Nazywam się Zofia i mam 28 lat. Od prawie dziesięciu lat jestem samotną matką mojego syna, Kacpra. Jego ojciec, Jakub, odszedł niespodziewanie, gdy Kacper był jeszcze niemowlęciem. Nagła wada serca zabrała go z tego świata zbyt wcześnie. Miał zaledwie 23 lata.
Byliśmy młodzi ledwo dorośli gdy dowiedzieliśmy się, iż jestem w ciąży. Przestraszeni. Podekscytowani. Zagubieni. Ale kochaliśmy się głęboko, namiętnie. I byliśmy zdeterminowani, by dać radę. Jakub oświadczył się tej samej nocy, gdy usłyszeliśmy bicie serca Kacpra. To ciche „bum-bum” przewróciło nasz świat do góry nogami w najpiękniejszy sposób.
Nie mieliśmy wiele. Jakub był muzykiem, ja pracowałam na nocne zmiany w barze i próbowałam skończyć studia. Ale mieliśmy marzenia, nadzieję i mnóstwo miłości. Dlatego jego śmierć złamała mnie na kawałki. Jednego dnia pisał kołysankę dla naszego syna, a następnego już go nie było. Po prostu zniknął.
Po pogrzebie zamieszkałam u przyjaciółki i skupiłam się wyłącznie na Kacprze. Od tamtej pory byliśmy tylko my we dwoje uczyliśmy się życia razem. Ubrania z drugiej ręki. Przypalone naleśniki. Bajki na dobranoc. Koszmary nocne. Śmiech. Łzy. Setki zadrapanych kolan i szeptanych słów otuchy. Dałam z siebie wszystko, by go wychować.
Ale dla mojej rodziny, szczególnie dla mojej matki, Marii, to nigdy nie było wystarczające.
W jej oczach byłam przestrogą córką, która zaszła w ciążę za młodu, dziewczyną, która wybrała miłość zamiast rozsądku. choćby po śmierci Jakuba nigdy nie zmiękła. Oceniała mnie za to, iż nie wyszłam ponownie za mąż, iż nie „naprawiłam” swojego życia tak, jak ona uważała za słuszne. Dla niej samotne macierzyństwo nie było ani szlachetne, ani silne było powodem do wstydu.
Tymczasem moja siostra, Kinga? Ona grała według wszystkich zasad. Miłość ze studiów. Wymarzony ślub. Dom w idealnej dzielnicy. Naturalnie, była złotym dzieckiem. A ja byłam plamą na rodzinnym portrecie.
Mimo to, gdy Kinga zaprosiła mnie i Kacpra na swój babyshower, uznałam to za szansę. Nowy początek. Na zaproszeniu widniał choćby odręczny dopisek: „Mam nadzieję, iż to nas zbliży”. Trzymałam się tych słów jak tonący brzytwy.
Kacper był podekscytowany. Nalegał, by sam wybrać prezent. Zdecydowaliśmy się na manualnie robiony kocyk dla dziecka coś, co szyłam nocami oraz książkę dla dzieci, którą uwielbiał: „Kocham Cię na zawsze”. „Bo każde dziecko powinno być kochane” powiedział. choćby zrobił kartkę z brokatem i rysunkiem dziecka owiniętego w kocyk. Jego serce nigdy nie przestawało mnie zadziwiać.
Nadszedł dzień przyjęcia. Miejsce było eleganckie złote balony, kwiatowe kompozycje, baner z napisem „Witaj, mała Ania”. Kinga promieniała w pastelowej sukience ciążowej. Przytuliła nas oboje ciepło. Przez chwilę wydawało się, iż może wszystko będzie dobrze.
Ale powinnam była wiedzieć, iż to złudzenie.
Gdy przyszła pora na otwieranie prezentów, Kinga rozpakowała nasz i uśmiechnęła się szeroko. Dotknęła kocyka z wilgotnymi oczami i powiedziała, iż jest piękny. „Dziękuję” szepnęła. „Wiem, iż zrobiłaś to z miłością.” Uśmiechnęłam się, mając gulę w gardle. Może to był nowy początek.
Wtedy moja matka wstała, trzymając kieliszek szampana, gotowa wznieść toast.
„Chcę tylko powiedzieć, jak bardzo jestem dumna z Kingi” zaczęła. „Zrobiła wszystko tak, jak należy. Poczekała. Wyszła za dobrego mężczyznę. Buduje rodzinę w porządny sposób. Godny sposób. To dziecko będzie miało wszystko, czego potrzebuje. Włącznie z ojcem.”
Kilka spojrzeń zwróciło się w moją stronę. Twarz mnie piekła.
Wtedy ciotka Grażyna która zawsze mówiła, jakby jej słowa miały zatrute końcówki zaśmiała się i dodała: „W przeciwieństwie do nieślubnego dziecka jej siostry.”
To było jak cios w brzuch. Serce zamarło mi w piersi. W uszach dzwoniło. Czułam, jak dziesiątki oczu przelotnie na mnie spoglądają, by zaraz odwrócić wzrok. Nikt nic nie powiedział. Ani Kinga, ani kuzynki. Żadna dusza nie stanęła w mojej obronie.
Z wyjątkiem jednej.
Kacpra.
Siedział obok mnie cicho, bujając nogami, trzymając małą białą torebkę z napisem „Dla Babci”. Zanim zdążyłam go powstrzymać, wstał i podszedł do mojej matki, spokojny i opanowany.
„Babciu” powiedział, podając jej torebkę „mam coś dla ciebie. Tata kazał mi ci to dać.”
W pokoju zapanowała absolutna cisza.
Moja matka, zaskoczona, wzięła torebkę. W środku było oprawione zdjęcie takie, którego nie widziałam od lat. Ja i Jakub w naszym malutkim mieszkaniu, na kilka tygodni przed jego operacją. Jego dłoń spoczywała na moim zaokrąglonym brzuchu. Oboje się uśmiechaliśmy, pełni życia i miłości.
Pod zdjęciem był złożony list.
Natychmiast rozpoznałam charakter pisma.
Jakub.
Napisał go przed operacją. „Tak na wszelki wypadek” powiedział. Schowałam go do pudełka po butach i zapomniałam o jego istnieniu. Jakimś cudem Kacper go znalazł.
Moja matka otworzyła go powoli. Jej usta poruszały się, gdy czytała w milczeniu. Jej twarz zbladła.
Słowa Jakuba były proste, ale mocne. Mówił o swojej miłości do mnie, o nadziejach związanych z Kacprem, o dumie z życia, które razem zbudowaliśmy. Nazwał mnie „najsilniejszą kobietą, jaką znał”. Nazwał Kacpra „naszym cudem”. Powiedział: „Jeśli to czytasz, znaczy, iż nie udało mi się wrócić. Ale proszę, pamiętaj: nasz syn nie jest błędem. Jest błogosławieństwem. A Zofia ona jest więcej niż wystarczająca.”
Kacper spojrzał na nią i powiedział: „On mnie kochał. Kochał moją mamę. To znaczy, iż nie jestem błędem.”
Nie krzyczał. Nie płakał. Po prostu powiedział prawdę.
I to rozwaliło cały pokój.
Moja matka ściskała list, jakby ważył tonę, jej dłonie drżały. Jej starannie pielęgnowana powaga pękła.
Rzuciłam się
