Dziś opowiem historię, która rozegrała się na naszym podwórku w jednym z blokowisk w Łodzi. Pełna dramatycznych zwrotów, bólu i niespodzianek, jak scenariusz tragicznego filmu.
Przenieśliśmy się do tej dzielnicy pod koniec lat siedemdziesiątych, gdy ukończono ostatni blok w kwartale. Uchodził za niemal luksusowy — nowy, z przestronnymi mieszkaniami. W pobliżu otwarto szkołę, więc dzieci nie musiały przemierzać pół miasta. Rok szkolny zaczynał się nie we wrześniu, ale w połowie lutego, by rodziny zdążyły się zadomowić. Po wojnie mieszkanie było marzeniem, a tu — tanie lokum w nowej okolicy. Zasiedlili się głównie młodzi rodzice z dziećmi, więc gwałtownie rozbrzmiało tu beztroskie echo zabaw.
Dzieci gwałtownie się zaprzyjaźniły. Latem biegały gromadą, wiedząc już, kto do której klasy pójdzie. Tylko jedna dziewczynka, Kinga, trzymała się z boku. Mając dziesięć lat, wciąż siedziała w domu. Wychodziła tylko po zakupy z mamą lub babcią, choć nam, sześciolatkom, pozwalano już na samodzielne spacery. Szeptaliśmy, iż matka Kingi to tyranka, bijąca córkę za byle co.
Pewnego dnia postanowiliśmy ją zaprosić na podwórko. Drzwi otworzyła jej matka i ku naszemu zaskoczeniu powiedziała, iż marzy, by Kinga częściej wychodziła, ale córka woli samotność. Odeszliśmy z kwitkiem, postanawiając nie wtrącać się więcej.
Kinga dorastała pod czujnym okiem matki i babci, które chciały, by była wykształconą damą. Wyróżniała się — zawsze schludna, powściągliwa, nie jak my, wędrujące po opustoszałych placach budowy. Czasami nocą z jej mieszkania dobiegały dźwięki skrzypiec — tak przejmujące, iż ciarki przechodziły po plecach.
Po paru miesięcy wprowadziła się kobieta z synem, Wojtkiem. Zamieszkali na tym samym piętrze co Kinga. I stało się coś niespodziewanego — Kinga i Wojtek zaprzyjaźnili się. Po raz pierwszy widywali ją na podwórku: śmiała się, bawiła, zamiast tkwić w czterech ścianach. Ta przyjaźń wydawała się ratunkiem dla samotyski.
Lata mijały. Kinga i Wojtek skończyli osiemnaście lat, razem poszli na studia. Ale Kinga ich nie ukończyła — w wieku dziewiętnastu lat Wojtek nalegał na ślub. niedługo zaszła w ciążę, a po roku urodził się syn, Jakub — łudząco podobny do ojca, z ciemnymi włosami i przenikliwymi zielonymi oczami. Krewni się cieszyli, a podwórko huczało od plotek o młodej rodzinie.
Wkrótce do klatki wprowadziła się samotna kobieta, Beata, około czterdziestki. Była skryta, ale gwałtownie zdobyła sympatię sąsiadów: raz przyniosła komuś leki, innym razem pomogła z ciężkimi torbami. Kinga często prosiła Beatę, by odbierała Kubę z przedszkola, gdy sama pracowała do późna.
Pewnego dnia wszystko się zawaliło. Kinga wróciła wcześniej z pracy, marząc o wieczorze z mężem i synem. Gdy otworzyła drzwi, zastygła: Beata i Wojtek całowali się w ich salonie. Prawda wyszła na jaw. Beata nie tylko pomagała z dzieckiem — od miesięcy była w ich domu, gdy Kinga pracowała. Zdrada trwała długo.
Oślepiona bólem Kinga wyrzuciła Wojtka. Ten, bez mrugnięcia okiem, spakował się i przeprowadził do Beaty, mieszkającej piętro wyżej. Babcia Kingi zmarła lata wcześniej, a matka wyjechała z nowym mężem do innego miasta. Kinga została sama z synem. Marzyła o wyprowadzce, ale nie mogła: matka Wojtka, babcia Kuby, uwielbiała wnuka i nie chciała stracić z nim kontaktu. Kinga, zaciskając zęby, pozostała w tym samym bloku, gdzie każdy kąt przypominał o zdradzie.
Po paru latach Beata urodziła Wojtkowi syna, Michała, uderzająco podobnego do Kuby. Chłopcy nie utrzymywali kontaktu — Beata i Wojtek trzymali ich z dala od siebie. Wojtek zaczął pić, podobnie jak Beata. Stracił pracę, brakowało pieniędzy, dzieci głodowały. Matka Wojtka, starsza pani Zofia, wzięła na siebie opiekę nad oboma wnukami, kupując im jedzenie i ubrania.
Ale zdrowie pani Zofii się pogorszyło. Trafiła do szpitala. Kinga, mimo urazy, nie mogła zostawić Michala samemu sobie. Wojtek i Beata zapominali odebrać go z przedszkola, nie karmili go regularnie. Kinga, zaciśnięcie zębów, zaczęła dbać także o drugiego chłopca.
Tragedia nadeszła, gdy pani Zofia zmarła na zawał, dowiedziawszy się, iż Wojtek w pijackiej bójce zabił kolegę i trafił do więzienia. Beata zniknęła, porzucając Michala. Kinga nie oddała go do domu dziecka — i tak wycierpiał za dużo. Za skromną pensję wychowywała dwóch synów, odmawiając sobie wszystkiego.
Lata mijały. Jakub wyjechał do Warszawy, dostał prestiżową pracę. Michał po dziewiątej klasie poszedł do technikum, został elektrykiem. Kinga przeszła na emeryturę, a synowie, wdzięczni za jej poświęcenie, regularnie przysyłają jej pieniądze. Czasem odwiedzają Łódź, ale rzadko.
Kinga spotkała starość w cieniu wspomnień o bólu i zdradzie, ale z dumą za synów, których wychowała sama. Jej historia opowiada, jak serce może znieść najgorsze, by chronić tych, których kocha.
