, ręcznik czy mleko dla dziecka.
Targ był zatłoczony. Kinga szła wolno, by utrzymać równowagę z dużym brzuchem. Gdy już wybrała kilka rzeczy dla noworodka i zbierała się do wyjścia, usłyszała znajomy głos. To był Marek.
Odwróciła się i skamieniała.
Marek szedł trzymając za rękę młodą kobietę w krótkiej spódnicy i na wysokich obcasach, śmiejąc się i rozmawiając. W dłoni niósł torbę i mówił:
Co chcesz zjeść? Kupię ci wszystko.
Nie, nie chcę za dużo, utyję.
choćby jeżeli utyjesz, będę cię kochał tak samo.
Kinga stała nieruchomo, jak skamieniała. Nie odważyła się podejść. Z daleka widziała wyraźnie swojego męża, człowieka, z którym dzieliła życie, jak teraz czule opiekuje się inną kobietą podczas gdy ona, na skraju porodu, musiała sama iść na targ.
Łzy nie popłynęły. Jej serce ścisnęło się boleśnie.
Nie zrobiła sceny. Nie płakała. Kinga tylko wyjęła telefon i wysłała wiadomość:
Właśnie cię widziałam na targu. Jestem zmęczona, wzięłam taksówkę wcześniej. A ty graj swoją rolę do końca.
Po wysłaniu wyłączyła telefon. Nie czekała na odpowiedź.
Marek śmiał się, gdy telefon zadrżał. Przeczytał wiadomość i zbladł. Puścił dłoń dziewczyny i rozejrzał się.
Co się stało? spytała.
Nie odpowiedział, wybiegł z targowiska, mamrocząc:
Kinga Kinga tu była
Ale Kinga już odeszła. Jej ciężki brzuch, kulejący krok wśród tłumu, suche oczy. Serce puste. Bez gniewu, bez urazy, tylko ból, który dusił.
Wróciwszy do domu, nie poszła do sypialni, tylko prosto do kuchni. Położyła na stole wszystko, co kupiła dla dziecka: jasnoniebieską kurtkę dla noworodka, wełniane skarpetki, pachnącą pudrową zasypkę, pieluszki, butelkę mleka. Jeden po drugim, jak ciosy w serce.
Przypomniała sobie noce ciąży, gdy on mówił, iż pracuje do późna. Przypomniała wizyty u lekarza, na które chodziła sama, godzinami czekając w kolejce. Przypomniała jego chłodne, obojętne spojrzenie w ostatnich tygodniach.
Wszystko to nie było jej wymysłem to dlatego, iż miał inną.
Marek wrócił do domu godzinę później, z twarzą wykrzywioną rozpaczą. Zobaczył ją siedzącą tyłem w kuchni i powiedział, łamiącym się głosem:
Kinga przepraszam
Za co przepraszasz? spytała, nie odwracając się. Za to pilne spotkanie?
Popełniłem błąd. To był tylko epizod. Nigdy nie chciałem cię zostawić. Nie myślałem, iż mnie zobaczysz
Gdybym cię nie zobaczyła, jak długo jeszcze byś to ukrywał?
Kinga wstała i spojrzała mu prosto w oczy z przerażającym spokojem:
Nie musisz z nią zerwać. Nie musisz wybierać. Już wybrałam za nas oboje.
Kinga nie rób tak Popełniłem błąd
Dziecko, które noszę, nie potrzebuje ojca-kłamcy. A ja nie potrzebuję niewiernego męża.
Wyjęła z kieszeni gotowe papiery rozwodowe.
Podpisz. Przeczytaj dokładnie i podpisz. Nie będę niczego żądać, tylko dziecka. I spokoju.
Marek opadł na krzesło, chowając twarz w dłoniach. Nigdy by nie pomyślał, iż Kinga, jego uległa żona, okaże się tak stanowcza. Myślał, iż będzie płakać, błagać, wybaczy. Ale nie jej oczy były zimne jak stal.
Czy jeszcze mnie kochasz? spytał Marek.
Może kiedyś kochałam cię bardzo. Ale w chwili, gdy zobaczyłam cię trzymającego ją za rękę na targu zrozumiałam, iż moje serce przestało cię kochać.
Te słowa były wyrokiem dla ich małżeństwa. Bez krzyków, bez kłótni. Tylko kobieta, która przez niego stała się silna do końca.
Miesiące później Kinga urodziła zdrowe dziecko. Zajęta synem i układając życie na nowo, znów się uśmiechała. Spokojnym uśmiechem, już bez więzów.
A Marek czasem stał pod drzwiami z torbą prezentów i oczami pełnymi żalu. Ale drzwi nigdy się nie otwierały.
Historia została za nimi. Ta kobieta, kiedyś słaba, nauczyła się odpuszczać i żyć dla tych, którzy na to zasługiwali: dla siebie i swojego syna.
