Zaświadczenie

Stałam przy oknie w szpitalnej sali, gdzie leżała moja matka. Za parawanem unosił się zapach gumy i czegoś stęchłego. We śnie wołała brata, ojca, ale moje imię choćby jej nie przyszło na myśl.

„Znowu” — szepnęłam. Przypomniałam sobie, jak w dzieciństwie mama śmiała się przed gośćmi, opowiadając, jak dzięki zaświadczeniu o ciąży dostała przydział na mieszkanie.

— A pani kim jest? — W drzwiach stanęła pielęgniarka, zbierając zużyte strzykawki.
— Ja… — przełknęłam powietrze. Słowa utknęły w gardle. W uszach dźwięczał tylko głos matki, ten sam, który słyszałam przez całe życie:

„Zaświadczenie! Zaświadczenie!”

Tak powstałam w rodzinnej opowieści — nie jako dziecko, tylko „kwit na metry”.

Pamiętam, gdy miałam może sześć lat. Mama oprowadzała gości po mieszkaniu:
— Sześć metrów na osobę: tata, ja, Krzysiek i… to. — Wskazała palcem mój nos. Uśmiechałam się — dziecko pragnie ciepła, miłości, a ja gotowa byłam zdobyć je śmiechem, byle zwrócić na siebie uwagę.

Gdy miałam osiem lat, przewróciłam się na rolkach. Złamana noga, skomplikowana operacja. Po kilku miesiącach przyszło odszkodowanie. Mama dzwoniła do wszystkich, rozradowana:
— Nie na darmo córka nogę złamała! Kupiliśmy taką piękną ściankę — zachwyt na całe życie!

Wtedy zrozumiałam: choćby mój ból był tylko cyfrą w domowym budżecie.
— Ty u nas nie dziecko, tylko zysk! — śmiali się rodzice.

Przestałam zabiegać o ich uwagę. Wyszłam za mąż i wyprowadziłam się.
— Będzie teraz wolny pokój, oddamy Krzysiowi! — usłyszałam zamiast gratulacji. W prezencie dostałam kartkę, choćby bez podpisu…

Z każdym nowym ciosem serce kurczyło się coraz bardziej, a w środku rosła zimna pustka. Przestałam dzwonić. Nie z dumy, ale z poczucia, iż mnie tam nigdy nie było.

Dziś w sali panowała cisza. Matka oddychała ciężko. Nagle poruszyła palcem i wyszeptała:
— Zaświadczenie… Gdzie jesteś?

Drgnęłam. Znów to słowo.
— Tutaj. Jestem — odparłam cicho.
— Gdzie mój przydział? — Szarpnęła się nerwowo. — Gdzie moje metry?

Rzuciła się, jakby szukała dokumentu, a nie mnie. Na moment zastygła. Wpatrzyła się we mnie, ale wzrok przeszył mnie na wylot, jak przez szybę. I… znów odwróciła głowę.

Spojrzałam przez okno, gdzie pomarańczowa latarnia rozcinała mrok, i krzyknęłam szeptem:
— Wszech-świe-cie, daj znak, iż nie jestem przypadkiem! Że jestem! Że żyję!

Odpowiedzi nie było. Nagle przypomniały mi się słowa, które gdzieś wyczytałam: *Nie ma większej ciemności niż serce złamane brakiem ciepła. Tylko w tych odłamkach znajdzie się miejsce dla prawdziwej miłości.*

Po raz pierwszy pozwoliłam sobie płakać — nie cichym szlochem, ale potokiem łez. Dusza pękła, a wraz z łzami spłynęła etykietka „zaświadczenia”. W bólu poczułam, iż jednak istnieję.

O świcie matka otworzyła oczy.
— Przydział… gdzie? — wyszeptała.

Zamarłam.
— Tutaj — odparłam spokojnie, ze zdziwieniem słysząc, iż mój głos już nie drży. W środku nie było już bólu.
— Ale nie jestem dokumentem. Jestem twoją córką, Weroniką.

Coś we mnie przesunęło się na miejsce. Zrozumiałam, iż można kochać, choćby gdy cię nie widzą. Miłość to nie transakcja, ale strumień, który sama decyduję, czy wypuścić na zewnątrz.

Wyszłam ze szpitala lekka. W głowie nie było planów, żalu, tłumaczeń. W parku świeciło słońce, a między drzewami tańczyły plamy światła. *Jakie piękne* — pomyślałam. Zwolniłam kroku, poddając twarz jego blaskowi.

W alejce dziewczynka upuściła loda. Łzy na jej twarzy przypomniały moje.
— Masz mój — podałam jej wafelkowy pucharek.
— A pani kto?

Uśmiechnęłam się, czując, jak serce rozszerza się jak niebo.
— Jestem Weronika. Po prostu Weronika.

W środku zapłonęło ciche światło, jakby ktoś włączył ciepły prąd. Zrozumiałam, iż przeszłość zostawiłam daleko za sobą, a dusza otworzyła się na teraźniejszość. Słyszałam śpiew ptaków, szelest liści, śmiech dzieci. Ożyłam!

Wróciłam do szpitala. Matka spała. Usiadłam przy niej, wzięłam jej dłoń, nie czekając na odpowiedź. Czułam, jak światło we mnie wylewa się na zewnątrz, bez pytania, czy ktoś je przyjmie.

Tak dodatkowy metr kwadratowy stał się nieskończonym pokojem. Bo ściany są w nas, i tylko my decydujemy, kiedy je rozebrać, by wpuścić światło.