Urlop macierzyński: przeszłość w cieniu i groźba rozwodu

Macierzyński koszmar: cień przeszłości i groźba rozwodu

Macierzyński był dla mnie, Elżbiety, prawdziwą próbą, która o mało nie zniszczyła naszej rodziny. W małym miasteczku nad Wisłą trzy lata urlopu z pierwszym dzieckiem zmieniły moje małżeństwo z Janem w pole bitwy. Teraz, gdy życie się ustabilizowało, mąż nalega na drugie dziecko, ale wspomnienia tych mrocznych dni wypełniają mnie paniką. Jego upór grozi powrotem do kłótni, a może choćby do rozwodu. Jak mogę się obronić, nie tracąc rodziny?

Gdy urodził się nasz syn, Kacper, byłam pełna nadziei. Przed macierzyństwem życie z Janem wydawało się idealne. Spotykaliśmy się dwa lata, a potem jeszcze dwa mieszkaliśmy razem bez ślubu. Nie było kłótni – ani o dom, ani o pieniądze. Dzieliliśmy obowiązki po równo, planowaliśmy wydatki i zawsze znajdowaliśmy wspólny język. Dziecko było zaplanowane, przygotowaliśmy się na trudności, ale nie wyobrażałam sobie, jak ciężka okaże się rzeczywistość. Jan, którego uważałam za kochającego i wyrozumiałego, zmienił się nie do poznania, a nasz związek zaczął się rozpadać.

Pierwsze miesiące z niemowlęciem były piekłem. Jako niedoświadczona matka nie wiedziałam, jak radzić sobie z płaczem, kolkami i nieprzespanymi nocami. Całe moje życie kręciło się wokół Kacpra, ale Jan nie rozumiał tego. Uważał, iż skoro tylko karmię dziecko co trzy godziny i podaję smoczek, to cały dzień mam wolny. „Przepraszam, ale siedzisz w domu – co jest takiego trudnego?” – mówił, wyrzucając mi, iż nie gotuję wymyślnych obiadów, rzadziej sprzątam, a jego koszule nie zawsze są wyprasowane. Gdy podgrzewałam wczorajszą zupę, krzywił się: „Tego już nie da się jeść!”. Ale pomóc mi nie zamierzał. „Ja haruję w pracy, a ty siedzisz w domu – powinnaś sobie radzić” – odrzucał, ignorując fakt, iż dziecko zajmowało mnie całą dobę.

Kłótnie wybuchały o wszystko: kurz na półce, nieumyta patelnia, wczorajsze jedzenie. Jan odmawiał pomocy choćby w weekendy, odpowiadając na moje prośby krzykiem: „Moja matka radziła sobie z trojgiem dzieci, jeszcze ogród uprawiała i codziennie gotowała! A ty z jednym dzieckiem w mieszkaniu nie potrafisz!”. Jego słowa bolały jak policzki. Człam się bezużyteczna, a jego obojętność zabijała miłość, którą do niego czułam. Najboleśniejsza jednak była kontrola finansów. Gdy przeszłam na macierzyński i przestałam zarabiać, Jan uznał, iż jestem „rozrzutna”. Żądał listy zakupów, ale kupował tylko to, co sam uważał za potrzebne. Pewnego dnia skreślił wizytę u fryzjera: „Wyglądasz normalnie, po co marnować pieniądze?”. Dusiłam się z upokorzenia.

Moje idealne małżeństwo stało się klatką. Zaczęłam marzyć o odejściu, ale nie miałam dokąd pójść – własnego mieszkania ani pracy. Przez łzy postanowiłam: przetrwam do końca urlopu, wrócę do pracy i odejdę z Kacprem. Ta myśl dawała mi siłę. Ale pod koniec macierzyńskiego coś się zmieniło. Jan nagle zabrał mnie do salonu piękności, kupił nowe ubrania, bym „wypadła idealnie” przed powrotem do pracy. Gdy Kacper poszedł do żłobka, a ja wróciłam do biura, Jan znów stał się tym czułym, troskliwym mężczyzną, w którym się zakochałam. Pomagał w domu, przestał liczyć każdy grosz – nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Kłótnie zaczęły blednąć, urazy odpływać, i odłożyłam myśli o rozwodzie. Znów staliśmy się rodziną.

Lecz ten kruchy spokój został zagrożony. Kilka miesięcy temu Jan oświadczył: „Elu, chcę drugiego dziecka”. Jego słowa uderzyły jak grom. Wspomnienia urlopu – krzyki, wyrzuty, samotność – wróciły z podwójną siłą. „Wiesz, jak było mi ciężko” – próbowałam tłumaczyć. „Nie chcę tego przechodzić jeszcze raz”. Ale machnął ręką: „Teraz zarabiam więcej, damy radę. Chcę syna, spadkobiercy!”. Jego nalegania rosły, a w oczach widziałam ten sam chłód, co w czasie macierzyńskiego. Nie słyszał mnie, nie chciał zrozumieć, jak bardzo przeraża mnie wizja powrotu do zamknięcia w domu.

Każda rozmowa o drugim dziecku kończy się napięciem. Jan naciska coraz mocniej, a ja czuję, jak panika ściska mi gardło. Widzę nieprzespane noce, jego pretensje, kontrolę finansów – i robi mi się niedobrze. „Nie jestem gotowa, Janku” – mówię. Ale on nie ustępuje: „Jesteś egoistką, myślisz tylko o sobie!”. Jego słowa ranią, i widzę, jak powraca cień tamtego nerwowego, krzyczącego Jana. Boję się, iż znów znajdziemy się na krawędzi rozwodu, ale nie potrafię zgodzić się na kolejny urlop. Tamte trzy lata niemal mnie złamały – nie chcę ryzykować zdrowiem, związkiem, duszą.

Nocami leżę bez snu, rozdarta między strachem a poczuciem winy. Jan marzy o dużej rodzinie, a ja nie mogę mu dać tego, czego pragnie. Może naprawdę jestem egoistką? A może on nie widzi, jak głęboko mnie zranił? Kocham go, kocham Kacpra, ale myśl o drugim dziecku to jak nóż w serce. jeżeli Jan nie przestanie naciskać, kłótnie znów staną się gwałtowne, a ja zacznę myśleć o odejściu. Jak znaleźć wyjście? Jak wytłumaczyć mu, iż macierzyński to dla mnie nie radość, ale koszmar, którego nie chcę powtarzać?

Siedząc w ciszy naszego mieszkania, patrzę na śpiącego Kacpra i czuję, jak serce ściska się z miłości i lęku. Chcę ocalić naszą rodzinę, ale nie wiem, czy starczy mi sił. Jan nie ustępuje, a z każdym dniem przepaść między nami rośnie. jeżeli nie znajdziemy kompromisu, nasz związek, który z takim trudem odbudowaliśmy, rozpadnie się. Stoję na rozdrożu – każdy krok to krok w przepaść.