Wiedziałam prawdę o tobie: jak kłamstwo niszczy dzieciństwo i leczy je miłość
Ewa już miała się położyć spać, gdy z pokoju dziecka dobiegł cichy, stłumiony szloch. Zerwała się jak oparzona i pobiegła do syna.
— Synku, co się stało? — przysiadła na brzegu łóżka, kładąc dłoń na jego ramieniu.
Kacper gwałtownie odsunął się, wtulając twarz w poduszkę, i mruknął przez łzy:
— Idź sobie. Nie chcę cię widzieć.
Ewę przeszył dreszcz.
— Co mówisz, Kacper? Dlaczego?
— Bo ty… ty jesteś zła! — chłopiec podniósł się, jego oczy były pełne łez. — Tata mi wszystko powiedział! Wiem prawdę o tobie!
Przypomniała sobie, jak to się zaczęło — od zdania, które Marek powtarzał przy każdej kłótni:
— Skoro taka jesteś mądra — to się rozwiedź!
I za każdym razem milczała, połykając urazę i zostając. Bo tak ją nauczono — kobieta ma znosić, trzymać rodzinę razem, dźwigać ciężar, choćby jeżeli już nie żyje, a tylko wegetuje.
Ale tamtego dnia coś w niej pękło. Spojrzała mężowi w oczy i po raz pierwszy nie ustąpiła.
— Dobrze — powiedziała spokojnie Ewa.
On osłupiał. A potem, jak zwykle, uśmiechnął się szyderczo:
— Prześpisz się z tą decyzją — i zmienisz zdanie.
Ale nie zmieniła. Całą noc leżała w ciemności, przypominając sobie każdy rok z nim. Kłótnie. Pogardę. Cień teściowej w ich domu. Żadna decyzja, żaden wybór — nic nie działo się bez zgody matki Marka. A gdy zrozumiała, iż choćby syn widzi w babci i ojcu prawdziwych gospodarzy, pojęła: jej tu już nie ma.
Rano w milczeniu zbierała dokumenty. Marek krzyczał, wyrywał firanki, zabierał żelazko, garnki, poduszki. choćby zasłonę prysznicową — wszystko, co kupili w małżeństwie, wyciągał z domu.
— To teraz żyj sobie bez nas i bez naszych rzeczy! — rzuciła na odchodnym teściowa, ściskając w ręce ciężką torbę.
Ewa stała w pustym mieszkaniu i nie płakała. Ani jednej łzy.
Sąd przeszedł bez nich — ani Marek, ani jego matka się nie pojawili. I ku jej zdziwieniu, przez dwa lata nikt choćby nie próbował odebrać jej Kacpra. Pracowała, wychowywała syna, nie szukała miłości, ale miłość sama zapukała do jej drzwi.
Tomek pojawił się niespiesznie. Nie rzucał wielkich słów, nie obiecywał gwiazd, po prostu był. Pomagał. Słuchał.
— Rozumiem — mówił. — Masz syna, i on jest najważniejszy. I tak powinno być. Zaprzyjaźnimy się.
Ewa jeszcze wtedy nie wiedziała, jak te proste i dobre słowa mogą zostać pewnego dnia użyte przeciw niej.
Na początku wszystko było spokojne. Kacper i Tomek bawili się, rozmawiali o samochodach, budowali garaże z klocków. Ale od jakiegoś czasu syn zaczął się oddalać. Nie patrzył w oczy, odpowiadał szorstko. A tamtej nocy kazał jej wyjść.
— Chcesz mnie oddać! — krzyknął, zrywając się z poduszki. — Będziecie mieć nowe dziecko, a ja wam nie będę potrzebny! Wyślecie mnie do domu dziecka!
Ewie zamarło serce.
— Kto ci to powiedział, Kacper?
— Tata! On mówił, iż już się umówiliście, żeby mnie zabrał, bo wam przeszkadzam!
Ledwo powstrzymywała łzy, gdy przytulała syna i szeptała:
— Nigdy, słyszysz? Nigdy cię nie zostawię. Jesteś mój. Najdroższy.
Z początku się wyrywał, ale w końcu przytulił się w odpowiedzi. Tylko w jego oczach została niepewność. Zwątpienie. I to było najgorsze.
Minęło kilka dni. Kacper wrócił od ojca rozpromieniony — opowiadał, jak pływał łódką, jak złapał rybę. A po paru godzinach siedział cicho, spuszczając wzód, i milczał.
— Byłeś taki szczęśliwy. Co się stało?
— Wszystko w porządku — rzucił krótko i odwrócił się.
— Kacper — przysiadła obok. — Proszę, powiedz…
— To ty go poprosiłaś, tak? — wybuchnął. — Żeby mnie zabrał, bo wam przeszkadzam!
To już nie był tylko ból. To był cios prosto w serce.
Ewa wzięła telefon. Głos Marka w słuchawce był beztroski, leniwy.
— A czego chcesz? Jest z tobą, wszystko gra.
— Chcę, żebyś nie kłamał. Jeszcze raz spróbujesz nastawić syna przeciwko mnie — nigdy go więcej nie zobaczysz. Zrozumiałeś?
— To ty mi grozisz? — zachrypiał. — Sameś se wymyśliła!
— Naprawdę? Kacper też sam wymyślił, iż wyślę go do domu dziecka, jak tylko urodzę kolejne dziecko?
Milczenie.
— Przez dwa lata zapłaciłeś alimenty trzy razy. Chcesz, żebym złożyła wniosek? Sąd na pewno doceni twoje „opowieści”.
Znowu cisza.
— Uważaj, co mówisz, Marek. Nigdy więcej.
Odłożyła słuchawkę i westchnęła. Trzęsła się, ale obok był Tomek. PodeszTomek objął ją mocno, a w jego spojrzeniu była pewność, iż teraz już nikt nie zrani ani jej, ani Kacpra.
