Zamieńmy się pokojami, przecież mamy dziecko” — jak żona brata próbowała wygryźć Aleksandra z jego przestrzeni

Pewna historia wydarzyła się u mojego dobrego znajomego, z którym studiowaliśmy razem na uniwersytecie. Nazywa się Aleksander, ma zaledwie dwadzieścia dwa lata i mieszka w trzypokojowym mieszkaniu rodziców na jednym z osiedli we Wrocławiu. Z pozoru zwyczajna sytuacja: pod jednym dachem żyją trzy pokolenia – rodzice, on oraz rodzina starszego brata, który niedawno doczekał się dziecka.

Brat Saszki, Jakub, zarabia niewiele, by pozwolić sobie na wynajem osobnego mieszkania, więc z żoną Kasią i niemowlęciem muszą dzielić przestrzeń z rodzicami i młodszym bratem. Każdy ma swój pokój, kuchnia i łazienka są wspólne. Czasem bywa ciasno, ale do niedawna wszyscy żyli w zgodzie. Aleksander nie narzekał – trzymał dystans, uczył się, dorabiał i, jak mówią, nikomu nie przeszkadzał.

Pewnego dnia jednak Kasia, żona brata, podeszła do Saszki z „ważną” propozycją:

— Sasza, no przecież mamy małe dziecko… może zamienimy się pokojami? U ciebie jest słoneczna strona, tyle światła! A u nas ciągle półmrok i chyba choćby wilgoć. Dla malucha to niezdrowe…

Sasza zaniemówił. Wiedział, iż z tą wilgocią to bzdura – nikt wcześniej na to nie narzekał. Poza tym jego pokój, choć o dwa metry mniejszy, był znacznie wygodniejszy: kwadratowy, ciepły, przytulny. W pokoju brata i Kasi był balkon, nierówne ściany i ciągły przeciąg. Nie mówiąc już o tym, iż właśnie przez ten balkon mama wieszała pranie, ojciec trzymał narzędzia, a Kuba wychodził tam zapalić.

Kasia nie ustępowała:

— No i tak nasz pokój jest większy! A jeżeli ci przeszkadza chłód – jesteś facetem, weź i uszczelnij okna. To nie fizyka kwantowa!

Aleksander wściekał się w środku. Chciano mu odebrać jego kąt, zasłaniając się dzieckiem. Jakub milczał jak zaklęty. Ani słowem nie wspomniał, iż chce się wyprowadzić. Tylko Kasia chodziła w kółko, przekonywała, wmawiała, iż to słuszne, iż on musi…

Aleksander odmówił. Grzecznie, ale stanowczo. Nie chciał mieszkać w pokoju-bramie, gdzie co chwilę ktoś będzie wpadał po skarpetki, pieluchy czy papierosy. Nie chciał rezygnować z prawa, by zaprosić dziewczynę i nie bać się, iż w tym momencie ktoś zacznie grzebać w szafce po proszek.

— Pokój rodziców to ich terytorium. Pokój brata – dla jego rodziny. A mój to jedyne, co mam – powiedział Kasi. – Wybaczcie, ale nie zamierzam nic zmieniać.

Po tej rozmowie atmosfera w domu stała się gęsta. Kasia przestała się do niego odzywać, przechodziła obojętnie, rzucała kłujące spojrzenia, jakby zrobił coś strasznego. Jakub udawał, iż problemu nie ma. Rodzice nie wtrącali się, zachowując neutralność.

Aleksander widział to wszystko, ale nie przejmował się. Wiedział, iż Kasia po prostu stosuje wygodną taktykę – naciska przez „dobroć”, „troskę” i „potrzeby dziecka”. Tylko iż w tej manipulacji nie było miejsca na jego interesy.

— Nie mam nic przeciwko pomocy – powiedział mi. – Ale dlaczego zawsze mam tracić własny komfort? Dlaczego to ja mam ustępować, a nie oni zadbać o siebie sami?

Miał rację. Każdy ma prawo do swoich granic. choćby jeżeli mieszka u rodziców. choćby jeżeli ma dwadzieścia dwa lata. choćby jeżeli ktoś ma dziecko.

Kasia się obraziła. Oczywiście. Nie udało jej się postawić na swoim. Ale Aleksander był pewien – to nie jego wina. I nie zamierzał czuć się winny, bo odmówił rezygnacji z jedynej własnej przestrzeni.

Czasem, by pozostać sobą, trzeba po prostu powiedzieć stanowcze „nie”.