Z bólu zrodziła się miłość: dziękuję Bogu, iż posłał mi Piotra!
Mam na imię Anna Nowak i mieszkam w Płocku, w sercu Mazowsza, nad brzegiem Wisły. Od wczesnych lat dziecięcych byłam zauroczona dziećmi — jako mała dziewczynka godzinami obserwowałam maluchy bawiące się na podwórku, marząc o dniu, kiedy będę miała własne. W wieku 25 lat ta wizja była już prawie namacalna: zatrzymywałam się w parku, patrząc, jak dzieci biegają, śmieją się, przewracają i z powrotem wstają, a w moim sercu rosło pragnienie zostania matką.
Michał był moim pierwszym prawdziwym mężczyzną. Snuliśmy plany, rozmawialiśmy o ślubie, a kiedy dowiedziałam się, iż jestem w ciąży, szczęście zalało mnie jak fala. Już widziałam naszą rodzinę, nasz dom, nasze maleństwo. Dla niego jednak ta wiadomość była jak cios. Zbladł, zamknął się w sobie, a potem po prostu zabrał swoje rzeczy i wyszedł z mieszkania, które dzieliliśmy. Zostałam sama — porzucona, z dzieckiem pod sercem, bez słowa pożegnania. Nigdy więcej go nie widziałam. Noce były pełne bezsenności, a myśli błąkały się jak osy: aborcja, oddanie dziecka, samotne wychowanie. Pierwsze dwie opcje gwałtownie odrzuciłam — to byłoby zdradą samej siebie. Trzecią opcję przyjęłam z lękiem, wiedząc, iż spotkam się z dezaprobatą rodziców i ich wiecznymi wyrzutami, ale byłam gotowa walczyć.
Mówią, iż poranek mądrzejszy wieczoru, a ten przyniósł mi nadzieję. Tamtego dnia, idąc do pracy z ciężkim sercem, spotkałam przed wejściem Piotra. Był moim sąsiadem — wysokim, dobrym człowiekiem, który nie raz dał mi do zrozumienia, iż mu się podobam. Chwytałam jego spojrzenia, długie, ciepłe, widziałam, jak spieszy pomóc z zakupami, gdy wracałam ze sklepu. Zwykle przechodziłam obok, rzucając tylko krótkie “cześć”, ale tamtego poranka zatrzymałam się. Zaczęliśmy rozmawiać. Zapytał o Michała, a ja, sama nie wiem dlaczego, wylałam przed nim całą swoją ból, strach i samotność. Wieczorem czekał na mnie przed blokiem z czerwoną różą w dłoni, a miesiąc później wzięliśmy ślub. Nie chciałam wesela — wydawało mi się to hipokryzją, ale Piotr nalegał: „Wszystko będzie dobrze, uwierz”.
Mój mąż był złotym człowiekiem — dobrym, mądrym, troskliwym, z otwartym sercem. Ale ja go nie kochałam. Gdy urodziła się nasza córka Kasia, działał cuda: w cztery dni zamienił nasz dom w bajkę, samodzielnie wszystko wyremontował, urządził jej pokój tak, iż lśnił jak z dziecięcych marzeń. Przyjaciele mu pomagali, a ja widziałam, jak promienieje z dumy. Coś we mnie drgnęło, ciepło rozlało się po sercu, ale iskry, tej magicznej nici, wciąż nie było. Piotr walczył o moje serce, nie poddając się, otaczał mnie troską, ale pozostawałam zimna jak skała.
Potem los uderzył nas ponownie. Urodził się nasz syn — słaby, chory, z ciężką diagnozą. Lekarze patrzyli na nas z litością: „Zostawcie go, tak będzie lepiej”. Spojrzałam w oczy Piotra — dostrzegłam w nich ten sam strach, który rozrywał mi duszę. Odmówiliśmy, trzymając się siebie nawzajem jak bójcy ratunkowej. Ale tydzień później nasz maluszek zmarł. W nocy płakaliśmy razem — trzymał mnie w objęciach, szeptając, iż może nasz syn poszedł tam, gdzie nie będzie cierpiał. Ta strata nas złamała, ale też złączyła mocniej niż mogłam przypuszczać. Tej nocy po raz pierwszy poczułam, iż go kocham — nie tylko go szanuję, nie tylko jestem wdzięczna, ale naprawdę kocham, całym sercem. Z bólu, jak z popiołów, zrodziła się miłość.
Potem, jakby z cudu, pojawili się nasi chłopcy — dwa ruchliwe, promienne huragany. Teraz w naszym domu nie brakuje śmiechu, ciepła, życia. Szaleję za Piotrem, ojcem moich dzieci, moim zbawcą. Pojawił się w moim życiu, gdy wpadałam w przepaść, i wyciągnął mnie w stronę światła. Wierzę, iż to Bóg go mi zesłał, byśmy razem przeszli przez łzy i doczekali dnia, gdy będziemy niańczyć wnuki. Każdego ranka patrzę na niego i myślę: dziękuję, iż jesteś. Dziękuję, iż nie poddałeś się. Z naszego smutku zrodziło się szczęście — prawdziwe, niezłomne jak skała. I wiem, iż z nim jestem gotowa iść przez życie do końca.
