8 lat temu w szpitalu zamieniono nam dzieci – dostałam nie swoją córkę. Moja jest w obcej rodzinie. Oto, co zrobiłam…

Wszystko zaczęło się od drobiazgu od maleń, wydawałoby się, błahego szczegółu. Kinga choćby nie przypuszczała, iż ta błędna drobnostka otworzy przed nią przepaść, w którą nie sposób spojrzeć bez dreszczy. Wszystko zaczęło się od truskawek.
Zosia jej córeczka, jej świat, jej oddech, jej dziewięć lat życia wypełnionych miłością i troską nagle pokryła się czerwonymi plamami po kawałku słodkiego deseru. Nic poważnego, pomyślała Kinga. Alergia zdarza się. Ale gdy lekarz, nie zaglądając do historii choroby, rzucił: No, u niektórych bywa na owoce, coś w jej piersi zadrżało. W ich rodzinie nigdy nie było alergii. Ani u niej, ani u męża, ani u rodziców. Nigdy.
Potem oczy.
Brązowe. Głębokie jak noc, jak czekolada, jak oczy męża. A Kinga miała szaroniebieskie, jak poranne niebo nad Bałtykiem. Patrzyła na córkę i nie poznawała. Nie było w niej ani jednej swojej cechy. Ani kształtu brwi, ani linii podbródka, ani choćby tego nawyku mrużenia oczu w świetle, który Kinga przekazałaby całemu światu, gdyby tylko mogła.
Genetyka to skomplikowana sprawa uśmiechnął się pobłażliwie lekarz, przeglądając wyniki. Rekombinacja genów, mutacje Może u babci od strony męża było podobnie?
Kinga milczała. Nie szukała wymówek. Słuchać nie rozumem sercem. A serce matki nie da się oszukać. Bije w rytm dziecka, choćby jeżeli to nie jej. A teraz biło nie w takt. Rwało się.
Nocą, gdy dom pogrążył się w ciszy, gdy mąż spał, a Zosia wtuliła się w kocyk z króliczkiem, Kinga wyciągnęła starą kartonową pudło, zakurzone na najwyższej półce szafy. Leżały tam dokumenty ze szpitala pieluszka, opaska z imieniem, zdjęcie z różowymi czapeczkami i akt urodzenia. Czytała każdą linijkę jak modlitwę. Aż nagle wzrok zawiszedł na podpisie pielęgniarki.
Niewyraźne, jakby celowo pokręcone bazgroły. Jakby ktoś chciał, by nikt tego nie odczytał. Jakby ktoś wiedział, iż pewnego dnia ktoś będzie szukał prawdy.
I Kinga zaczęła kopać.
Najpierw cichutko, po omacku, jak ślepiec w ciemności. Potem z rozpaczą osaczonego zwierzęcia, z wściekłością matki, która nagle zrozumiała, iż może stracić wszystko. Znalazła w sieci kobiety, które rodziły tego samego dnia w tym samym szpitalu. Trafiła na Agnieszkę kobietę z sąsiedniej dzielnicy, z podobną córeczką, o tym samym imieniu: Zosia.
Spotkały się w kawiarni. Jesienny desz