„Usłyszałaś to, czego nie powinnaś”: gdy miłość przechodzi przez zdradę i przebaczenie
Kinga szykowała się do tego dnia jak do święta. Wybrała nową sukienkę, upiekła ulubione ciasto męża – to z wiśniami i kruszonką, od którego Tomek zawsze mruczał z zachwytu. Kupiła bukiet – delikatne, kremowe róże – i wyjechała wcześniej. Dziś Helena Stanisławowa, teściowa, zaprosiła ich na obiad. Dzień Matki, wszystko musiało być idealne.
Tomek, jak mówił, miał być na ważnym spotkaniu. Gdy więc Kinga podjechała pod znaną blokową pięciopiętrowkę w Łodzi i zobaczyła pod bramą jego samochód, w piersi ścisnęło ją zimno.
— Dziwne… — szepnęła.
Postanowiła zrobić niespodziankę. Wyjęła klucz, cicho przekręciła go w zamku. Zsunęła buty, bosymi stopami weszła do przedpokoju, wstrzymując oddech. Z kuchni dobiegały głosy. Chciała zawołać – ale zamarła. Mówili o niej. Teściowa i Tomek.
— Tomku, no posłuchaj… — Helena Stanisławowa mówiła stanowczo. — Ten związek to pomyłka. Milczałam. Ale dłużej nie mogę. Ona nie jest dla ciebie. Ani pochodzenia, ani posagu. Ani wychowania, ani rozumu.
— Mamo…
— Co „mamo”?! Ta jej nienaturalna mina, ciągle buja w obłokach. Ani stylu, ani gustu. Ani głowy. Pisze jakieś brednie, jakby to była praca. Kim ona jest? Poetką? Wierszami dzieci nakarmisz?
— Mamo, dość… — głos Tomka drżał.
— A popatrz na Katarzynę – córkę Marii Antoniny. Wychowana, wykształcona, piękna, mieszkanie własne, rodzice z pieniędzmi. A ta twoja… Co ci dała, oprócz tego wiecznie głodnego spojrzenia?
W Kingi wnętrzu ścięło się lodem. Oparła się o ścianę. Słowa biły ją po sercu jak batem. „Nieważna. Przebiegła. Bez przyszłości”.
— Ona jest dobra… — bronił żony Tomek — kocham ją…
— Miłość, miłość… Pomyśl o przyszłości. O dzieciach. Będziesz ją utrzymywał całe życie? Nic nie potrafi, choćby ubrać się jak człowiek.
Kinga nie wytrzymała. Odwróciła się, cicho wyszła i, nie patrząc, powłóczyła się przed siebie. Chłodny jesienny wiatr smagał twarz, łzy płynęły same. W głowie wirowały jej słowa: „nie pasujesz… bez stylu… nie potrafisz…”.
Wieczór. Siedziała w kawiarni, wpatrzona w kubek z zimną kawą. Zadzwoniła do Tomka:
— Nie przyjdę. Byłam u was. Wszystko słyszałam.
— C-co?! — zdrętwiał.
— Wszystko. Że nie jestem dla ciebie. Że jestem beztalenciem. Że nie zasługuję choćby na twoje nazwisko.
Milczenie.
— Kinga… No mamo… ona po prostu się martwi…
— O ciebie, czy o swoją dumę?
Rozłączyła się. Wróciła do domu późno. W milczeniu przeszła do sypialni. Tomek próbował tłumaczyć, usprawiedliwiać matkę, ale Kinga nie chciała słuchać.
Następne dni były zimne – jak ulica. Unikała męża, żyła jak we mgle. Aż pewnego ranka, parząc ulubioną kawę, nagle poczuła mdłości. Zakręciło jej się w głowie. Spóźniona miesiączka, dziwne zmęczenie…
Kupiła test. Dwie kreski.
Ciąża.
Tę, o której marzyła. ale teraz – to był cios.
— Jestem w ciąży — powiedziała wieczorem.
Tomek zbladł, potem się uśmiechnął:
— Naprawdę? To cud!
— Naprawdę. Tylko nie jestem pewna… czy chcę ją urodzić. Z twoją mamą… z tym, co mówiła…
Podszedł, objął ją.
— Nie jesteś sama. Będziemy rodziną. Prawdziwą. Mama – nie wieczna. A dziecko – to nasze. Jestem z tobą.
Następnego dnia pojechali do Heleny Stanisławowej.
— Mamo… — zaczął Tomek, ściskając dłoń żony. — Będziemy mieli dziecko.
Kobieta zastygła. Potem w jej oczach zabłysło: łzy czy światło?
— Wy… serio? Boże… Zostanę babcią?!
Podeszła do Kingi, objęła ją. Ciepło, naprawdę.
— Wybacz mi, córeczko. Wiele ci wyrządziłam. Głupia jestem, stara. Ale to cud. Urodzisz nam aniołka.
W kuchni zagotował się czajnik. Zaczęło się zamieszanie.
Kinga i Tomek zamienili spojrzenia. I po raz pierwszy od dawna – uśmiechnęli się. Może teraz wszystko dopiero się zaczyna…
