Był zimowy wieczór 1950 roku, a mróz przenikał do kości. W ciemnym pomieszczeniu, z glinianymi ścianami i zapachem wilgoci, siedemnastoletnia dziewczyna dyszała, kurczowo trzymając się prześcieradeł, gdy skurcze nią wstrząsały. Była sama, poza położną, starszą kobietą o szorstkich dłoniach i sercu przyzwyczajonym do tragedii.

Zima roku 1950 wdzierała się aż po kości. W ciemnym pokoju, z kamiennymi ścianami i zapachem wilgoci, siedemnastoletnia Jolanta łkała, trzymając się prześcieradeł, gdy skurcze wstrząsały jej ciałem. Była sama, oprócz położnej – starszej kobiety z szorstkimi rękami i sercem przyzwyczajonym do tragedii. Gdy w końcu krzyk noworodka przerwał ciszę, Jolanta poczuła, jak dusza wręcza […]