Kolejny dzień w moim pamiętniku, a w sercu wciąż szumi lotniczy szum. Gdy wsiadaliśmy do klasy biznes, w kabinie panowała napięta atmosfera. Spojrzenia pasażerów były wrogie wobec starszej pani, gdy zająła swoje miejsce. Kapitan samolotu jednak zwrócił się do niej pod koniec lotu.
Zdzisława z niecierpliwością usiadła w fotelu. Natychmiast wybuchła kłótnia…
– Nie będę siedzieć obok niej! – wykrzyknął donośnie mężczyzna w okolicach czterdziestu lat, wpatrując się w prostą sukienkę starszej kobiety, jednocześnie zwracając się do stewardesy.
Mężczyzna nazywał się Wiktor Nowak. Nie krył swojego gniewu i pogardy.
– Przepraszam, ale to miejsce jest zarezerwowane według biletu. Nie możemy go zmienić – odparła stewardesa spokojnie, choć Wiktor wciąż przyglądał się Zdzisławie z krzywym uśmiechem.
– Te miejsca są za drogie dla takich jak my – podszedł złośliwie, rozglądając się, jakby szukał wsparcia.
Zdzisława milczała, choć w środku wszystko się ściskało. Miała na sobie najpiękniejszy swój strój – prosty, ale zadbany. Jedyny odpowiedni na tak ważne wydarzenie.
Kilku pasażerów spojrzało na siebie, niektórzy skinęli głową w stronę Wiktora.
W pewnym momencie starsza pani podniosła rękę, nie wytrzymała i odezwała się:
– Dobrze… jeżeli w klasie ekonomicznej jest wolne miejsce, przejdę tam. Całe życie marzyłam o tym locie i nie chcę nikomu przeszkadzać…
Zdzisławie było osiemdziesiąt pięć lat. To był jej pierwszy lot samolotem. Przelot z Wrocławia do Warszawy pełen był trudności: niekończące się korytarze terminali, pośpiech pracowników, niekończące się kolejki. choćby pracownik lotniska towarzyszył jej, żeby nie zgubiła się w labiryncie.
Teraz, gdy spełnienie marzeń było już na wyciągnięcie ręki, musiała stawić czoła upokorzeniu.
Stewardesa jednak nie ustępowała:
– Przepraszam, babciu, ale zapłaciłaś za ten bilet i masz pełne prawo tu być. Nie pozwól nikomu cię zastraszyć.
Spojrzała surowo na Wiktora, po czym dodała chłodno:
– jeżeli nie przestaniesz, wezwę ochronę.
Wiktor zamarł, mrucząc pod nosem.
Samolot uniósł się w niebo. Zdzisława w ekscytacji upuściła torbę, kiedy nagle Wiktor podszedł i po cichu pomógł jej podnieść rzeczy.
Oddając torba, zatrzymał się przy medalu ozdobionym krwistoczerwonym kamieniem.
– Piękny medalik – powiedział. – Rubin? Trochę znam się na antykach. Taki nie jest tani.
Zdzisława uśmiechnęła się.
– Nie wiem, ile jest wart… Ojciec podarował go mamie przed wyjazdem na wojnę. Nie wrócił. Mama przekazała mi go, gdy miałam dziesięć lat.
Otworzyła medalik; w środku znajdowały się dwa stare zdjęcia: jedno przedstawiało młodą parę, drugie – małego chłopca z szerokim uśmiechem.
– To moi rodzice… – szepnęła delikatnie. – A to mój syn.
– Lecisz do niego? – zapytał ostrożnie Wiktor.
– Nie – odrzekła, spuszczając wzrok. – Dałam go do domu dziecka, gdy był jeszcze niemowlęciem. Nie miałem wtedy żony ani pracy, nie mogłem mu zagwarantować normalnego życia. Niedawno dziękiem test DNA, napisałam mu list… ale odpowiedział, iż nie chce mnie znać. Dziś ma urodziny. Chciałam po prostu być przy nim, choćby na chwilę.
Wiktor był zaskoczony.
– To po co ten lot?
Stara pani zamglona uśmiechem, w oczach błysnęła gorycz:
– On jest dowódcą tej załogi. To jedyny sposób, żebym mógł mu się przybliżyć. Przynajmniej na moment…
Wiktor milczał. Wstyd zalewał go, ściągnął wzrok.
Stewardesa, po usłyszeniu tej historii, cicho udała się do kokpitu.
Kilka minut później głos dowódcy rozległ się w kabinie:
– Drodzy pasażerowie, zaraz rozpoczniemy zniżanie na lotnisko Chopina. Najpierw jednak chcę zwrócić się do jednej szczególnej damy na pokładzie. Mamo… proszę, po lądowaniu zostań. Chcę cię zobaczyć.
Zdział się. Łzy spłynęły po policzkach. Cisza zapadła w kabinie, a potem ktoś zaczął klaskać, inni uśmiechali się ze łzami w oczach.
Gdy samolot wylądował, dowódca złamał zasady: wybiegł z kokpitu i bez wytchnienia pobiegł do Zdzisławy. Objął ją tak mocno, jakby chciał odzyskać utracone lata.
– Dziękuję, mamo, za wszystko, co dla mnie zrobiłaś – szepnął, przyciskając ją do siebie.
Zdzisława jęknęła:
– Nie ma czego przebaczać. Zawsze cię kochałam…
Wiktor odszedł na bok, spuszczając głowę. Czuł wstyd, ale i zrozumienie, iż za skromnym strojem i zmarszczkami kryje się wielka historia poświęcenia i miłości.
Ten lot nie był tylko podróżą w przestworzach. To było spotkanie dwóch serc, które czas rozdzielił, ale w końcu odnalazło się na nowo.
