Codziennie chodzę do szkoły moich wnuków.
Nie jestem nauczycielem ani pracownikiem po prostu jestem dziadkiem z laską i sercem, które nie może stać bezczynnie, gdy wnuk potrzebuje wsparcia.
Nazywam się Wojciech Kowalski i robię to dla Kacpra mojej dumy, mojej radości, mojego powodu do życia.
Pierwszy raz, gdy zobaczyłem go samego, siedział na ławce pod lipą.
Inne dzieci biegały, śmiały się, grały w piłkę.
On tylko patrzył, trzymając ręce na kolanach, z wzrokiem pełnym tęsknoty za tym, by dołączyć, ale nie wiedząc, jak.
Gdy go tego dnia odbierałem, spytałem:
Dlaczego nie pobawisz się z kolegami?
Wzruszył ramionami.
Nie chcą. Mówią, iż jestem za wolny i nie znam zasad.
Tej nocy nie zmrużyłem oka.
Następnego ranka poszedłem do dyrektorki.
Pani Danuto, chciałbym prosić o specjalne pozwolenie. Chcę towarzyszyć Kacprowi podczas przerwy.
Spojrzała na mnie łagodnie.
Panie Wojciechu, rozumiem pana troskę, ale
Nie ma żadnych ale. Ten chłopiec to moje życie. jeżeli szkoła nie potrafi sprawić, by poczuł się częścią grupy, to ja to zrobię.
Od tamtej pory codziennie o dziesiątej trzydzieści przekraczam niebieską bramę na szkolnym podwórku.
Na początku dzieci patrzyły na mnie z ciekawością starszy pan ze słomkowym kapeluszem i laską wśród nich.
Kacper był zawstydzony.
Dziadku, nie musisz przychodzić.
Wstydzić się czego? Czy twój dziadek nie ma prawa cię kochać?
Zaczęliśmy powoli. Graliśmy w domino, potem w warcaby.
Kacper śmiał się, gdy udawałem, iż nie widzę jego drobnych oszustw.
Pewnego dnia podszedł do nas chłopiec.
W co gracie? spytał.
W chińczyka odpowiedziałem. Chcesz dołączyć?
Miał na imię Tomek. Sześć lat, brakowało mu przednich zębów, ale jego uśmiech rozjaśniał całe podwórko.
Kacper cierpliwie wytłumaczył mu zasady.
Następnego dnia Tomek wrócił, przyprowadzając koleżankę Olę.
Nasz kącik stał się miejscem spotkań, pełnym śmiechu i przyjaźni.
Wzięliśmy skakankę i urządziliśmy małe zawody.
Kacper nie skakał najszybciej, ale inne dzieci dostosowały tempo.
Dawaj, Kacper, dasz radę! krzyczała Ola.
Pięć skoków! Nowy rekord! cieszył się Tomek.
Patrzyłem na nich z wilgotnymi oczami i szczęśliwym sercem.
Pewnego dnia podszedł do mnie nauczyciel wf-u.
Panie Wojciechu, to, co pan robi, jest niezwykłe.
Ja tylko kocham swojego wnuka odparłem.
Nie uśmiechnął się. To uczy nas wszystkich czegoś, o czym czasem zapominamy: iż każdy zasługuje na swoje miejsce, niezależnie od tego, jak gwałtownie biega.
Minęły trzy miesiące.
Wciąż przychodzę.
Ale nie dlatego, iż Kacper jest sam.
Przychodzę, bo teraz czeka na mnie osiem czy dziewięcioro dzieci, krzyczących: Dziadek Wojtek!, gdy przekraczam bramę.
Bo mój wnuk ma teraz przyjaciół, którzy go zapraszają, bronią i rozumieją.
Dziś rano, gdy graliśmy w chowanego, Kacper mocno mnie przytulił.
Dziękuję, dziadku.
Za co, synku?
Że nie zostawiłeś mnie samego. Że nauczyłeś mnie, iż bycie innym jest w porządku.
Uklęknąłem przed nim i powiedziałem:
Kacper, to ty mnie nauczyłeś. Że miłość nigdy się nie męczy, iż nigdy nie jest za późno, by coś zmienić, i iż prawdziwa odwaga to być przy kimś, gdy jest ci potrzebny.
Zadzwonił dzwonek. Dzieci pobiegły do klas.
Kacper już nie chodzi ze spuszczoną głową.
Wrócę jutro. I pojutrze też.
Bo bycie dziadkiem to nie tylko opieka to budowanie mostów i przypominanie światu, iż nikt, ale to absolutnie nikt, nie powinien być sam na placu zabaw życia.
