Mam 48 lat i właśnie dowiedziałam się, iż jestem w ciąży. Powinnam czuć radość, oczekiwanie, ale w moim sercu gości tylko rozpacz. Mój mąż, z którym spędziłam ponad 20 lat życia, postanowił odejść. Kilka dni temu podał papiery rozwodowe, a ja czuję, iż cały świat mi się rozpada. Nie wiem, jak mam poradzić sobie z tą sytuacją.
Kiedy dowiedziałam się, iż spodziewam się dziecka, byłam w szoku. Nigdy nie planowałam ciąży w takim wieku. Dzieci były już dorosłe, mieliśmy rozpocząć spokojniejsze życie. Mój mąż, zamiast wsparcia, tylko odsunął się coraz bardziej. Nasze małżeństwo od jakiegoś czasu przechodziło kryzys, ale nie spodziewałam się, iż w momencie, kiedy najbardziej potrzebuję bliskości, zostanę sama.
Pamiętam, jak przyszedł do domu z wyrazem chłodu na twarzy i powiedział: "To koniec, nie możemy tak dłużej żyć". Zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, wyciągnął papiery rozwodowe. Mówił o tym, iż nasze życie straciło sens, iż chce zmienić coś w swoim życiu, a ja jestem dla niego ciężarem. W jednej chwili zrozumiałam, iż jestem zupełnie sama – z rozwodem wiszącym nad głową i rosnącym we mnie życiem.
Nie wiem, co teraz robić. Wszyscy patrzą na mnie z litością, choć udają, iż tego nie robią. Czuję się bezradna. Codziennie myślę o przyszłości – czy poradzę sobie sama z małym dzieckiem? Czy uda mi się utrzymać nasze wspólne życie na barkach tylko jednej osoby? Nie wiem, jak mam powiedzieć naszym dzieciom, iż będą miały nowego brata lub siostrę, kiedy ojciec postanowił je zostawić.
Czy mam walczyć o nasze małżeństwo, o męża, który już mnie opuścił? A może powinnam skupić się na nowym życiu, które rośnie we mnie? Na razie nie mam odpowiedzi na te pytania, ale czuję, iż każda decyzja, jaką podejmę, wpłynie na moją przyszłość i przyszłość mojego dziecka.
